Goliath (pełna nazwa: Leichter Ladungstrager Sd.Kfz.302, 303) była niemiecką, lekką miną samobieżną z okresu II wojny światowej. Mina była napędzana dwoma silnikami elektrycznymi lub pojedynczym silnikiem spalinowym o mocy 12,5 KM. Produkcja seryjna ten nietypowej broni trwała w latach 1942-1944, w sumie powstało ok. 7700 min samobieżnych tego typu. Zależnie od wersji mogła przenieść od 75 do 100 kg. ładunku wybuchowego.
Konstrukcja miny samobieżnej Goliath została oparta o zdobyczny, prototypowy pojazd opracowany przez francuskiego inżyniera Adolphe’a Kegresse’a, który to pojazd został przejęty przez Niemców po upadku Francji w czerwcu 1940 roku. Na tej podstawie w zakładach Borgward opracowano udoskonaloną wersję przeznaczoną dla niemieckich sił zbrojnych. W toku produkcji powstały dwie wersje Goliatha: pierwsza (Sd.Kfz.302) była napędzana dwoma silnikami elektrycznymi, a druga (Sd.Kfz.303) posiadała już za napęd znacznie mniej zawodny silnik spalinowy. Sterowanie miną oraz jej detonacja odbywała się za pomocą specjalnego kabla rozwijanego za nią. Minusem tej broni (w wersji Sd.Kfz.302) były wysoce awaryjne silniki, a ogólnym mankamentem – kierowanie przewodowe, które było bardzo podatne na uszkodzenia i zniszczenie. Także koszt produkcji był stosunkowo wysoki jak na broń jednorazowego użytku. Min Goliath wojska niemieckie użyły m.in.: w toku oblężenia Sewastopola (1941-1942), walk pod Anzio oraz w toku tłumienia Powstania Warszawskiego w 1944 roku.
W toku II wojny światowej niemieckie jednostki saperów (niem. Pioniere) były przydzielane w sile batalionu do każdej dywizji piechoty, pancernej, górskiej, grenadierów czy grenadierów pancernych. U schyłku wojny starano się je również przydzielać do dywizji Volkssturmu. Etatowo batalion saperów składał się między innymi ze sztabu, dwóch kompanii saperów, kompanii saperów zmotoryzowanych czy zmotoryzowanej kolumny mostowej. Warto dodać, że jednostki saperów (pionierów) w Wehrmachcie, ale też w Waffen SS były obficie wyposażone w broń maszynową oraz inne bronie wsparcie, a żołnierze w nich służący posiadali dobre, a często bardzo dobre, wyszkolenie. Poza wykonywaniem typowych zadań inżynieryjno-saperskich, były też postrzegane jako jednostki szturmowe (niem. Sturmpioniere) przeznaczone do ataku na silnie umocnione obiekty i stałe punkty oporu. Warto dodać, że jednostki Sturmpioniere bardzo często współpracowały z innymi rodzajami sił zbrojnych na zwykłej piechocie poczynając, a na lotnictwie kończąc.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
