Grumman F4F Wildcat był amerykańskim, pokładowym samolotem myśliwskim w układzie średniopłata z podwoziem chowanym w locie, w konfiguracji klasycznej z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Jego oblot miał miejsce we wrześniu 1937 r., a produkcja seryjna trwała w latach 1940-1945. W jej toku powstało ok. 7900 maszyn tego typu. Samolot, w wersji F4F-3, liczył sobie 8,76 m długości, przy rozpiętości skrzydeł rzędu 11,58 metra. Masa startowa sięgała ok. 3365 kilogramów. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Pratt and Whitney R-1830-76 Twin Wasp o mocy 1200 KM. Z kolei prędkość maksymalna dochodziła do 533 km/h. Uzbrojenie pokładowe składało się z 4 karabinów maszynowych Browning AN/M2 kal. 12,7 mm.
Grumman F4F Wildcat został opracowany na potrzeby US Navy, w celu zastąpienia w linii maszyny Grumman F3F. Co ciekawe, pierwotnie miał być samolotem dwupłatowym, ale wyraźne dążenie marynarki wojennej USA do pozyskania maszyny jednopłatowej doprowadziło do rewizji całego projektu. Finalnie, po serii prób i testów, powstał solidny myśliwiec o sporej odporności na uszkodzenia i dobrze chroniący pilota, jednocześnie jednak ustępował on swemu głównemu konkurentowi w wojnie na Pacyfiku, czyli Mitsubishi A6M Zeke pod względem: prędkości maksymalnej oraz wznoszenia, jak również wyraźnie na polu manewrowości. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji rozwojowych, w tym między innymi: F4F-3 (wersja z silnikiem Pratt and Whitney R-1830-76 Twin Wasp), F4F-4 (wersja ze skrzydłami składanymi na boki, lepszym opancerzeniem oraz silniejszym uzbrojeniem pokładowym) czy FM-1/FM-2 (zmodernizowane wersje produkowane w zakładach General Motors). Samoloty F4F Wildact były również dostarczane Wielkiej Brytanii, gdzie nosiły oznaczenie Martlet i nie rzadko były poddawane modernizacjom.
Myśliwce F4F wzięły udział w bitwie o Atlantyk czy w toku operacji Torch w listopadzie 1942 r., ale ich głównym rejonem działań był Pacyfik, gdzie wzięły udział między innymi: w obronie Midway w 1942 r. oraz w bitwie na Guadalcanal w okresie 1942-1943. Od 1943 roku były systematycznie zastępowane w linii przez F6F Hellcat, nadal jednak służyły na lotniskowcach eskortowych jako myśliwce i myśliwce bombardujące. W tej roli wzięły udział w bataliach na Filipinach w 1944 r. oraz o Okinawę w 1945 roku.
Mitsubishi A6M Reisen (inne nazwy: Zero lub Zeke) to japoński, jednosilnikowy samolot myśliwski o konstrukcji w pełni metalowej w układzie dolnopłata z okresu II wojny światowej. Oblot prototypu miał miejsce 1 kwietnia 1939 roku, a wprowadzenie do służby w lecie 1940. Pierwsze prototypy były napędzane silnikiem Mitsubishi Zuisei 13, ale od modelu A6M2 model 11 wykorzystywano silnik Nakajima NK1B Sakae 12 o mocy 950KM, co uczyniło z samolotu jeden z najlepszych myśliwców wczesnego okresu wojny. Tuż przed wojną i w jej toku powstawały kolejne wersje. Jedną z najsłynniejszych był A6M2 model 21, przygotowany na początku wojny na Pacyfiku jego specjalna wersja ze skrzydłami składanymi przeznaczona dla lotniskowców, która stała się podstawowym japońskim myśliwcem pokładowym. Kolejne wersje to A6M3 oraz A6M5, z których każda miała kilka podwersji. W pierwszej z nich wykorzystano silnik Nakajima Sakae 21 o mocy 1130 KM ze sprężarką, co jednak oznaczało wzrost masy oraz spadek zasięgu i zwrotności. Problem ten starano się rozwiązać w wersji A6M5, poprzez zmianę układu wydechowego, zmianę kształtu skrzydła oraz zrezygnowano z ich składania, co sprawiło, że wzrosła prędkość maksymalna. Oblot tej wersji nastąpił w 1943 roku i był produkowany, aż do końca wojny. Warto odnotować, iż jedną z najszerzej produkowanych wersji A6M5 był samolot A6M5C Model 52C ŤHeiť, którego wyprodukowano blisko 5000 sztuk. Samoloty "Zero" brały udział w toku całej wojny na Pacyfiku służąc przede wszystkim jako myśliwce pokładowe, ale również w niemałym stopniu jako myśliwce Armii. "Ojcem" tego słynnego samolotu był inżynier Jiro Horikoshi, który opierał się na doświadczeniach wyniesionych z prac nad samolotem M5A. Udało mu się opracować samolot bardzo zwrotny, o świetnych właściwościach aerodynamicznych, nadający się idealnie do walki kołowej oraz o sporym zasięgu. Jednak osiągnięto to kosztem opancerzenia oraz brakiem samouszczelniających się zbiorników paliwa. Co więcej, w wyniku braku silników lotniczych o mocy porównywalnej z maszynami amerykańskimi z każdym rokiem wojny "Zero" z "supersamolotu", od 1943 roku, ewoluowało w stronę coraz słabszego rywala P-51, P-47 czy F-4 lub F-6. Okazało się też maszyną wrażliwą na uszkodzenia i bardzo podatną na ostrzał. Nie zmienia to jednak faktu, iż Alianci, aż do 1943 roku, nie posiadali samolotu, który byłby w stanie konkurować z A6M Zero. Dane techniczne (wersja A6M2 model 21): długość: 9,06m, rozpiętość skrzydeł: 12m, wysokość: 3,05m, prędkość maksymalna: 533km/h, prędkość wznoszenia: 15,7m/s, zasięg maksymalny: 3105km, pułap maksymalny 10000m, uzbrojenie: stałe-2 działka Typ 99-1 kal.20mm oraz 2 karabiny maszynowe Typ 97 kal.7,7mm, podwieszane-do 250 kg bomb.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
