Pz.Kpfw V (SD.Kfz 171) Panther to niemiecki czołg średni, uważany za jeden z najlepszych czołgów II wojny światowej. Pojazd ten był odpowiedzią na sowiecki T-34. Pierwsze wersje produkcyjne pojawiły się już w 1942 roku, ale Pantery po raz pierwszy pojawiły się na linii frontu w lecie 1943roku, w bitwie na łuku kurskim. Na skutek bardzo wysokiej awaryjności i licznych problemów "wieku dziecięcego" pojazdu utracono 150 z 204 użytych wozów. Co ciekawe jednak, tylko kilka z owych 150 wozów stracono w wyniku ostrzału sowieckiego. Po wyeliminowaniu owych mankamentów Pantera zasłynęła jako nad wyraz skuteczny czołg. Zawdzięczała to świetnie ukształtowanemu pancerzowi przedniemu oraz doskonałej armacie ppanc. KwK 42/L70 kal.75mm. Podstawowa wersja T34/76 nie miała z Panterą większych szans. Dopiero pojawienie się czołgów T34/85 oraz IS-2 zmieniło ten stan rzeczy. Z kolei alianckie czołgi Sherman dopiero po uzbrojeniu w armatę 17-funtową (Sherman Firefly) mogły stawać w szranki z Panterą. Niemniej nie należy zapominać, iż piętą achillesową tej udanej konstrukcji był słaby pancerz boczny oraz wysokie skomplikowanie techniczne całej konstrukcji, a co za tym idzie wysoka czasochłonność produkcji. W toku całej wojny wyprodukowano ok.6000 wozów Pantera wszystkich wersji (Ausf.D,A,G). Pierwszą produkowaną seryjnie była wersja "D", posiadała pancerz przedni o grubości 80mm oraz silnik Maybach 230 P30 o mocy 700KM. Od drugiej połowy 1943, czołgi tej wersji posiadały fartuchy pancerne. We wrześniu 1943 roku weszła do produkcji Panther Ausf. A. Posiadała kuliste jarzmo do karabinu MG-34 w kadłubie. Była produkowana do marca 1944 roku. Najliczniej wytworzoną wersją okazała się wersja "G". Powstało ponad 3700 czołgów tego modelu. Produkowano go od marca 1944 do stycznia 1945. Zwiększono w niej przede wszystkim kąt nachylenia pancerza czołowego oraz pogrubiono go. Zmodyfikowano również jarzmo działa. Na podwoziu Pantery powstał także niszczyciel czołgów Jagdpanther (Sd.Kfz 179). Oceniając Pz.Kpfw V należy pamiętać nie tylko o świetnym pancerzu przednim czy armacie, ale także zwrócić uwagę na minusy broni-spore rozmiary ogólne, delikatne zawieszenie, coraz gorszy jakościowo pancerz, spowodowany brakami molibdenu czy słaby pancerz boczny. Dane techniczne: długość (z lufą): 8,66m, szerokość: 3,42m, wysokość: 2,99m, moc silnika: 700KM, zasięg (na drodze): 200km, prędkość maksymalna (po drodze): 46km/h, uzbrojenie: 1 armata . KwK 42/L70 kal.75mm, 2 karabin maszynowe MG-34 kal.7,92mm.
Pierwsze czołgi w armii niemieckiej pojawiły się już u schyłku I wojny światowej – były to maszyny A7V. Po podpisaniu traktatu wersalskiego niemieckim siłom zbrojnym zabroniono rozwoju broni pancernej, ale strona niemiecka nie honorowała tych ograniczeń i potajemnie rozwijała broń pancerną. Natomiast po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 r. ów rozwój stał się już całkowicie oficjalny, a w 1935 r. sformowana 1. Dywizję Pancerną. W okresie 1935-1939 sformowano też dalsze dywizje, a ich głównym sprzętem były wozy Pz.Kpfw: I, II, III oraz IV. Pojedyncza dywizja pancerna w tym czasie była złożona z brygady czołgów dzielonej na dwa regimenty pancerne, brygady piechoty zmotoryzowanej oraz pododdziałów wsparcia, między: rozpoznawczego, artylerii, przeciwlotniczego czy saperów. Etatowo liczyła ok. 300 czołgów. Warto również dodać, że niemieckie wojska pancerne (niem. Panzerwaffe) były szkolone i przygotowywane do realizowania doktryny wojny błyskawicznej, a nie – tak jak w wielu ówczesnych armiach – do wspierania działań piechoty. Kładziono zatem nacisk w szkoleniu „pancerniaków” na wymienność funkcji, samodzielność w podejmowaniu decyzji przez oficerów i podoficerów oraz jak najlepsze opanowanie techniczne posiadanych czołgów. Wszystko to zaowocowało wielkimi sukcesami niemieckiej broni pancernej w Polsce w 1939 r., ale zwłaszcza na zachodzie Europy w 1940 roku. Także w toku walk w Afryce Północnej – zwłaszcza w okresie 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne okazywały się bardzo trudnym przeciwnikiem. Przed inwazją na ZSRR liczba niemieckich dywizji pancernych wzrosła niemal dwukrotnie, ale liczba czołgów w tych jednostkach zmalała do ok. 150-200 wozów. Także w toku walk na froncie wschodnim – zwłaszcza w latach 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne górowały wyszkoleniem i organizacją nad swym sowieckim przeciwnikiem. Jednak kontakt z takimi wozami jak T-34 czy KW-1 wymusił wprowadzenie do linii w 1942 i 1943 r. czołgów Pz.Kpfw V oraz VI. Rosnące straty na froncie wschodnim, jak również przegrane batalie – pod Stalingradem czy Kurskiem – sprawiły, że niemiecka Panzerwaffe została osłabiona. W jej strukturze pojawiły się bataliony czołgów ciężkich (z 3 kompaniami czołgów), a w 1943 r. powołano dywizje grenadierów pancernych. Dawała też o sobie znać coraz wyraźniejsza przewaga strony radzieckiej, a od 1944 r. – konieczność równoczesnej walki z wojskami radzieckimi na wschodzie oraz aliantami na zachodzie. Przyjmuje się również, że to wtedy (w latach 1944-1945) wyszkolenie niemieckich wojsk pancernych było słabsze, aniżeli w okresie wcześniejszym i nie stanowiło już tak istotnej przewagi po stronie niemieckiej, niż wcześniej. Ostatnimi, zakrojonymi na dużą skalę, operacjami niemieckiej Panzerwaffe były ofensywy w Ardenach (1944-1945) oraz na Węgrzech (1945 r.).
Bergepanzer Panther albo Bergepanther (Sd.Kfz 179) był niemieckim czołgiem zabezpieczenia technicznego i ewakuacyjnym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1944 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się w tym samym roku i doprowadziła do powstania ok. 300 wozów tego typu. Pojazd był napędzany silnikiem Maybach HL230 P30 o mocy 700 KM. Uzbrojenie czołgu stanowił pojedynczy karabin maszynowy MG34 kal. 7,92 mm oraz – w niektórych egzemplarzach – działko kal. 20 mm.
W związku z wprowadzeniem do linii wozów Pz.Kpfw V oraz Pz.Kpfw VI dowództwo Wehrmachtu stanęło przed problemem ewakuacji uszkodzonych pojazdów tego typu z pola walki. Przez stosunkowo długi czas problem ten rozwiązywany poprzez wysyłanie do takich pojazdów lżejszych wozów zabezpieczenia technicznego (np. Sd.Kfz 7 lub 9), ale po 2-3 pojazdy na jeden czołg. W 1944 roku postanowiono jednak stworzyć wóz ewakuacyjny oparty na podwoziu czołgu Pz.Kpfw V w wersjach A i G. Przebudowa polegała na usunięciu wieży i zastąpieniu jej dźwigiem. Zamontowano również znacznie wytrzymalsze przeniesienie napędu. Na niektórych wozach tego typu montowano również wyciągarkę o udźwigu do 40 ton. Za produkcję wozów Bergepanther były odpowiedzialne zakłady MAN, Henschel, Daimler-Benz oraz Demag.
Kfz.4 (pełna nazwa: Kfz.4 Truppenluftschutzkraftwagen) to niemiecki, lekki, wojskowy samochód terenowy z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Wóz wszedł do służby w 1938 roku. Napęd – najczęściej - zapewniał pojedynczy silnik 4-cylindrowe Stöewer o pojemności 2 litrów i mocy 50 KM. Długość samochodu wynosiła ok. 3,9 m, przy rozstawie osi rzędu 2,4 metra. Uzbrojenie składało się z dwóch sprzężonych karabinów maszynowych MG34. Kfz.4 został zaprojektowany i był produkowany przez zakłady Stöewer, ale później produkcję licencyjną podjęły też zakłady BMW oraz Hanomag. Konstrukcja pojazdu została w dużym stopniu oparta na wozach Kfz.1 oraz Kfz.3. Wszystkie trzy pojazdy posiadały na przykład niemal identyczne nadwozie. Samochód Kfz.4 został skonstruowany w celu zapewnienia bezpośredniej obrony przeciwlotniczej na krótkim i bardzo krótkim dystansie niemieckim jednostkom zmotoryzowanym i zmechanizowanym. Jego uzbrojenie została posadowione na obrotowej lawecie (niem. Zwilingslafette 36). W toku służby Kfz.4 okazał się pojazdem zbyt ciężkim, mającym niewystarczający stosunek mocy do masy, bardo skomplikowanym w obsłudze i sprawiającym problemy w warunkach polowych.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat