Hataka Hobby HTK-CS05.2 Late US Navy paint set

Standardowe kolory kamuflażu samolotów US Navy w latach 1943-1945. Zestaw zawiera następujące kolory: HTK-C001 - Dark Sea Blue - stosowany na górne powierzchnie (ANA 606, półpołysk), a po połowie 1944 roku jako kolor ogólny (ANA 623, połysk) samolotów lotniskowych USN., HTK-C027 - Intermediate Blue - ANA 608, używany na boki kadłuba i statecznik pionowy samolotów transportowych US Navy od stycznia 1943 do połowy 1944 roku, HTK-C049 - Insignia White - ANA 601 (mat) / ANA 511 (połysk), używany na dolne powierzchnie samolotów lotniskowych USN w okresie 1942-43 oraz samolotów ASW, HTK-C044 - Dark Gull Grey - ANA 621, używany po czerwcu 1944 w schematach malowania ASW I i II na burtach samolotów US Navy operujących w Teatrze Atlantyckim HTK-C048 - Light Gull Grey - ANA 620, używany po czerwcu 1944 w schemacie malowania ASW wariant I na boki kadłuba samolotów US Navy operujących w Teatrze Atlantyckim, HTK-C211 - Interior Green - ANA 611, standardowy kolor wnętrza kokpitu większości samolotów amerykańskiego lotnictwa morskiego z okresu objętego tym zestawem farb. Schematy te obejmują między innymi jeden z najbardziej efektywnych schematów kamuflażu II wojny światowej - "trójkolorowy kamuflaż" amerykańskiego lotnictwa morskiego - został wprowadzony w styczniu 1943 roku i składał się z Semi-Gloss Sea Blue, NS Intermediate Blue i NS Insignia White (z wtopionymi granicami pomiędzy kolorami). W połowie 1944 roku został on zastąpiony na wszystkich samolotach lotniskowych przez całościowe malowanie Glossy Sea Blue, które było po prostu bardziej praktyczne pod względem konserwacji. Jeśli chodzi o atlantycki teatr działań - dedykowane ASW warianty (I i II) "trójkolorowego kamuflażu" wprowadzono oficjalnie dopiero w czerwcu 1944 (prawdopodobnie w użyciu znacznie wcześniej). Chociaż jeszcze w 1940 roku Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych latała samolotami w srebrnych i jaskrawych barwach na przykład dobrze widoczne schematy z pomarańczowo-żółtymi górnymi powierzchniami skrzydeł i oznaczeniami identyfikacyjnymi w kolorze cytrynowożółtym, jaskrawo zielonym, czy czerwonym. Dopiero w 1941 r. schematy te zostały zastąpione ogólnym schematem jasno-szarym. A kamuflaże ochronne zastosowano pod koniec 1941 r., zanim Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​wojny. Ten schemat często jest określany jako schemat „dwutonowy” i składa się z niebiesko-szarego na jasnoszarym przy użyciu odcieni z istniejących specyfikacji farb kamuflażowych. Taki wygląd jest obecny na samolotach US NAVY przez 1942; (Bitwa na Morzu Koralowym, Bitwa o Midway, Guadalcanal) na samolotach takich jak: Douglas TBD-1 Devastators, SBD-2 i -3 Dauntless, Grumman F4F-3 Wildcats oraz Vought SBU-1 Vindicators a także Grumman F6F i TBF. W teatrze Atlantyckim działań wojennych zastosowano schemat, który składał się głównie z koloru Insignia White na burtach, bokach samolotu natomiast górne powierzchnie były pokrywane kolorem Dark Ghost Grey. Do 1943 r. US NAVY próbowała ujednolicić barwy z US AIR FORCE przy użyciu farb Marynarki Wojennej Armii Lotniczej (ANA). W teatrze na Pacyfiku wprowadzono schemat zwany trójkolorowym ale tak naprawdę występują w nim 4 różne kolory. Warto tez zaznaczyć że malowano trochę inaczej duże i małe samoloty. Większe samoloty miały używać wszystkich 4 kolorów: ANA601 Insignia White na spodzie, ANA608 Intermediate Blue na powierzchniach pionowych, ANA606 Semi-Gloss Sea Blue dla górnych powierzchni skrzydeł i ANA607 Non Specular Sea Blue dla górnych powierzchni kadłuba i krawędzi natarcia skrzydeł i ogona. W przypadku mniejszych samolotów dopuszczalne było stopniowanie ciemnego koloru górnej powierzchni do bieli pod powierzchnią, chociaż istnieje wiele dowodów fotograficznych, które pokazują, że użycie Intermediate Blue na myśliwcach było powszechne. A intermediate blue to kolor bardzo zbliżony do medium blue.