Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Bitwa na łuku kurskim (niemiecki kryptonim: operacja Zitadelle) jest powszechnie uznawana – nie do końca trafnie - za największe starcie pancerne w II wojnie światowej oraz za największą bitwę pancerną na froncie wschodnim. Doszło do niej, po niemieckiej klęsce pod Stalingradem z lutego 1943 r., ale również po udanej, niemieckiej kontrofensywie pod Charkowem z marca tego samego roku. Strona niemiecka, przystępując do bitwy liczyła na pełne zdobycie inicjatywy strategicznej, na zadanie stronie sowieckiej możliwie jak największych strat, jak również na zniszczenie w zarodku – spodziewanej na lato 1943 r. – radzieckiej ofensywy. Armia Czerwona przyjęła postawę defensywną, starając się w początkowej fazie operacji wykrwawić nacierających Niemców, a później przejść do kontrofensywy. Bitwa na łuku kurskim rozpoczęła się 5 lipca 1943 r., a wraz z sowieckimi operacjami orłowską oraz biełgorodzką trwała do 23 sierpnia tego samego roku. W jej toku, pomimo zaangażowana przez wojska niemieckie znacznych sił oraz najnowszych czołgów Tygrys i Pantera oraz niszczycieli czołgów Ferdynand, wiktorię odnieśli Sowieci, którzy świetnie przygotowali się do tej batalii, a pomimo poniesienia ogromnych strat – byli w stanie przejść do kontrofensywy. Bitwa na łuku kurskim okazała się jednym z punktów zwrotnych w II wojnie światowej. Szacuje się, że w jej wyniku (od 5 lipca do 23 sierpnia) wojska niemieckie straciły ok. 240.000 żołnierzy – zabitych, rannych i wziętych do niewoli, ok. 1300 czołgów oraz ok. 1000 samolotów. Straty Armii Czerwonej były bez wątpienia większe.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
