Wojna secesyjna (ang. American Civic War, lata 1861-1865) toczyła się pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej (USA), nazywanymi w toku tej wojny Unią, a Skonfederowanymi Stanami Ameryki Północnej (ang. Confederate States of America – CSA), zwanymi potocznie Konfederacją. Główną przyczyną wybuchu wojny, poza wieloma innymi, też o niemałej wadze, było ogłoszenie przez Konfederacją odłączenia się (secesji) od Unii. Rzecz jasna zarówno na Północy, jak i na Południu w chwili wybuchu owej wojny przystąpiono do tworzenia armii. W przypadku Unii, podobnie zresztą jak na Południu, jedną z ważniejszych formacji stanowiła kawaleria. Jednostki kawalerii Unii były formowane w regimenty, podzielone na kompanie (ang. companies) liczące etatowo po 100 ludzi. Najczęściej pojedynczy regiment liczył do 10 kompanii. Nierzadko formowano szwadrony złożone z 2-4 kompanii. Szacuje się, że w toku wojny secesyjnej sformowano ok. 270 regimentów kawalerii US Army, blisko dwa razy więcej niż na Południu! Warto dodać, że później niż na Południu kawaleria USA zaczęła być wykorzystywana do realizowania samodzielnych zadań dalekiego rozpoznania czy klasycznych rajdów kawaleryjskich. Podstawową bronią żołnierza kawalerii USA był najczęściej karabinek (ang. carbine) Sharps, Smith, a od 1863 r. – także Spencer. Ten ostatni był karabinkiem siedmiostrzałowym i pozwalał zdecydowanie zwiększyć siłę ognia jednostek kawalerii USA. Główną bronią białą była szabla, a nierzadko stosowano model The American Pattern of 1860 Light Cavalry Saber. Warto dodać, że przez sporą część wojny secesyjnej kawaleria USA ustępowała swej odpowiedniczce na Południu – była znacznie gorzej od niej wyszkolona (zwłaszcza gdy idzie o elementy hippiczne), cechowała się niższym morale, była też często gorzej dowodzona i ponosiła w starciach wyższe straty. Ten stan rzeczy zaczął ulegać zmianie od 1863 roku.
Wojna secesyjna (ang. American Civic War, lata 1861-1865) toczyła się pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej (USA), nazywanymi w toku tej wojny Unią, a Skonfederowanymi Stanami Ameryki Północnej (ang. Confederate States of America – CSA), zwanymi potocznie Konfederacją. Główną przyczyną wybuchu wojny, poza wieloma innymi, też o niemałej wadze, było ogłoszenie przez Konfederacją odłączenia się (secesji) od Unii. Rzecz jasna zarówno na Północy, jak i na Południu w chwili wybuchu owej wojny przystąpiono do tworzenia armii. W przypadku armii Unii bardzo istotną formacją była artyleria polowa – warto dodać, że wojska federalne już na początku wojny miały w tej formacji przewagę nad Konfederacją, choćby z powodu znacznie lepszych możliwości produkcji armat i haubic, jak również większej oficerów specjalizujących się w tej broni. Podstawową i najmniejszą jednostką organizacyjną była bateria złożona często z sześciu dział. Dążono do tego, aby pojedyncza bateria posiadała działa tego samego kalibru i rodzaju oraz była złożona z podobnie przeszkolonych ludzi. Załoga jednego działa była złożona bardzo często z 8-12 ludzi. Na czele baterii stał kapitan. Z baterii formowano tzw. brygady artylerii złożone często z 5 baterii, czyli 30 dział. Na czele takiej brygady stał pułkownik. Na polu bitwy głównym zadaniem artylerii Unii było wspieranie obrony lub ataku własnej piechoty. W chwili zakończenie wojny secesyjnej artyleria Unii liczyła w sumie ok. 3320 dział, z czego ponad połowa (ok. 1700 dział) należała do artylerii polowej. Jednym z głównych modeli armaty używanej przez artylerię federalną był tzw. Napoleon, czyli gładkolufowa armata 12-funtowa, ładowana odprzodowo o zasięgu strzału ok. 1800 metrów. Warto dodać jednak, że w toku wojny secesyjnej artyleria Unii posługiwała się również armatami gwintowanymi produkcji Parrotta.
Skonfederowane Stany Ameryki Północnej (ang. Confederate States of America – CSA) , zwane potocznie Konfederacją powstały w 1861 roku ogłaszając swe odłączenie (secesję) od Unii, czyli Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. To wydarzenie, jak również wiele innych, też o niemałej wadze, doprowadziło do wybuchu najkrwawszej wojny w dziejach USA zwanej wojną secesyjną (ang. American Civic War), która toczyła się w latach 1861-1865. Rzecz jasna zarówno na Północy, jak i na Południu w chwili wybuchu owej wojny przystąpiono do tworzenia armii. W przypadku armii Konfederacji, jedną z kluczowych formacji stanowiła kawaleria. Podobnie jak na północy, kawaleria CSA była organizowana w regimenty, podzielone na kompanie (ang. companies) liczące etatowo po 100 ludzi. Najczęściej pojedynczy regiment liczył do 10 kompanii. Z czasem, wraz z toczonymi bitwami, te stany etatowe drastycznie spadały i pułk po roku lub dwóch latach wojny mógł liczyć jedynie 30-40% stanu początkowego. Szacuje się, że w toku wojny secesyjnej sformowano ok. 137 regimentów kawalerii w CSA. Podstawową bronią żołnierza kawalerii Konfederacji był najczęściej pistolet, preferowany bardziej niż karabinek (ang. carbine). Najczęściej posługiwano się rewolwerami Colta albo Remingtona. Większość kawalerzystów troczyła do siodeł po dwa pistolety. Główną bronią białą była szabla, a nierzadko stosowano model The American Pattern of 1860 Light Cavalry Saber. Warto dodać, że przez dużą część wojny secesyjnej kawaleria konfederacka wyraźnie górowała nad swym odpowiednikiem na północy – była znacznie lepiej wyszkolona (zwłaszcza gdy idzie o elementy hippiczne), miała wyższe morale, stosowała lepszą taktykę walki oraz była najczęściej lepiej dowodzona. Dość wspomnieć o takim talencie kalwaryjskim jakim był gen. Jeb Stuart.
Wojna secesyjna (ang. American Civic War, lata 1861-1865) toczyła się pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej (USA), nazywanymi w toku tej wojny Unią, a Skonfederowanymi Stanami Ameryki Północnej (ang. Confederate States of America – CSA), zwanymi potocznie Konfederacją. Główną przyczyną wybuchu wojny, poza wieloma innymi, też o niemałej wadze, było ogłoszenie przez Konfederacją odłączenia się (secesji) od Unii. Rzecz jasna zarówno na Północy, jak i na Południu w chwili wybuchu owej wojny przystąpiono do tworzenia armii. W przypadku armii Unii głównym – jeżeli idzie o liczebność – rodzajem sił zbrojnych była piechota. Piechota ta była formowana w regimenty które dzieliły się na kompanie. Etatowo regimenty piechoty USA liczyły – zwłaszcza na początku wojny – po 700-1000 ludzi, ale w praktyce siłą regimenty wynosiła od 300 do 400 ludzi. Warto dodać, że regimenty formowano w brygady o sile do ok. 1500-2000 ludzi, a te w dywizje. Podstawową bronią żołnierza piechoty USA w tym czasie był karabin (ang. rifle) odprzodowy o lufie gwintowanej, często produkcji Spencera o kalibrze 14,73 mm i zasięgu efektywnym do ok. 500 metrów. Do tego dochodził rzecz jasna bagnet. Warto dodać, że piechota Unii była postrzegana jako gorsza od swej konfederackiej odpowiedniczki. Nierzadko ustępowała jej morale, wolą walki – zwłaszcza w początkowym okresie konfliktu. Często, zwłaszcza na szczeblu dywizji czy korpusu, była też gorzej dowodzona. Z drugiej jednak strony była lepiej zaopatrzona, często też lepiej odżywiona oraz nierzadko dysponowała przewagą liczebną nad wrogiem. Z czasem również, zwłaszcza po 1863 r., różnica jakościowa zaczęła się bardzo mocno zacierać. Warto dodać, że w toku całej wojny secesyjnej Unia zmobilizowała ok. 2,1 mln ludzi pod broń, z czego ok. 350-400 tys. ludzi poległo, przy czym można też spotkać dane, iż poległo ponad 500 tys. żołnierzy Unii.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
