Jeep Willys (inne nazwy: Willys MB, Jeep) to amerykański samochód osobowo-terenowy z okresu II wojny światowej oraz okresu powojennego. Pierwsze prototypy wozu powstały w 1940 r., a produkcja seryjna trwała w latach 1940-1945. W jej toku powstało blisko 650.000 jego egzemplarzy! Masa wozu wynosiła ok. 1,1 tony, przy długości 3,36 m oraz szerokości 1,57 metra. Napęd zapewniał pojedynczy silnik o mocy 60 KM. Prędkość maksymalna dochodziła do 105 km/h.
Jeep Willys został opracowany na zamówienie i zapotrzebowanie US Army, która w 1940 r. w obliczu wojny, zgłosiła zapotrzebowanie na zupełnie nowy samochód osobowo-terenowy o ładowności do 250 kilogramów z napędem na cztery koła, który mógłby być produkowany na masową skalę. Warto dodać, że początkowo zdecydowany faworytem w przetargu były zakłady American Bantam Car z wozem Bantam BRC. Jednak Departament Obrony USA dążąc do zapewnienia sobie jak najlepszego projektu wozu oraz starając sobie zapewnić bezproblemową produkcję seryjną, przekazał plany wozu Bantam BRC zakładom Willys oraz Ford. W oparciu o te plany zakłady Willys opracowały Jeepa, który posiadał zdecydowanie lepszą jednostką napędową od oryginalnego Bantam BRC, jak również był doskonalszy mechanicznie. Finalnie, to właśnie ten wóz, czyli Willys Jeep, wygrał przetarg dla US Army. Prezentowany samochód był produkowany na faktycznie masową skalę i trafił do niemal wszystkich armii anglosaskich walczących w II wojnie światowej, a za sprawą programu Lend-and-Lease, także do Związku Radzieckiego. Brał udział w działaniach wojennych w Afryce Północnej, we Włoszech, w Europie północno-zachodniej oraz na Pacyfiku. Często przyjmuje się, że Jeep Willys jest jednym z symboli amerykańskiego tryumfu w II wojnie światowej.
M4 Sherman był amerykańskim czołgiem średnim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1941 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1942-1945. W sumie powstało ok. 49000 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji, co czyni go jednym z najliczniej wyprodukowanych czołgów II wojny światowej oraz najważniejszym czołgiem na wyposażeniu armii alianckich toku tego konfliktu. M4 Sherman był napędzany w wersji M4A1 pojedynczym silnikiem Continental R 975 C4 o mocy 400 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła – zależnie od wersji - pojedyncza armata M3 kal. 75 mm lub armata M1 kal. 76 mm lub haubica M4 kal. 105 mm oraz 2 dwa karabiny maszynowe Browning1919A kal.7,62 mm.
M4 Sherman został opracowany jako następca czołgów M2 i M3, chociaż wykorzystywał wiele podzespołów tego ostatniego. Przede wszystkim wykorzystywał nieznacznie tylko zmienione podwozie wozu M3 Lee. Projektując czołg M4 Sherman położno w nim nacisk przed wszystkim na pełnienie roli wozu wsparcia piechoty, a nie zwalczania czołgów przeciwnika – taką rolę miały spełniać amerykańskie niszczyciele czołgów. Zakładano jedynie ewentualnie starcia z wozami Pz.Kpfw III oraz Pz.Kpfw IV. Sporą rolę przyłożono też do masowej produkcji nowego czołgu i możliwie niskich kosztów jego produkcji. W efekcie powstał czołg o niezłym uzbrojeniu jak na rok 1942 i początek 1943 r., przeciętnym opancerzeniu, posiadający jednak przednią płytą pancerza pochyloną, ale też o słabych właściwościach manewrowych i – zwłaszcza w pierwszych wersjach – bardzo podatny na pożar w wyniku trafienia w przedział silnikowy. Jednocześnie jednak – powstał czołg możliwy do naprawdę wielkoskalowej produkcji i posiadający znaczny potencjał modernizacyjny. W toku produkcji seryjnej powstało bardzo wiele wersji rozwojowych M4 Sherman. Chronologicznie pierwszą byłą wersja M4A1, która posiadała już odlewany pancerz. Kolejna – M4A2 – posiadała pancerz spawany oraz nowy silnik General Motors 6460 o mocy 375-410 KM, ale znacznie mniej podatny na pożar. Pojawiła się również wersja M4A3 uzbrojona w haubicę 105 mm oraz napędzana silnikiem Ford GAA o mocy 450 KM. W oparciu o wersję M4A3 powstały dwie podwersje: M4A3E2 Jumbo ze wzmocnionym pancerzem oraz M4A3E8 o zawierzeniu HVSS i armacie kal. 76 mm. Ciekawą wersją rozwojową był tez pojazd T34 Calliope z zamontowanymi pociskami niekierowanymi na wieży. M4 Sherman był też w ogromnych ilościach dostarczany armii brytyjskiej i Armii Czerwonej. Ta pierwsza opracowała na jego podstawie wersję Firefly, ze świetną 17-funtową armatą przeciwpancerną. W toku II wojny światowej czołgi M4 Sherman walczyły w Afryce Północnej (1942-1943), we Włoszech (1943-1945), w toku walk w Normandii, we Francji i Niemczech Zachodnich (1944-1945), ale też na Pacyfiku czy w szeregach Armii Czerwonej na froncie wschodnim. Po II wojnie światowej M4 Sherman wszedł na użycie bardzo wielu krajów m.in.: w Argentynie, Belgii, Indii, Izraelu, Japonii, Pakistanu czy Turcji. Wziął także udział w wielu konfliktach po 1945 roku, m.in.: wojnie indyjsko-pakistańskiej z 1965 roku czy wojnie sześciodniowej z 1967 roku.
2. Dywizja Pancerna (fr. 2e Division Blindee) zwana potocznie “Division Leclerc” to francuska jednostka pancerna, która została sformowana w sierpniu 1943 roku, a została rozwiązana w marcu 1946 roku. Jej żołnierze należeli do tzw. Wolnych Francuzów gen. de Gaulle’a, a organizatorem dywizji oraz jej dowódcą był gen. Phillipe Marie Leclerc. Rzecz jasna potoczna nazwa dywizji wzięła się od nazwiska jej dowódcy. Geneza jednostki sięga końca kampanii w Afryce Północnej, kiedy to z rozkazu gen. de Gaulle’a sformowano 2. Dywizję Wolnych Francuzów, która w sierpniu 1943 r. została przeniesiona do Maroka i przeformowano w 2. Dywizję Pancerną. Wyszkolenie i uzbrojenie dywizji wzięli na swe barki Amerykanie. Etatowo dywizja liczyła ok. 14.500 żołnierzy. W jej skład wchodziły między innymi: trzy pułki pancerne, pułk piechoty zmotoryzowanej czy pułk artylerii przeciwpancernej. Początkowo dywizja stacjonowała w Maroku, ale w kwietniu 1944 r. została przerzucona do Wielkiej Brytanii. Swój szlak bojowy rozpoczęła na początku sierpnia 1944 roku od walk na terenie Normandii, walcząc w toku bitwy pod Falaise. Dokonując aktu niesubordynacji, gen. Leclerc przyszedł z pomocą paryskim powstańcom i pchnął znaczną część dywizji w stronę Paryża. W dalszej części kampanii 2. Dywizja Pancerna walczyła w Alzacji i Lotaryngii, a później na terenie Niemiec zachodnich. Swój szlak bojowy zakończyła w Berghofie oraz Berchtesgaden w Bawarii. W 1946 r. jednostka została rozwiązana, ale w toku Zimnej Wojny ponownie została reaktywowana, pozostając pod taką nazwą w linii aż do 1999 roku. Jej tradycje kontynuuje obecnie 2. Brygada Pancerna.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
