MP 40 (niem. Maschinenpistole 40), potocznie nazywany „Schmeiserem” to niemiecki pistolet maszynowy kal. 9 mm z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1939 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1940 r. i trwała do 1944 roku. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tej broni dochodziła do 380-400 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna do 500-550 strzałów na minutę. Skuteczny zasięg strzału z broni dochodził do 150-200 metrów. Masa broni załadowanej to 4,61 kilograma.
MP 40 został opracowany na potrzeby niemieckich sił zbrojnych w celu zastąpienia przestarzałych pod koniec lat 30. XX wieku pistoletów maszynowych MP 18 oraz MP 28, ale przede wszystkim jako znacznie bardziej uproszczone i bardziej niezawodne rozwinięcie pistoletu MP 38, przy zachowaniu niemal wszystkich jego bardzo korzystnych właściwości balistycznych. Natomiast główna zmiana konstrukcyjna dotyczyła komory zamkowej, która była znacznie tańsza w produkcji, a jednocześnie minimalizowała ryzyko zacięcia się broni. Finalnie, MP 40 okazał się udaną bronią, stosowaną przez Wehrmacht na właściwie wszystkich frontach II wojny światowej. Warto dodać, że za głównego konstruktora MP 40 uważa się dość powszechnie Heinricha Vollmera, ale swój udział przy tworzeniu tej broni mieli również Hugo Schmeisser oraz Berthold Geipel. Natomiast za wytwarzanie MP 40 odpowiadały przede wszystkim zakłady Steyr-Mannlicher, ale też Erma Werke czy Haenel.
MG42 (niem. Maschinengewehr 42) to niemiecki, lekki (uniwersalny) karabin maszynowy kal. 7,92 mm z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1939 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w 1941 r. i trwała do 1945 roku. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tej broni dochodziła do 740 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna – aż do 1200 strzałów na minutę. Skuteczny zasięg strzału z broni opartej na dwójnogu dochodził do 2000 metrów, a donośność maksymalna – do 4700 metrów! Masa broni bez podstawy czy trójnogu to 11,6 kilograma. Karabin maszynowy MG42 stanowił w swej istocie zmodernizowaną wersję wprowadzonego do służby w 1934 r. karabinu MG34. W stosunku do swego poprzednika cechował się znacznie uproszczoną konstrukcją, która pozwalała na szybsza i tańszą produkcję masową. Zastosowano też sporą nowinkę technologiczną w procesie produkcji poprzez wykorzystywanie na szeroką skalę tzw. technologii głębokiego tłoczenia. Jednocześnie dość wyraźnie poprawiono niezawodność nowej broni. Przyjmuje się, że MG42 był mniej podatny na zabrudzenia czy warunki atmosferyczne niż MG34. Jednocześnie, pomimo uproszczenia konstrukcji MG42 zachował właściwie wszystkie cechy MG34 – świetne właściwości balistyczne, bardzo wysoką (a nawet wyższą!) szybkostrzelność teoretyczną i praktyczną, jak również zasilanie z taśm amunicyjnych. Wszystkie te elementy sprawiały, że MG42 był jednym z najlepszych karabinów w swej klasie w czasie II wojny światowej. W toku wojny wyprodukowano ok.370 tys. sztuk tej broni. Warto dodać, że MG42 stał się pierwowzorem dla późniejszego zachodnioniemieckiego MG1 oraz MG3. Często również można spotkać się z opinią, że MG42 stał się swoistym protoplastą współczesnych uniwersalnych karabinów maszynowych.
StG 44 (pełna nazwa: Sturmgewehr 44) to niemiecki karabinek automatyczny kal. 7,92 mm z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1942 r., a produkcja seryjna trwała w latach 1943-1945. W jej toku powstało ok. 430 tys. sztuk tej broni. Masa broni z pełnym magazynkiem to ok. 6 kg, a długość całkowita z kolbą to ok. 94 centymetry. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tego karabinka dochodziła do 690 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna – do 470 strzałów na minutę. Zasięg tzw. skutecznego strzału nie przekraczał natomiast 400-500 metrów. Prace projektowe nad StG 44 wystartowały w 1942 r. i miały na celu opracowanie de facto zupełnie nowej klasy broni strzeleckiej, która łączyłaby w sobie zalety pistoletu maszynowego z tradycyjnym karabinem powtarzalnym. Dążono zatem do zachowania możliwie jak największej szybkostrzelności, ale przy zachowaniu dobrej celności i zasięgu strzału skutecznego. Właściwie od samego początku prac założono, że nowa broń będzie wykorzystywała nabój pośredni kal. 7,92 mm. Finalnie, powstała wysoce udana broń strzelecka spełniająca właściwie wszystkie początkowe założenia. Co więcej, koszt produkcji pojedynczego StG 44 nie był bardzo wysoki, co sprawiało, że broń nieźle nadawała się do produkcji masowej. Warto też zaznaczyć, że StG 44 był używany nadal po II wojnie światowej – między innymi przez milicję NRD. Można zaryzykować stwierdzenie, że StG 44 to jeden z pierwszych w historii karabinków automatycznych, który wszedł do masowej produkcji.