leFH 18 (niem. leichte Feldhaubitze 18) to niemiecka haubica holowana kal. 105 mm z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy działa powstały w 1928 roku, a w 1935 roku rozpoczęła się produkcja seryjna, kończąc się wytworzeniem ok. 10.500 haubice tego typu. Maksymalna donośność wynosiła 10.600 m, a szybkostrzelność – do 8 strzałów na minutę.
leFH 18 powstała w wyniku prac analitycznych przeprowadzonych w armii niemieckiej w latach 20. XX wieku, które wykazały zasadność zastąpienia armat kal. 77 mm – pamiętających lata I wojny światowej – zupełnie nową konstrukcją, czyli haubicą o kal. 105 mm. Zmiana taka nie obniżyłaby znacząca mobilności niemieckiej artylerii, a w zamian wzrosłaby donośność. W toku produkcji seryjnej powstały dwie modernizacje haubicy leFH 18. Pierwsza, oznaczona jako leFH 18 (M) posiadała większą donośność (ok.13.000 m) oraz większą prędkość holowania. Zastosowano również ogumienie kół, co pozwalało na wykorzystanie trakcji motorowej. Druga (leFH 18/40) wykorzystywała podzespoły działa przeciwpancernego PaK 40, co miało na celu obniżenie jej masy. Haubica leFH 18 okazała się konstrukcją udaną i wykorzystywaną przez Wehrmacht przez całą okres II wojny światowej. Znalazła także kilku odbiorców zagranicznych, m.in.: Hiszpanię, Portugalię czy Węgry.
Sd.Kfz 251 był niemieckim, średnim, półgąsienicowym transportem opancerzonym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1935 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1939-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 14500 sztuk. Sd.Kfz 251 był napędzany sześciocylindrowym silnikiem Maybach HL 42 TURKM o mocy 100 KM.
Sd.Kfz 251 został opracowany jako nowy, podstawowy transporter półgąsienicowy niemieckich sił zbrojnych. Jego konstrukcja została oparta o ciężki ciągnik Sd.Kfz.11, przy czym w adaptowanym podwoziu zmieniono kilka elementów: dodano nowy zbiornik paliwa, umiejscowienie kierownicy oraz przekonstruowano układ wydechowy. W toku produkcji seryjnej powstały cztery podstawowe wersje Sd.Kfz 251 (Ausf. A, B, C i D) różniły się jednak w swej istocie szczegółami związanymi z procesem produkcji (zwłaszcza wersja C) oraz nieco innym rozmieszczeniem elementów wewnątrz kadłuba. W okresie II wojny światowej powstało za to ponad 20 wariantów i wersji Sd.Kfz 251. Chronologiczne pierwszą był Sd.Kfz 251/1, który był wersją podstawową, uzbrojoną w dwa karabiny maszynowe MG34 lub MG42 i mogący przewieźć do 10 żołnierzy desantu. W 1941 roku powstała wersja Sd.Kfz 251/2 uzbrojona w moździerz kal. 80 mm. Pojawiła się również wersja Sd.Kfz 251/3, która była wozem łączności i komunikacji radiowej o różnych zestawach radiostacji i anten. W 1942 roku powstał wariant Sd.Kfz 251/9 Stummel uzbrojony w krótkolufową armatą StuK 37 kal. 75 mm. Ciekawszymi wersjami był Sd.Kfz 251/16 z dwoma miotaczami ognia czy Sd.Kfz 251/20 UHU wyposażony w emiter promieniowania podczerwonego i przeznaczony do namierzania celów w nocy. Wozy Sd.Kfz 251 wszystkich wersji służyły przede wszystkich w dywizjach pancernych i grenadierów pancernych na właściwie wszystkich frontach II wojny światowej: od kampanii wrześniowej (1939), przez kampanię we Francji (1940), walki na Bałkanach i w Afryce Północnej (1941-1943) po walki na froncie wschodnim (1941-1945) i zachodnim (1944-1945).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
