Erwin Rommel (pełne imię i nazwisko: Erwin Johannes Eugen Rommel) urodził się w 1891 r., a zmarł prawdopodobnie wymuszoną śmiercią samobójczą w 1944 roku. Był jednym z najsłynniejszych niemieckich generałów doby II wojny światowej – nosił przydomek Lisa Pustyni. Erwin Rommel swoje doświadczenie wojenne zdobywał już od pierwszych tygodni I wojny światowej. W jej toku, jako oficer piechoty, działał w Argonach we Francji, we Włoszech i w Rumunii. W toku tego konfliktu nie rzadko wykazywał się odwagą osobistą oraz umiejętnym, osobistym prowadzeniem swych oddziałów do walki. Za dokonania na froncie włoskim otrzymał najwyższy order cesarskich Niemiec – Pour Le Merite. Po 1918 roku pozostał w Reichswerze. W tym okresie napisał też świetną i wciąż aktualną książkę „Piechota atakuje!” (niem. „Infanterie greif an!”). Na początku II wojny światowej, w uznaniu zasług, pełnił obowiązki zwierzchnika Kwatery Głównej Adolfa Hitlera w Polsce. Jednak już w lecie 1940 r. z ogromnymi sukcesami dowodził niemiecką 7. Dywizją Pancerną w toku kampanii francuskiej. Natomiast w latach 1941-1943 prowadził do walki Afrika Korps w toku jego walk w Afryce Północnej, nie rzadko w tym czasie prezentacją działanie nieszablonowe, odważne, skrajnie ofensywne, nie liczące się jednak czasami z uwarunkowaniami logistyki. Finalnie, w związku przede wszystkim z przewagą liczebną wojsk alianckich oraz własnymi problemami z zaopatrzeniem – kampania w Afryce Północnej została przegrana przez państwa Osi. W okresie 1943-1944 pełnił wysokie stanowiska dowódcze na terenie Francji. W związku z niejasną do dnia dzisiejszego rolą feldmarszałka Erwina Rommla w zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 roku – został najpewniej zmuszony do popełnienia samobójstwa w październiku 1944 roku.
Pomimo przegranej w I wojnie światowej, niemiecki korpus oficerski w okresie międzywojennym nadal postrzegał główny środek do zwycięstwa w przyszłej wojnie w operacji ofensywnej. Wyciągnął zatem inne doświadczenia z Wielkiej Wojny, aniżeli jego francuski odpowiednik. Bazując na doświadczeniach z lat 1914-1918, między innymi na taktyce infiltracji stosowanej przez oddziały Stosstruppen, ale też dostrzegając intensywny rozwój lotnictwa i broni pancernej, część niemieckiego korpusu oficerskiego (np. gen. Heinz Guderian) opracowała teoretyczne założenia tzw. wojny błyskawicznej (niem. Blitzkrieg), czyli dążenie do powalenia przeciwnika jedną, decydującą operacją ofensywną prowadzoną w możliwie krótkim czasie i przy maksymalnym natężeniu sił i środków. Podług tej ofensywnej doktryny wojny był też szkolony niemiecki korpus oficerski w latach 30. XX wieku oraz w toku wojny światowej. Warto też dodać, że niemieccy oficerowie niemal wszystkich szczebli w toku II wojny światowej stosowali zasadę tzw. dowodzenia przez zadania (niem. Auftragstaktik), czyli nakreślali swym podwładnym zadanie do osiągnięcia oraz siły jakimi dysponowali, natomiast wykonanie zadania pozostwiali całkowicie w ich gestii. Taki model dowodzenia, opierający się na bardzo dobrze i jednolicie wyszkolonych oficerach, prowadził do tego, że armia niemiecka była wysoce elastyczna w działaniu i potrafiłą reagować szybciej na różnych szczebalch, aniżeli ich przeciwnicy (np. armia francuska w toku kampanii z 1940 r. czy armia sowiecka z 1941 r.). System ten zdał egzamin (zwłaszcza na niższych szczeblach) w toku całej II wojny światowej. Warto też dodać, że w niemieckim korpusie oficerskim z okresu II wojny światowej służyło wielu nieprzeciętnych dowódców, między innymi: Erich von Manstein, Heinz Guderian, Erwin Rommel czy Walter Model.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat