CMK K7032 F4D-1 silnik Pratt and Whitney J57-P-8 TAM

Pratt and Whitney J57 (inne oznaczenie: Pratt and Whitney JT3C) to amerykański, lotniczy silnik turboodrzutowy z okresu Zimnej Wojny. Pierwszy udany rozruch silnika miał miejsce w 1950 roku, a produkcja seryjna ruszyła rok później i trwała do 1965 roku. W jej toku powstało ponad 21.000 silników tego typu. W wersji J57-P-23 silnik miał ok. 620 cm długości, a masa „suchej” jednostki napędowej wynosiła 2347 kilogramów. Ciąg generowany przez silnik wynosił 52 kN, a z dopalaczem – 76,5 kN. Silnik Pratt and Whitney J57 został opracowany w oparciu o kilka rozwiązań konstrukcyjnych zastosowanych w silniku turbośmigłowym Pratt and Whitney XT45, jako potencjalna, podstawowa jednostka napędowa przyszłego bombowca, który ostatecznie miał stać się Boeingiem B-52. Warto dodać, że silnik Pratt and Whitney J57 był pierwszym produkowanym seryjnie w USA silnikiem turboodrzutowym, którego ciąg przekraczał 45 kN. Prezentowany silnik stał się również podstawą dla takich jednostek napędowych jak Pratt and Whitney TF33 oraz Pratt and Whitney J75. Silnik był montowany na wielu samolotach, w tym między innymi na: F-8 Crusader, F-100 Super Sabre, F4D Skyray czy Douglas DC-8.