Suchoj Su-24 (NATO: Fencer) to sowiecki, dwusilnikowy, dwumiejscowy, samolot bombowo-szturmowy o zmiennej geometrii skrzydeł. Genezy powstania Su-24 należy szukać w opracowywanym i oblatanym w 1962 roku w OKB Suchoja myśliwcu przechwytującym T-58 oraz jego modyfikacji T-60. Do dalszych prac postanowiono zastosować wersję T-60. Maszyna posiadała boczne wloty powietrza do silnika w związku z tym istniało miejsce na wyposażenie jej w wymaganą stację radiolokacyjną i inne niezbędne wyposażenie. W 1963 roku rozpoczęto prace adaptacyjne T-60 do wersji S-60 przewidzianej do zadań uderzeniowych. Dokonano znaczących zmian w stosunku do wersji myśliwskiej, przede wszystkim zmieniono kształt skrzydła z trójkątnego na skośne o skosie 40 stopni, dokonano przebudowy kabiny w celu wyposażenia jej w dodatkowe oprócz pilota stanowisko operatora uzbrojenia (kabina typu tandem). W początkowym okresie na samolocie planowano uzbrojenie przenoszone na czterech belkach podskrzydłowych oraz dwóch podkadłubowych. Dodatkowy siódmy wysięgnik umiejscowiony został pod przednią częścią kadłuba z przeznaczeniem na kontener z częścią aparatury celowniczej. Projekt rozwijał się oraz ewoluował aż w końcu jesienią 1966 zbudowano w skali 1:1 makietę maszyny oznaczonej ostatecznie T-6. Wkrótce potem otrzymano polecenie realizacji i budowy dwóch prototypów, w tym jednego lotnego oznaczonego T-6-1. Wraz z decyzją o realizacji polecono opracowanie nowego wyposażenia dla samolotu: silnika nazwanego ostatecznie AL.-21, silników startowych RD36-35 (w celu skrócenia drogi startu i lądowania), systemu celowniczo-nawigacyjnego Puma, rakiet przeciwradiolokacyjnych Ch-58, działka Gz-6-23 oraz fotela katapultowego K36. W 1967 roku konstruktorzy postanowili zastosować skrzydła ze zmienną geometrią. Według powstałego w OKB projektu nowy wariant T-6 miał się charakteryzować większym zasięgiem i udźwigiem. Będący już w budowie drugi prototyp przerobiono zgodnie z założeniami na maszynę o zmiennej geometrii skrzydeł i nadano nazwę T-6-2I. Skrzydło składało się z nieruchomego śródpłata oraz części ruchomej (w zakresie 16-69 stopni). Podczas użytkowania przewidziano cztery podstawowe położenia: 16 st.-start i lądowanie, 35 st.; w typowym locie poziomym, 45 st.- podczas manewrowania i 69 st.- w locie z prędkością maksymalną. Zmieniony prototyp wystartował do swego pierwszego lotu 17 stycznia 1970 roku z tym samym pilotem co T-6-1. Do końca 1972 roku wyprodukowano jeszcze 2 prototypy (T-6-3 i T-6-4) oraz 28 samolotów seryjnych Su-24. Po tym czasie prowadzono państwowe próby uzbrojenia i wyposażenia, które zakończyły się w lipcu 1974 roku, a w lutym 1975 roku zapadła oficjalna decyzja o przyjęciu Su-24 do uzbrojenia. Jak do tej pory nie licząc przelotu irackich Su-24MK na teren Iranu samoloty bojowo zostały użyte podczas interwencji ZSRR w Afganistanie oraz armii rosyjskiej w Czeczenii. Podczas działań w Afganistanie samoloty operowały z lotnisk położonych na terenie ZSRR i nie poniosły strat. Natomiast nad Czeczenią utracono minimum 4 Su-24 podczas wykonywania zadań bojowych. Dane techniczne (wersja Su-24MK): długość: 22,53m, rozpiętość skrzydeł maksymalna: 17,64m, wysokość: 6,19m, prędkość maksymalna: 2,0Ma (na dużej wysokości), prędkość wznoszenia: 150m/s, pułap praktyczny: 11000m, zasięg maksymalny: 2775km, uzbrojenie: stałe- 1 działko sześciolufowe GSz-23 kal.23mm, podwieszane-do 8000kg ładunku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
