Bitwa o Berlin albo Operacja berlińska (ang. Battle of Berlin) to ostatnia bitwa lądowa z okresu II wojny światowej, która została stoczona w Europie. Jej głównym celem było zajęcia przez Armię Czerwoną stolicy III Rzeszy i tym samym, doprowadzenie do zakończenia działań wojennych. Ta gigantyczna batalia rozpoczęła się 16 kwietnia 1945 r., a zakończyła się 9 maja tego samego roku. Szacuje się, że po stronie niemieckiej wzięło w niej udział ok. 750 tys. żołnierzy, 1,5 tys. czołgów i dział szturmowych oraz ok. 2,2 tys. samolotów. Po stronie radzieckiej walczyło ok. 2,5 mln. żołnierzy, 6,3 tys. czołgów i dział szturmowych oraz ok. 7,5 tys. samolotów. Armia Czerwona skoncentrowała też do tej operacji niebywałą liczbę ok. 42 tys. dział i moździerzy! Początek operacji rozpoczął się od walk o wzgórza Seelow oraz walk pod Halbe. Wojska radzieckie w ciągu kilku dni od rozpoczęcia operacji podeszły do Berlina, rozpoczynając krwawe i ciężkie walki uliczne. Finalnie, bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem ZSRR, czego symbolami było zarówno samobójstwo Adolfa Hitlera w dniu 30 kwietni 1945 r., jak i zatknięcie radzieckiego sztandaru na Reichstagu. Warto dodać, że spory udział w operacji wzięły również wojska polskie działające w ramach 1. Armii Wojska Polskiego.
Armia Czerwona w latach 20. i – zwłaszcza – latach 30. XX wieku przechodziła gwałtowny rozwój, jeżeli idzie o zwiększanie swoich etatów, jak również o rosnące nasycenie broniami technicznymi, przede wszystkim bronią pancerną. Nadal jednak, podstawowym i liczebnie największym elementem Armii Czerwonej była piechota. Intensywny rozwój ilościowy tego rodzaju broni rozpoczął się już na przełomie lat 1929/1930. W 1939 r., jeszcze przed agresją na Polskę piechota radziecka była uformowana w 173 dywizje (tzw. dywizje strzeleckie), z których większość zgrupowano w 43 korpusach. Warto dodać, że po kampanii wrześniowej 1939 r. liczba ta jeszcze wzrosła. Radziecka dywizja strzelecka w 1941 r. liczyła etatowo trzy pułki strzeleckie (każdy po trzy bataliony), pułk artylerii, po dywizjonie artylerii przeciwpancernej i przeciwlotniczej oraz bataliony rozpoznawczy i łączności. W sumie liczyła ok. 14.500 ludzi. Jednak do 1945 r. etat ten przeszedł znaczne zmiany prowadząc do dywizji liczącej ok. 11.500-12.000 ludzi, złożonej z trzech pułków piechoty, brygady artylerii złożonej z trzech pułków, dywizjonu artylerii samobieżnej oraz wielu jednostek wsparcia, między innymi: broni przeciwpancernej, przeciwlotniczej czy łączności. Zdecydowanie zwiększyło się również nasycenie jednostek piechoty bronią maszynową – na przykład pistoletami maszynowymi PPsZ 41, a później PPsZ 43.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat