Bitwa o Tarawę (ang. Battle of Tarawa) została stoczona w toku walk o wyspy Gilberta, które to walki toczyły się w ramach operacji o kryptonimie Galvanic. Sama bitwa trwała od 20 do 23 listopada 1943 roku. W toku całej bitwy, po stronie amerykańskiej, było pośrednio lub bezpośrednio zaangażowanych 53.000 żołnierzy, marynarzy i lotników, z czego komponent lądowy wynosił 18.000 ludzi. Po stronie japońskiej walczyło ok. 4500 ludzi, z czego ok. 2000 to robotnicy budowlani. Głównym celem walk na Wyspach Gilberta, w tym bitwy o Tarawę, było dążenie do opanowania znacznie korzystniejszych baz przez Amerykanów przygotowujących się do kolejnych operacji desantowych w na środkowym i południowym Pacyfiku. Pomimo starannego planowania operacji przez stronę amerykańską, nie ustrzegał się ono kilku błędów, które doprowadziły do poniesienia przez nacierających stosunkowo wysokich, procentowych, strat wśród własnych wojsk. Wśród błędów można wskazać chyba przede wszystkim źle działającą łączność oraz niewystarczające rozpoznanie pozycji japońskich. Pomimo tego, że Amerykanie bitwę wygrali to jednak ponieśli straty szacowane na ok. 1700 zabitych i ok. 2100 rannych. Natomiast strona japońska utraciła cały garnizon liczący ok. 4500 ludzi. Warto dodać, że operację po stronie amerykańskiej wspierały znaczne siły morskie złożone m.in.: z 5 lotniskowców eskortowych, 3 pancerników czy 2 krążowników ciężkich.
Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji piechoty. Od 1943 r., etatowo każda dywizja piechoty posiadała trzy pułki piechoty, złożone z kolei z trzech batalionów piechoty. Dodatkowo w skład pułku piechoty wchodziły też inne oddziały, na przykład: kompania przeciwpancerna, kompania artylerii czy kompania sztabowa. W sumie pułk piechoty US Army liczył ok. 3100 żołnierzy. Należy też pamiętać, że w skład dywizji wchodził tez silny komponent artyleryjski złożony z czterech batalionów artylerii – 3 lekkich i 1 średniego, który były najczęściej uzbrojone w haubice kal. 105 i 155 mm. Do tego dochodził jeszcze między innymi batalion inżynieryjny, kompania naprawcza, jednostka zwiadowcza czy pluton Military Police. W sumie, amerykańska dywizja piechoty od 1943 r. liczyła ok. 14.200 ludzi. Dość wyraźnie górowała artylerię nad dywizją niemiecką oraz posiadała znacznie lepsze i – przede wszystkim – w pełni zmotoryzowane środki transportu, co czyniło z niej wysoce mobilną formację taktyczną. Posiadała też znacznie bogatsze „indywidualne” uzbrojenie przeciwpancerne w postaci sporej liczby wyrzutni bazooka, których było ponad 500 w całej dywizji.
Formalnie Cesarstwo Japonii przystąpiło do II wojny światowej w chwil ataku na Pearl Harbor w dniu 7 grudnia 1941 roku, ale Japonia już od 1937 r. prowadziła zakrojone na szeroką skalę działania zbrojne w Chinach. Pod koniec 1941 roku armia japońska liczyła 51 dywizji, które wraz z licznymi oddziałami wydzielonymi, miały siłę ok. 1,7 miliona ludzi. Ponad połowa tych sił (27 dywizji) stacjonowało w Chinach. Podstawowym rodzajem sił zbrojnych w armii japońskiej była rzecz jasna piechota. Co ciekawe, japońskie dywizje piechoty w 1938 r. przeszły organizację, w której wyniku większość z nich (choć nie wszystkie!) liczyła 3 pułki piechoty, a każdy pułk liczył 3 bataliony piechoty. Na poziomie dywizji do pułków piechoty dochodziły jeszcze pododdziały sztabowe, pułk artylerii, batalion kawalerii, batalion saperski oraz pododdziały transportowe, łączności czy medyczne. Sumarycznie japońska dywizja piechoty (tak zwanego typu B) liczyła etatowo ok. 19.800 ludzi. Warto dodać, że miała ona stosunkowe słabe uzbrojenie przeciwpancerne i przeciwlotnicze, a jej artyleria wspierającą miała najczęściej kaliber 70 albo 75 mm. Rzadko zdarzały się jednostki artylerii uzbrojone w artylerię kalibru powyżej 100 mm. Należy też powiedzieć, że japońskie jednostki piechoty cechowały się bardzo wysokim morale, posuniętym niemal do fanatyzmu, żelazną dyscypliną, ale też (zwłaszcza po 1942 r.) dość wyraźnie ustępowały taktycznie czy siłą ognia swym alianckim przeciwnikom. Nie można też zapomnieć, że japońskie jednostki piechoty, dopuściły się bardzo wielu zbrodni wojennych, noszących znamiona zbrodni przeciwko ludzkości z makabryczną Masakrą Nankińską z przełomu 1937 i 1938 roku na czele.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
