T-70 to sowiecki czołg lekki z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tego pojazdu powstały w latach 1941-1942, a produkcja seryjna trwała od 1942 do 1943 roku. W jej toku powstało ok. 8250 wozów tego typu. Masa czołgu w wersji podstawowej dochodziła do 9,2 ton. W wersji podstawowej napęd zapewniały dwa silniki GAZ-202 o mocy 70 KM każdy. Uzbrojenie wozu składało się z armaty 20K wz.1938 kal. 45 mm oraz 1 karabinu maszynowego DT kal. 7,62 mm.
Czołg lekki T-70 został opracowany, jako w swej istocie, daleko idąca modyfikacja wozu T-60. W nowym pojeździe zastosowano przede wszystkim zupełnie nową jednostką napędową, nieznacznie wydłużono kadłub, jak również dokonano ingerencji w zawieszenie czołgu. T-70 posiadał też nową wieżę oraz poprawione opancerzenie. Wozy tego typu były wytwarzane przede wszystkim w zakładach zlokalizowanych w miastach: Gorki, Kirowa oraz Swierdłowsk. Powstała jedna główna modernizacja wozu T-70 oznaczona jako T-70M. Cechowała się ona poprawionym układem jezdnym, zastosowaniem nowych gąsienic oraz zastosowaniem większej liczby i lepszych jakościowo przyrządy obserwacji pola walki dla mechanika-kierowcy oraz dowódcy wozu. Warto dodać, że na podwoziu T-70 powstało udane działo samobieżne SU-76 i SU-76M.
Wojska pancerne i zmechanizowane Armii Czerwonej zaczęto formować na szerszą skalę w pod koniec lat 20. i w latach 30. XX wieku. Zwłaszcza na lata 30. XX wieku przypada ich dynamiczny rozwój. Znajdowało to odbicie zarówno w strukturze organizacyjnej, jak i w wyposażeniu. Na pierwszej z tych płaszczyzn zaczęto od 1932 r. formować korpusy zmechanizowane, których struktura zresztą ewoluowała do wybuchu II wojny światowej. Gdy idzie o wyposażenie – zaczęto wprowadzać nowe rodzaje czołgów, takie jak BT-5, BT-7, T-26 czy czołg wielowieżowy T-28. Bardzo udane czołgi wprowadzone też do linii krótko przez rozpoczęciem wojny z III Rzeszą – mowa rzecz jasna o KW-1 oraz T-34. Pomimo jednak faktu, że w chwili niemieckiej agresji radzieckie wojska pancerne miały zdecydowaną przewagą ilościową nad agresorem, poniosły one ogromne straty w ludziach i sprzęcie w pierwszym okresie wojny. Można je tłumaczyć chociażby brakami w dobrze wyszkolonej kadrze oficerskiej (pokłosie stalinowskich czystek z lat 30. XX wieku), gorszym wyszkoleniu indywidualnym radzieckich czołgistów w porównaniu z ich niemieckimi przeciwnikami czy gorszej taktyce stosowanej przez załogi radzieckich czołgów. Także doktryna ich użycia nie była tak spójna i tak dobrze ugruntowana w wyszkoleniu jak w armii niemieckiej. Można też do tego dodać raczej słabą ergonomię wozów sowieckich czy niedobór radiostacji krótkiego i dalekiego zasięgu w wojskach pancernych. Z czasem jednak owe błędy zaczęto mniej lub bardziej skutecznie korygować. Przykładowo – od wiosny 1942 r. zaczęto formować armie pancerne, które miały pełnić przede wszystkim zadania ofensywne i które stanowiły nieco bardziej ergonomiczną strukturę, niż wcześniejsze korpusy zmechanizowane. Zasadne wydaje się jednak twierdzenie, że aż do końca wojny Armia Czerwona kładła raczej nacisk na przewagą ilościową, aniżeli jakościową nad przeciwnikiem, chociaż wprowadziła do służby w toku działań wojennych tak udane czołgi jak T-34/85 czy IS-2. Widać to doskonale chociażby w toku bitwy pod Kurskiem z lipca 1943 roku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
