HMS Warspite był brytyjskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1912 r., wodowano w listopadzie 1913 r., a wcielono do służby w brytyjskiej marynarce wojennej (ang. Royal Navy) w marcu 1915 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 195 m, szerokość 27,6 m, a wyporność pełna – 33.400 ton. Prędkość maksymalna pancernika Warspite oscylowała wokół 25 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział kal. 381 mm w czterech podwójnych wieżach. Uzbrojenie dodatkowe to 12 dział kal. 152 mm, 2 działa kal. 76 mm, 4 działa salutacyjne (tzw. pom-pom) kal. 47 mm oraz 4 wyrzutnie torped kal. 533 mm.
HMS Warspite był jednym z pięciu pancerników typu Queen Elizabeth. Pancerniki tego typu były budowane tuż przed wybuchem I wojny światowej, jako brytyjska odpowiedź na szybkie zbrojenia morskie II Rzeszy niemieckiej. Często są określane jako superdrednoty – po raz pierwszy w dziejach marynistyki zastosowano na nich artylerię kalibru 381 mm o lufach długości 42 kalibrów, jak również po raz pierwszy pancerniki rozwijał prędkość na poziomie ok. 25 węzłów. Wiele rozwiązań zastosowanych na tym typie znalazło odbicie w późniejszych brytyjskich pancernikach. Wszystkie również okręty typu Queen Elizabeth przeszły w dwudziestoleciu międzywojennym znaczne modyfikacje: przede wszystkim otrzymały nowe maszynownie, lepsze i wydajniejsze kotły, pogrubiono na nich pancerze, zmieniono profil nadbudówek oraz wyraźnie rozbudowane artylerię przeciwlotniczą. Dzięki tym modernizacjom okręty te nie ustępowały w wyraźny sposób innym pancernikom niemieckim czy włoskim, a także wielu japońskim – za wyjątkiem typu Yamato. Pancernik HMS Warspite został zbudowany w stoczni Dockyard w Devonport. Od chwili wejścia do służby wchodził w skład Grand Fleet i w jej ramach wziął udział w bitwie jutlandzkiej w1916 roku w której nie odniósł poważniejszych uszkodzeń. Przez dalszą część I wojny światowej nie wszedł w poważniejszy kontakt bojowy z okrętami niemieckimi. Brał jednak udział w internowaniu niemieckich jednostek w Scapa Flow. W dwudziestoleciu międzywojniem służył zarówno na Oceanie Atlantyckim, jak i na Morzu Śródziemnym. Swój chlubny i bogaty szlak bojowy w okresie II wojny światowej rozpoczął od zmagań pod Narwikiem w kwietniu 1940 roku, walnie przyczyniając się do alianckiego sukces w tzw. II bitwie morskiej pod Narwikiem 13 kwietnia 1940 roku. Krótko później został przeniesiony na Morze Śródziemne gdzie wziął udział w bitwie koło przylądka Matapan (marzec 1941 r.). W II połowie 1941 r. trafił do USA na modernizację, która trwała aż do końca tego roku. Na początku 1942 r. trafił na Ocean Indyjski, ale później ponownie trafił na Morze Śródziemne – krótko przed inwazję na Sycylię w lipcu 1943 roku. We wrześniu tego roku wspierał aliancki desant pod Salerno, gdzie odniósł poważne uszkodzenia. Po remoncie wspierał swym ogniem artyleryjskim alianckie wojska lądujące w Normandii w czerwcu 1944 roku. Ostatni raz wziął udział w akcji w listopadzie 1944 roku. Już po wojnie, w lipcu 1946 r. został przeznaczony do złomowania.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
