Bitwa pod Waterloo została stoczona w dniu 18 czerwca 1815 roku i była ostatnią bitwą w której siłami francuskimi dowodził Napoleon Bonaparte. Przyjmuje się, że po stronie francuskiej w bitwie wzięło udział ok. 65.000 żołnierzy oraz 250 dział, natomiast po stronie anglo-holenderskiej i pruskiej walczyło w sumie ok. 123.000 ludzi, dysponujący ok. 160 działami (bez artylerii pruskiej). Stroną francuską dowodził rzecz jasna cesarz Francuzów, sprzymierzonymi – Artur Wellesley, ks. Wellington, a Prusakami – Gebhard von Blücher. Wojska brytyjsko-holenderskie, oczekując nadejścia Prusaków, ale też bazując na doświadczeniach ks. Wellingtona wyniesionych z walk w Hiszpanii, przyjęły postawę defensywną, a ich pozycja znajdowała oparcie w budynkach farm. Także pole bitwy z grząskim gruntem, nasiąknięte wodą po intensywnych opadach deszczu, sprzyjała obrońcom, bowiem utrudniało rozwinięcie ataku kawaleryjskiego. Bitwa rozpoczęła się ok. 11.30 od francuskiej kanonady artyleryjskiej, a później – atakami francuskiej piechoty na brytyjsko-holenderskie pozycje. Początkowo walczono o farmę Hougomont, ale później walka rozgorzała również na prawym skrzydle i w centrum szyku sprzymierzonych. Kolejna faza bitwy to szarże brytyjskiej kawalerii, które miały na celu odciążenie walczących piechurów, które to szarże początkowo przynosiły spore powodzenia Brytyjczykom, ale finalnie zostały odparte ze sporymi stratami. Pomimo zaciętych walk i ataków prowadzonych przez marszałka Neya ok. godziny 16.30 pozycje brytyjskie zdawały się być nie naruszone, a na pole bitwy nadciągali już Prusacy dowodzeni przez Gebharda von Blüchera. Finalnie, ok. 19.30 I Korpus pruski wszedł z marszu do walki – oznaczało to przechylenie szali zwycięstwa na stronę sprzymierzonych, pomimo ataku Starej Gwardii na pozycje brytyjskie. Bezpośrednim następstwem bitwy pod Waterloo była abdykacja Napoleona i koniec w dziejach Europy epoki napoleońskiej.
W dobie wojen rewolucyjnych (1792-1799) oraz - zwłaszcza - w okresie napoleońskim (1799-1815) Francja posiadała prawdopodobnie najsprawniejszą machinę wojenną na Starym Kontynencie, która nieomal doprowadziła do jej trwałej hegemonii nad Europą. Truizmem będzie stwierdzenie, że kluczowym elementem owej machiny była francuska armia. W tejże natomiast armii bardzo istotną rolę odgrywała kawaleria. W jej szeregach, jako samodzielne pułki, jednostki kirasjerów zaistniały dopiero w okresie Konsulatu (1799-1804), z których pierwsze sformowano z jednostek tzw. kawalerii ciężkiej w latach 1801-1802. W 1803 r. liczba regimentów kirasjerskich została ustalona na dwanaście. Do 1807 roku pułk kirasjerski liczył ok. 780 ludzi dzielonych na cztery szwadrony po dwie kompanie w każdym. Natomiast od 1807 roku pułk kirasjerów liczył już 5 szwadronów oraz etatowo 1040 ludzi. Podstawowym uzbrojeniem francuskim kirasjerów był (do 1805 r.) pałasz AN IX, a później zaczęto zastępować pałaszem AN XI. Bronią dodatkową były pistolety kawaleryjskie AN IX o wadze 1,29 kilograma i kalibrze 17,11 mm. Później zaczęto też używać pistoletów AN XI. Na głowach nosili żelazne kaski, a korpus ochraniał kirys złożony z naplecznika i napierśnika. Jako ciekawostkę można podać, że w latach 1805-1815 stosowano aż trzy rodzaje kirysów, które różniły się jednak od siebie minimalnie. Francuscy kirasjerzy byli klasyczną kawalerię ciężką, nadającą się przede wszystkim na polu bitwy, natomiast mającą niewielkie znaczenie w rozpoznaniu czy prowadzeniu tzw. małej wojny. Do najlepszych dowódców tej formacji można zaliczyć np. gen. d’Hautpoul, który odznaczył się zwłaszcza pod Austerlitz (1805) czy generała Espagne, który świetnie spisał się w bitwie pod Caldiero.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
