SPAD S.XIII był francuskim samolotem myśliwskim o konstrukcji mieszanej, z przede wszystkim elementami drewnianymi, w układzie dwupłata. Napęd zapewniał pojedynczy silnik widlasty Hispano-Suiza 8Be o mocy 235 KM. Oblot prototypu miał miejsce 4 marca 1917 roku, a już w maju tego roku rozpoczęła się produkcja seryjna, którą zakończono dopiero w 1919 r. wyprodukowaniem ponad 8400 egzemplarzy tego bardzo udanego samolotu.
SPAD S.XIII powstał jako dalece idące rozwinięci innego samolotu myśliwskiego tej wytwórni – modelu SPAD S.VII. Nowy myśliwiec cechował się przede wszystkim bardzo dobrymi właściwościami w pilotażu oraz jego wielką łatwością. Cecha ta wynikała z zastosowania silniku widlastego – pracującego w powietrzu znacznie płynniej i stabilniej od powszechnych wówczas silników rotacyjnych. Cechował się również znacznie solidniejszą konstrukcją niż wiele ówczesnych samolotów alianckich – np. myśliwce firmy Nieuport. Ze względu na swoje liczne zalety samoloty SPAD S.XIII szybko stały się trzonem lotnictwa francuskiego, a były używane także przez siły powietrzne takich krajów jak: Wielka Brytania, USA, Włochy czy Czechosłowacja. Na maszynach tego typu latały też największe asy francuskiego lotnictwa, ze słynnym Rene Fonck na czele, który do dzisiaj jest uważany za najskuteczniejszego pilota myśliwskiego Ententy.
Fokker D.VII to niemiecki, dwupłatowy myśliwiec o konstrukcji mieszanej (sklejka, płótno, aluminium) z końcowego okresu I wojny światowej. Oblot prototypu miał miejsce w styczniu 1918 roku, a w maju tego samego roku samolot wszedł do służby liniowej. Fokker D VII szybko wykazał swą wyższość nad samolotami aliantów. Posiadał większe przyspieszenie i większy pułap, co w połączeniu z bardzo dobrymi przyrządami do sterowania sprawiło, że piloci niemieccy byli w stanie pokonać 565 maszyn aliantów w sierpniu 1918r. Zaprojektowany przez Reinholda Platza, D VII został wybrany spośród wielu innych projektów podczas konkursu miedzy styczniem-lutym 1918r. Sam baron Manfred von Richthofen (znany jako "Czerwony Baron") oblatywał prototyp oznaczony kodem V11. Wypowiadał się on później, ze samolot jest łatwy w nawigacji, posiada dobrą prędkość wznoszenia i jest dostosowany do lotów "pikujących", w których Fokker okazał się "twardy jak kamień". Inni piloci podkreślali także dobrą widoczność z kabiny. Samolot miał konstrukcję mieszaną. Kadłub o przekroju prostokątnym wykonany był ze spawanych rur stalowych o pokryciu płóciennym. Jedynie dziób kadłuba mieszczący silnik miał zdejmowane pokrywy boczne z blachy aluminiowej. Płaty dwudźwigarowe, połączone ze sobą cienkimi stojakami w kształcie litery N, wolnonośne o grubym profilu, kryte do pierwszego dźwigara sklejką, reszta płótnem. Samolot jako napęd wykorzystywał silniki Mercedes D.IIIa (180-200KM) lub BMW IIIa o mocy 185KM. Zdecydowanie lepszą jednostką napędową był silnik BMW, ale w wyniku ograniczonej produkcji, na o wiele szerszą skalę wykorzystywano silnik Mercedesa. Warto zaznaczyć, iż na Fokkerze D.VII latał min. Herman Goring, który odniósł na nim wiele zwycięstw powietrznych. O jakości maszyny, może świadczyć fakt, że była produkowana, aż do 1926 roku. Dane techniczne (dla wersji z silnikiem BMW-Fokker D.VIIF): długość: 6,95 m, rozpiętość skrzydeł: 8,9 m, wysokość: 2,75 m, prędkość maksymalna: 200 km/h, prędkość wznoszenia: 9,52 m/s, pułap maksymalny 6000 m, uzbrojenie: stałe-2 karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92mm.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
3_edu11102_instruction_sheet.pdf