McDonnell-Douglas/BAe AV-8B Harrier II to jednomiejscowy, samolot myśliwsko-szturmowy V/STOL o konstrukcji półskorupowej, duralowej. Korzenie samolotu Harrier II sięgają 1973 roku, kiedy koncerny McDonnell-Douglas oraz BAe podjęły współpracę w celu stworzenia nowego, znacznie ulepszonego Harriera. Odbiorcami miał być amerykański US Marine Corps oraz brytyjski RAF i Royal Navy. Jednak w związku z wysokimi kosztami nowego silnika dla Harriera (Pegasus 15) w 1975 roku, rząd brytyjski, a tym samym BAe wycofał się ze współpracy. W rezultacie czego na "placu boju" pozostał tylko koncern McDonnell-Douglas. Licząc się z kosztami amerykańska wytwórnia postanowiła dokonać jedynie daleko idącej modyfikacji Harriera, stosując nowsza awionikę, inne skrzydło oraz na szeroką skalę kompozyty. Pierwszy prototyp-YAV-8B wzbił się w powietrze w 1978 roku. W 1980 roku do projektu postanowiła przyłączyć się ponownie strona brytyjska. Pierwszy zbudowany od podstaw AV-8B wzleciał w 1981 roku, a wejście do linii miało miejsce w 1983 roku. W jednostkach US Marine Corps służą wersje AV-8B, T AV-8B, AV-8B(NA) oraz AV-8B+. Pierwsza z nich to podstawowa wersja samolotu, pełniąca rolę myśliwsko-szturmową. Ma większy udźwig i zasięg od AV-8A, jak również jest zwrotniejsza i posiada nowocześniejszą awionikę i silnik. Natomiast ostatnia powstała na zlecenie Włoch i Hiszpanii i jest wykorzystywana na lotniskowcach tych państw. W RAF służą wersje GR.5, GR.5A, GR.7,GR.7A, GR.9, GR.9A, oraz T.10, T.11 i T.12. Samoloty oznaczone jako GR to wersje myśliwsko-szturmowe, z kolei T to dwumiejscowe maszyny treningowe. AV8B/Harrier II wzięły udział w operacji Pustynna Burza (1991) oraz w wojnie z Irakiem (2003) i w Afganistanie (2006-2008). Dane techniczne (wersja Harrier AV-8B): długość: 14,12m, rozpiętość skrzydeł: 9,25m, wysokość: 3,56m, prędkość maksymalna: 1085km/h, bojowy promień działania: 1205km, uzbrojenie: stałe-działko GAU-12U kal.25mm, podwieszane-do 3748kg ładunku. BAe Harrier to brytyjski jednomiejscowy samolot myśliwski, szturmowy i rozpoznawczy V/STOL o konstrukcji duralowej, półskorupowej. Początków konstrukcji Harriera należy szukać w 1957 roku, kiedy Lord Sydney Camm z Hawker Aircraft i dr Stanley Hooker z Bristol Siddeley Engines przystąpili do konstrukcji samolotu taktycznego wykorzystującego najnowszy silnik turbowentylatorowy konstrukcji zakładów Bristol, znanego wtedy pod oznaczeniem BS.53. Przystosowano go specjalnie do pionowego wektora ciągu zapewniającego pionowy start samolotu o stałym skrzydle. Gazy wylotowe z silnika kierowane były do czterech przestawianych dysz umieszczonych parami z przodu i z tyłu kadłuba. Zakres obrotu dysz przekraczał 90 stopni, co pozwalało kierować gazy wylotowe bezpośrednio do tyłu w czasie normalnego lotu, pionowo w dół do startu i lądowania lub na dowolny kąt w fazie przejściowej. Dookoła silnika Camm skonstruował zwarty, konwencjonalny, metalowy płatowiec w układzie górnopłata. W przedniej części kadłuba znajdowała się jednoosobowa kabina, obok której umieszczone były dwa stałe nieruchome wloty powietrza do silników o przekroju półkolistym. Dwukołowe podwozie główne i jednokołowe zabudowano w układzie tandem w centralnej osi kadłuba. Pierwszy z sześciu prototypów wzniósł się w powietrze po raz pierwszy 21 października 1960 roku. Po niecałym roku dokonano kompletnego przejścia z pionowego wznoszenia do lotu poziomego i ponownego zawisu. W lutym 1965 roku rząd Wielkiej Brytanii zamówił sześć samolotów doświadczalnych. Były to pierwsze egzemplarze, którym nadano nazwę Harrier. Oprócz Wielkiej Brytanii jedynym użytkownikiem standartowych samolotów Harrier jest marynarka wojenna Hiszpanii, gdzie maszyny te znane są pod nazwą Matador. Do chwili obecnej powstało kilkanaście wersji samolotu Harrier. Chronologicznie pierwszą był Harrier GR.1 (samolot szturmowy, który wszedł do służby w 1969 roku). Szybko powstała wersja T.3, czyli dwuosobowa wersja szkolna Harriera GR.1. Kolejną wersją jest Harrier GR.3, który jest najnowocześniejszą wersją szturmową tego samoloty wyposażoną w silniki Pegasus 11 Mk 103. Od 1978 jest również produkowana wersja oznaczona jako Sea Harrier, której to model FRS.MK.1 zasłużył się wybitnie w czasie wojny o Falklandy w 1982 roku jako samolot myśliwsko-szturmowy. W wyniku doświadczeń wyniesionych z tej wojny powstała wersja FA.2, która ma lepszą awionikę, w tym świetny radar Blue Vixen, większy udźwig oraz może korzystać z szerszego wachlarza uzbrojenia. Dane techniczne (wersja GR.3): długość: 14,37m, rozpiętość skrzydeł: 7,6m, wysokość: 3,42m, prędkość maksymalna: 1185km/h, prędkość wznoszenia maksymalna: 254m/s, promień działania bojowego: 420km, uzbrojenie: stałe-nie posiada , podwieszane-do 3176 kg ładunku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
