Królestwo Włoch przystąpiło do II wojny światowej w 1940 roku, od konfliktu zbrojnego z Francją i Wielką Brytanią. Głównym rodzajem lądowych, włoskich sił zbrojnych była piechota, która w chwili rozpoczęcia wojny liczyła 59 dywizji. Warto dodać, że włoski dywizje piechoty w 1938 roku przeszły głęboką reorganizację. Pojedyncza dywizja po takiej reorganizacji była nazywane z włoska „divisione binaria”. Owa reorganizacja polegała na wprowadzeniu dywizji złożonej z dwóch pułków piechoty, zamiast trzech, co było stosowane na przykład w armii niemieckiej. Nadto, włoska dywizja piechoty posiadała też (po 1938 r.) regimenty artylerii wsparcia, batalion moździerzy, batalion saperski oraz kompanię dział przeciwpancernych. Do tego dochodził rzecz jasna również jednostki sztabowe, łączności, itd. Pojedynczy pułk piechoty włoskiej liczył najczęściej 3 albo 5 batalionów. Jako broń wsparcia wykorzystywano we włoskim pułku: 24 ciężkie karabiny maszynowe, 108 lekkich karabinów maszynowych, 6 moździerzy kal. 81 mm, aż 54 lekkie moździerze kal. 45 mm oraz 4 lekkich dział piechoty (Cannone da 65/17) kal. 65 mm. Na wyposażeniu regimentu artylerii znajdowało się 36 dział kal. 100 oraz 75 mm. Najczęściej miały one trakcje konną. Warto dodać, że nieco inną strukturę miały dywizje stacjonujące w Libii, bowiem posiadały one trzy regimenty piechoty (każdy z kompanią artylerii) oraz regiment artylerii, złożony jednak tylko z dział kal. 77 mm. Dywizja taka liczyła ok. 7400 ludzi. W toku walk w Afryce Północnej dążono do zwiększenia stopnia zmotoryzowania włoskich dywizji piechoty, co jednak przyniosło jedynie ograniczony skutek.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
