Pratt and Whitney F100 (inne oznaczenie: Pratt and Whitney JTF22) to amerykański, lotniczy dwuprzepływowy silnik odrzutowy z dopalaczem z okresu Zimnej Wojny oraz czasów współczesnych. Pierwszy udany rozruch silnika miał miejsce w latach 70. XX wieku. Produkcja seryjna ruszyła w tej samej dekadzie i trwa nadal. W wersji F100-PW-200 silnik ma ok. 490 cm długości, przy średnicy minimalnej 88 centymetrów. Masa „suchej” jednostki napędowej wynosi 1467 kilogramów. Ciąg generowany przez silnik wynosił 64,9 kN, a z dopalaczem – 105,7 kN. Silnik Pratt and Whitney F100 powstał w związku z dążeniem USAF oraz US Navy do wspólnego zakupu nowego silnika dla samolotów F-15 Eagle oraz F-14 Tomcat. Finalnie, silnik F100 został wykorzystany przede wszystkim na F-15 Eagle oraz w wielu wersjach F-16 Fighting Falcon. W toku produkcji powstało kilka wersji tego silnika, wśród nich między innymi: F100-PW-100 (wersja podstawowa silnika o ciągu 64,9 kN bez dopalacza), F100-PW-200 (zmodyfikowana wersja PW-100 stosowana na maszynach F-16), F100-PW-220 (wersja o podwyższonej niezawodności i – prawdopodobnie – znacznie dłuższej żywotności) czy F100-PW-229 (wersja wykorzystująca doświadczenie wyniesione z pracy nad silnikiem F119 o zwiększonym ciągu, stosowana na F-15E oraz niektórych wersjach F-16 Fighting Falcon).
General Electric F110 to amerykański, lotniczy dwuprzepływowy silnik turboodrzutowy z dopalaczem z okresu Zimnej Wojny oraz czasów współczesnych. Pierwszy udany rozruch silnika miał miejsce na początku lat 80. XX wieku. Produkcja seryjna ruszyła krótko później. W wersji F110 silnik mierzy do 590 cm długości, przy średnicy 118 centymetrów. Masa „suchej” jednostki napędowej wynosi do 2000 kilogramów. Ciąg generowany przez silnik wynosi 73,9 kN, a z dopalaczem w wersji F110-GE-129 – 131 kN. Silnik General Electric F110 powstał pierwotnie na potrzeby US Navy, która dążyła do zastąpienia w samolotach Grumman F-14A silników Pratt and Whitney TF30, generujących za mały ciąg oraz mających problemy z przepływem powietrza przy dużych prędkościach, innymi jednostkami napędowymi. W celu zminimalizowania ryzyka projektu oraz przyspieszenia prac rozwojowych koncern General Electric postanowił zastosować wiele elementów z silnika F101 opracowywanego wówczas dla bombowca B-1 Lancer. Finalnie, powstała udana jednostka napędowa spełniająca wymagania US Navy. W toku produkcji silnika General Electric F110 powstało kilka jego wersji, wśród nich między innymi: F110-GE-400 (wersja podstawowa, montowana na samolotach F-14 B i D), F110-GE-100 (wersja ze skróconą dyszą wylotową stosowano na samolotach F-16C Block 30), F110-GE-129 (wersja o zwiększonym ciągu, stosowano np. na samolotach F-16C Block 50) czy F110-GE-132 (zmodernizowany silnik F110-GE-129 o zwiększonym ciągu, stosowany na samolotach F16E Block 60 i niektórych wersjach F-15 Eagle).
3_edu648020_instruction_sheet.pdf
