Tamiya 77520 German Battle Cruiser Gneisenau

Gneisenau był niemieckim pancernikiem, klasyfikowanym też jako krążownik liniowy, pod którego stępkę położono w 1935 r., a wodowano w grudniu 1936 roku. Pancernik wszedł do służby linowej w niemieckiej marynarce wojennej (niem. Kriegsmarine) w maju 1938 roku. Długość okrętu wynosiła 235 m, szerokość 30 m, a wyporność pełna – 38.900 ton. Prędkość maksymalna Gneisenau oscylowała wokół 30-31 węzłów. Uzbrojenie główne stanowiło 9 dział kal. 280 mm w trzech potrójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to m.in.: 12 dział kal. 150 mm czy 14 dział kal. 105 mm.

Gneisenau był drugim okrętem typu Scharnhorst. Został zamówiony w celu zastąpienia w linii całkowicie przestarzałego w latach 30. XX wieku starego pancernika Hessen. Gneisenau bez wątpienia górował nad każdym brytyjskim krążownikiem ciężkim, a jednocześnie wyraźnie ustępował siłą ognia artyleryjskiego pancernikom Royal Navy. Fakt ten nie powinien jednak dziwić, bowiem okręt budowano przede wszystkim do służby krążowniczej – nie miał zatem podejmować otwartego boju z brytyjskimi okrętami ciężkimi, a raczej zwalczać brytyjską żeglugę handlową do czego dobrze się nadawał. Gneisenau krótko po wodowaniu został poddany modernizacji polegającej na zwiększeniu jego dzielności morskiej, zmianie profilu komina oraz drobnym zmianom w instalacji elektrycznej. Chrzest bojowy pancernika Gneisenau miał miejsce w kwietniu 1940 r., kiedy to wspierał lądowania sił niemieckich w Norwegii. Dwa miesiące później walnie przyczynił się do zatopienia brytyjskiego lotniskowca HMS Glorious. Od grudnia 1940 roku do marca 1941 roku – wraz z bliźniaczym Scharnhorstem - pełnił służbę krążowniczą na Atlantyku, w toku której zatopił 8 statków handlowych. W lutym 1942 roku, wraz z Scharnhorstem i krążownikiem Prinz Eugen musiał uciekać przed brytyjskim bombardowaniem Berestu do Kilonii w toku tego rejsu uległ poważnemu uszkodzeniu. Krótko później uszkodzenia powiększył brytyjski nalot bombowy na Kilonię.  Pancernik odholowano wówczas do Gdyni. W lipcu 1942 roku – w obliczu bardzo ciężkich uszkodzeń - podjęto decyzję o wycofaniu okrętu ze służby. Okręt został zatopiony przez Niemców w marcu 1945 roku u wyjścia z portu w Gdyni. Do 1951 roku udało się zdemontować lub wydobyć z morza cały wrak pancernika.