Wojna stuletnia to konflikt zbrojny z lat 1337-1453, który toczył się pomiędzy Francją, a Anglią. Należy tutaj dodać, że był on przerywany licznymi rozejmami i pokojami, jednak ostatecznie dobiegł końca dopiero w 1453 roku. Już od początku konfliktu kluczowym elementem angielskich wojsk pieszych byli łucznicy, uzbrojeni w tzw. długie łuki angielskie (ang. Longbow). Warto dodać, że wojska angielskie po raz pierwszy weszły w interakcję z tą bronią w czasie walk na terenie Walii w XIII-XIV wieku i stosunkowo szybko została przez nie zaadaptowana. Ponadprzeciętną skuteczność długie łuki zaprezentowały już w czasie batalii pod Crecy w 1346 roku. W literaturze można nawet spotkać określenie, iż był to „trumf długiego łuku”. Zważywszy powyższe nie dziwi, że w toku kolejnych wypraw do Francji łucznicy stanowili w armii angielskiej od 60 do nawet 80% stanu osobowego! Szacuje się, że w toku bitwy pod Azincourt stanowili właśnie 80% sił angielskich. Jednak obok łuczników, ważnym elementem angielskich wojsk pieszych byli również żołnierze określani bardzo pojemnym znaczeniowo terminem men-at-arms. Wśród nich można wskazać przede włóczników oraz pikinierów, uzbrojonych we włócznie, halabardy albo piki. Jako broń defensywną stosowali najczęściej proste hełmy oraz kolczugi albo pancerze w rodzaju brygantyny. Generalnie, należy przyjąć, że w toku całej wojny stuletniej (do może ostatniego jej etapu) angielskie wojska piesze prezentowały większą wartość bojową, aniżeli ich francuski odpowiednik.
Wojna stuletnia to konflikt zbrojny z lat 1337-1453, który toczył się pomiędzy Francją, a Anglią. Należy tutaj dodać, że był on przerywany licznymi rozejmami i pokojami, jednak ostatecznie dobiegł końca dopiero w 1453 roku. Angielskie rycerstwo w znacznym stopniu i właściwie od samego początku popierało ten konflikt zbrojny, dostrzegając w nim możliwość wydatnego polepszenia swego stanu majątkowego poprzez łupiestwa i grabieże, ale też nadania ziemskie na zajętych obszarach Francji. To „społeczne uwarunkowanie” w znacznym stopniu odróżniało wojnę stuletnią od działań podejmowanych przez Henryka II Plantageneta wobec Francji w XII wieku. Co więcej, angielskie rycerstwo było w znacznie większym stopniu zdyscyplinowane i bardziej karne od swych francuskich przeciwników w XIV-XV wieku. Często też jego część ruszała do batalii spieszona – za przykład może posłużyć bitwa pod Crecy (1346) czy Azincourt (1415). Zasilało wówczas ten element angielskich wojsk pieszych, który określano terminem men-at-arms. Angielski rycerz w toku wojny stuletniej często (zwłaszcza w XV wieku) ruszał do walki w zbroi płytowej, ale też kolczudze z licznymi elementami tejże zbroi. Znacznie rzadziej stosował brygantynę, która była przeznaczona dla „gorzej” urodzonych. Oprócz tarczy stosował też różne typy hełmów – np. basinet (ang. bascinet) czy saladę (choć tę dopiero u schyłku wojny). Rzecz jasna najbardziej prestiżową bronią był jednoręczny miecz, ale na znaczną skalę angielskie rycerstwo stosowało też różne rodzaje broni obuchowej, a w przypadku walki konno – także kopie.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
