MG34 (niem. Maschinengewehr 34) to niemiecki, lekki karabin maszynowy kal. 7,92 mm z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1934 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1934 r. i trwałą do 1945 roku. Prędkość początkowa pocisku dochodziła do755 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna – 900 strzałów na minutę. Skutery zasięg strzału z broni zamontowanej na trójnogu dochodził do 1800 metrów. Masa broni bez podstawy czy trójnogu to 11,5 kilograma.
MG34 został opracowany w firmie Mauser, jako nowy, uniwersalny, lekki karabin maszynowy niemieckiej armii, mający zastąpić w linii pamiętające czasy I wojny światowej MG 08 oraz lMG 08/15. Prace nad bronią postępowały bardzo szybko i już w 1934 roku, a więc kilka miesięcy po ich rozpoczęciu, dobiegły końca. W ich efekcie, powstała jednak wysoce nowatorska broń mogącą być zasilana amunicją zarówno z magazynka bębnowego, jak i z taśmy amunicyjnej, mogąca być montowana na trójnogu (pełniąc rolę ckm-u), jak i być używana w oparciu o dwójnóg. Co więcej – MG34 mógł strzelać zarówno ogniem pojedynczym, jak i ciągłym. Pod względem osiągów, niezawodności i właściwości balistycznych pocisku, była to jedna z najlepszych broni w swej klasie na świecie, ale była też czasochłonna w produkcji oraz wymagająca starannej obsługi. Stąd też opracowano karabin MG42, który bazował w dużym stopniu na MG34, ale był prostszy w eksploatacji i produkcji oraz tańszy. Karabin maszynowy MG34 był podstawowym karabinem niemieckiej armii od początku II wojny światowej, a pomimo wprowadzenia do produkcji w 1943 MG42 nadal był wytwarzany i wykorzystywany jako broń dodatkowa na niemieckich pojazdach opancerzonych i czołgach.
Karabiner 98k (inne oznaczenia: Kar98k albo K98k) to niemiecki karabin powtarzalny kal. 7,92 mm z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Pierwsze prototypy tej broni powstały już w latach 20. XX wieku, ale produkcja seryjna na potrzeby armii niemieckiej rozpoczęła się w 1935 r. i trwała do 1945 roku. W jej toku powstało ponad 11 mln. sztuk tej broni! Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tego karabinu dochodziła do 1100 m/s. Całkowita długość Kar98k to ok. 111 cm, a masa broni niezaładowanej nieznacznie przekraczała 4 kilogramy.
Karabiner 98k został opracowany w zakładach Mauser-Werke, de facto w oparciu o karabin Gewehr 98, który wszedł na wyposażenie armii niemieckiej jeszcze w 1898 roku! W nowym karabinie dążono przede wszystkim do skrócenia jego długość, a zwłaszcza skrócenia lufy, co poprawiałoby ergonomię jego użycia. Jednocześnie poprawiono też podajnik magazynka. Co ciekawe, karabin był produkowany początkowo na eksport i dopiero w 1935 r. rozpoczęła się jego produkcja na potrzeby niemieckiego Wehrmachtu. Szybko stał się podstawowym karabinem powtarzalnym armii niemieckiej i w tej roli pozostał aż do końca II wojny światowej. Warto dodać, że w toku wojny jego konstrukcja była systematycznie upraszczana, co jednak nie odbijało się w znaczący sposób na jego właściwościach balistycznych. Karabiner 98k zdobył sobie opinie solidnej, niezawodnej i celnej, ale generującej spory odrzut, co mogło mieć niemiłe konsekwencje dla słabo przeszkolonego strzelca.
MP 40 (niem. Maschinenpistole 40), potocznie nazywany „Schmeiserem” to niemiecki pistolet maszynowy kal. 9 mm z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1939 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1940 r. i trwała do 1944 roku. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tej broni dochodziła do 380-400 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna do 500-550 strzałów na minutę. Skuteczny zasięg strzału z broni dochodził do 150-200 metrów. Masa broni załadowanej to 4,61 kilograma.
MP 40 został opracowany na potrzeby niemieckich sił zbrojnych w celu zastąpienia przestarzałych pod koniec lat 30. XX wieku pistoletów maszynowych MP 18 oraz MP 28, ale przede wszystkim jako znacznie bardziej uproszczone i bardziej niezawodne rozwinięcie pistoletu MP 38, przy zachowaniu niemal wszystkich jego bardzo korzystnych właściwości balistycznych. Natomiast główna zmiana konstrukcyjna dotyczyła komory zamkowej, która była znacznie tańsza w produkcji, a jednocześnie minimalizowała ryzyko zacięcia się broni. Finalnie, MP 40 okazał się udaną bronią, stosowaną przez Wehrmacht na właściwie wszystkich frontach II wojny światowej. Warto dodać, że za głównego konstruktora MP 40 uważa się dość powszechnie Heinricha Vollmera, ale swój udział przy tworzeniu tej broni mieli również Hugo Schmeisser oraz Berthold Geipel. Natomiast za wytwarzanie MP 40 odpowiadały przede wszystkim zakłady Steyr-Mannlicher, ale też Erma Werke czy Haenel.
