PzKpfw IV (Panzerkampfwagen IV) był niemieckim czołgiem średnim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1936 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1938-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 8600 wozów. Czołg w wersji D był napędzany pojedynczym silnikiem Maybach HL 120 TRM o mocy 300 KM. Jego uzbrojenie stanowiła 1 armata KwK 37 L/24 kal. 75 mm oraz 2 karabiny maszynowe MG 34 kal. 7,92 mm.
PzKpfw IV powstał w wyniku konkursu ogłoszonego pod koniec 1934 roku przez niemiecki Departament Uzbrojenia na czołg średni o masie do 18 ton uzbrojonego w armatę kal. 75 mm. W rzeczonym konkursie wygrała firma Krupp, której pojazd skierowano do produkcji seryjnej – jak się miało okazać był to pojazd, który można śmiało nazwać „koniem roboczym” niemieckich wojsk pancernych w okresie II wojny światowej oraz jednym z najintensywniej rozwijanych i modernizowanych czołgów Wehrmachtu. W toku produkcji powstały liczne warianty PzKpfw IV. Chronologicznie pierwszą była wersja A, która była uzbrojona w krótkolufową armatę kal. 75 mm oraz posiadała silnik o mocy jedynie 230 KM. Szybko jednak pojawiły się wersje B i C w których dokonano kilku istotnych zmian: przede wszystkim zastosowano mocniejsze silniki (o mocy 265 KM w wersji B i Maybach HL 120 TRM o mocy 300 KM w wersji C – który był montowany w PzKpfw IV aż do 1945 roku), poprawiono też opancerzenie całego wozu. Prawdziwą rewolucją okazały się wersje F1 i F2, w których zwiększono pancerz czołowy do 60 mm, a uzbrojenie główne zmieniono na świetną, długolufową armatę KwK 40 L/43 kal. 75 mm, która pozwalała im w 1942 i 1943 roku zwalczać każdy czołg aliancki czy sowiecki. Najliczniej produkowanymi wersjami PzKpfw IV okazały się wersje G, H i J, które były bardzo podobne do wersji F1 oraz F2. Uzbrojenie główne nie uległo zasadniczym zmianom (nadal była to armata KwK 40), podobnie jak silnik i podwozie. Nieznacznie natomiast wzmocniono opancerzenie, a od początku 1943 roku montowano na nich ekrany pancerne (Schurzen). Na podwoziu czołgu PzKpfw IV powstały liczne inne pojazdy, jak na przykład działo szturmowe StuG IV, niszczyciel czołgów Nashorn czy samobieżne działko przeciwlotnicze Wirbelwind. Czołgi PzKpfw IV były używane na niemal wszystkich frontach II wojny światowej – od kampanii wrześniowej w 1939 roku, przez kampanię we Francji w 1940, operacje Barbarossa i Tajfun w 1941 roku, bitwę na Łuku Kurskim w 1943 r., po ostatnie operacje armii niemieckiej przeciwko ZSRR i aliantom zachodnim w okresie 1944-1945.
W związku z ograniczeniami traktatu wersalskiego z 1919 r. wojska niemieckie nie mogły rozwijać wielu środków rozpoznania czy łączności i między innymi z tego powodu, położyły w latach 20. XX wieku nacisk na rozwój ciężkich motocykli o dobrych lub bardzo dobrych osiągach drogowo-terenowych. Po dojściu nazistów do władzy w 1933 r., proces ten nie został zatrzymany, ale wręcz przyspieszył. Doprowadził do wprowadzenia w latach 30. XX wieku oraz w toku II wojny światowej tak udanych konstrukcji jak BMW R-12, BMW R75 czy Zündapp KS 750. Warto dodać, że motocykle w armii niemieckiej bardzo często otrzymywały również boczny wózek, przeznaczony dla żołnierza z karabinem maszynowym. Motocykle w armii niemieckiej sprawdzały się szczególnie dobrze w początkowym okresie II wojny światowej, zwłaszcza w toku walk w Polsce (1939), we Francji (1940), ale też w Afryce Północnej (1941-1943). Wykorzystywano je przede wszystkim do prowadzenia działań rozpoznawczych, czasami na tyłach armii nieprzyjacielskiej oraz do zadań łącznikowych.
Afrika Korps (pełna nazwa niemiecka: Deutsches Afrikakorps, w skrócie DAK) to w potocznym rozumieniu zbiorcza nazwa niemieckich jednostek lądowych walczących w Afryce Północnej w latach 1941-1943. Afrika Korps został sformowany w lutym 1941 r., w wyniku bolesnych porażek poniesionych przez armię włoską w toku walk z Brytyjczykami w Afryce na przełomie lat 1940/1941. Jego głównym zadaniem było przyjść z pomocą włoskiemu sojusznikowi i zatrzymać postępy wojsk brytyjskich w Libii. Dowódcą jednostki został generał, a później feldmarszałek, Erwin Rommel. Początkowo w skład DAK wchodziła jedynie 5 Dywizja Lekka (później przekształcona w 21 Dywizję Pancerną), w maju 1941 r. dołączyła do niej 15 Dywizja Pancerna, a pod koniec 1941 r. – 90 Dywizja Lekka. Warto dodać, że już w połowie 1941 r. powstała Panzergruppe Afrika, na której czele stanął Erwin Rommel, a w jej skład wszedł właśnie Afrika Korps. Pomimo defensywnych zadań, DAK (czy szerzej Panzergruppe Afrika) bardzo szybko po wylądowaniu przeszedł – z inicjatywy swego dowódcy – przeszedł do działań stricte ofensywnych, zadając Brytyjczykom w okresie 1941-1942 szereg porażek na pustyni. Natomiast to wówczas jego dowódca zyskał przydomek Lisa Pustyni. Jednocześnie jednak od samego początku DAK był trapiony problemami z zaopatrzeniem, co wpływało negatywnie na jego możliwości prowadzenia akcji ofensywnych. Odniósł znaczącą porażkę w toku II bitwy pod El Alamein (październik-listopada 1942 r.), co zmusiło DAK do odwrotu aż to Tunezji, w której walczył do maja 1943 roku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
