Królestwo Włoch przystąpiło do II wojny światowej w 1940 roku, od konfliktu zbrojnego z Francją i Wielką Brytanią. Rzecz jasna jednym z najważniejszych elementów włoskich sił zbrojnych była armia lądowa, a w niej niemałą rolę odgrywały jednostki bersalierów (wł. Bersaglieri), których korzenie sięgają lat 30. XIX wieku. Od chwili utworzenia bersalierzy byli traktowani jako formacja lekkiej piechoty, o wysokiej mobilności, zdolna do walki w trudnych warunkach terenowych. W chwili przystąpienia Włoch do II wojny światowej istniało 12 regimentów bersalierów, z których każdy składał się z 3 batalionów. W toku Ii wojny światowej sformowano jeszcze jeden pułk. Były to bez wątpienia jednostki o zdecydowanie wyższej wartości bojowej, aniżeli przeciętne pułki piechoty włoskiej. Rekrutowano bowiem do nich mężczyzn o jak najlepszej kondycji fizycznej, którzy już w wojsku przechodzili intensywny i wyczerpujący trening, w którym kładziono spory nacisk na umiejętności strzeleckie oraz walkę w trudnym terenie. Od 1939 r. niektóre regimenty bersalierów dołączano do dywizji pancernych, jako piechotę zmotoryzowaną. Za przykład może tu służyć 5 Regiment Bersalierów, który został przydzielony do to 131 Dywizji Pancernej „Centauro”. Oddziały bersalierów walczyły w południowej Francji (1940), w Grecji i na Bałkanach (1940-1941) czy w Afryce Północnej (1940-1943). Kilka pułków trafiło też na front wschodni.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
