Armia niemiecka w okresie II wojny światowej (1939-1945) starała się przykładać możliwie duża rolę do zapewnienia opieki medycznej swoim rannym żołnierzom, kontynuując w pewien sposób tradycje wyniesione z Wielkiej Wojny. Przykładowo w niemieckiej dywizji piechoty znajdowały się dwie kompanie medyczne (czasami zmotoryzowane), dwa plutony ambulansów (zmotoryzowane) oraz jeden szpital polowy. W dywizji piechoty zmotoryzowanej dysponowano służby medyczne były takie same jak w dywizji piechoty, ale liczba plutonów ambulansów została zwiększona do trzech. Co ciekawe, w dywizji pancernej znajdowały się 2 medyczne kompanie oraz 3 plutony ambulansów – były on w pełni zmotoryzowane i najczęściej poruszały się na pojazdach opancerzonych. W przypadku odniesienia poważniejszej rany żołnierz niemiecki był ewakuowany do np. batalionowego punktu opieki medycznej (niem. Verwundetennetz), tzw. stacji ambulansowej (niem. Wagenhatleplatz), polowego punktu opieki medycznej (niem. Hauptverbandplatz) czy dywizyjnego szpitala polowego (niem. Feldlazaret). Warto dodać, że o ile w Verwundetennetz dokonywano przede wszystkim bardziej zaawansowanej pierwszej pomocy, o tyle w Hauptverbandplatz można już było dokonywać bardziej zaawansowanych operacji chirurgicznych czy transfuzji krwi. W przypadku ciężko rannych starano się ich ustabilizować zanim trafili do Feldlazaret. Warto też dodać, że każdy żołnierz niemieckich sił zbrojnych dysponował opatrunkiem osobistym.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
