RAF (pełna angielska nazwa: Royal Air Force) to brytyjskie siły powietrzne, które zaczęły nosić taką nazwę w kwietniu 1918 roku. Wcześniej nosiło miano Royal Flying Corps. Od kwietnia 1918 r. stały się również niezależnymi siłami powietrznymi, nie podlegającymi dowództwu armii lądowej czy marynarki wojennej. Przez znaczną część okresu międzywojennego, RAF nie brał udziału w żadnym poważniejszym konflikcie militarnym zajmując się przede wszystkim zadaniami komunikacyjnymi i transportowymi. Jednak w obliczu rosnącego zagrożenia ze strony nazistowskich Niemiec, w 1936 r. przeprowadzono reorganizację RAF wyodrębniając w jego łonie trzy dowództwa: obrony wybrzeża, myśliwskie oraz bombowe. Od połowy lat 30. XX wieku rozpoczęto też proces wdrażania nowych typów samolotów, jak chociażby Hawker Hurricane (oblot prototypu w 1935 r.) czy Supermarine Spitfire (oblot prototypu w 1936 r.). Rozpoczęto też i kontynuowano ze sporymi sukcesami proces budowy sieci radarowej na terenie Anglii i Szkocji, która z czasem została nazwana Chain Home. Dywizjony RAF wzięły udział w działaniach bojowych od początku II wojny światowej, a za największy sukces brytyjskich sił powietrznych uważa się zwycięstwo w Bitwie o Anglię (1940 r.), odniesione pomimo przewagi liczebnej po stronie niemieckiej, a przy wsparciu pilotów z wielu krajów – w tym z Polski. Warto dodać, że w toku tych zmagań poddano głębokiej reformie taktykę walki myśliwskiej. RAF położył też wielkie zasługi w obronie powietrznej Malty przez włoskimi i niemieckimi siłami powietrznymi. Współuczestniczył też we właściwie każdej, większej brytyjskiej ofensywie lądowej od 1942 do 1945 roku. Samodzielnie, a później wraz z bombowcami amerykańskimi, realizował bombardowania strategiczne Niemiec. Bez wątpienia RAF w toku II wojny światowej okazał się jednymi z najpotężniejszych sił powietrznych w toku tego konfliktu.
Luftwaffe to niemieckie siły powietrzne, które rozpoczęto formować w lutym 1935 roku, na mocy specjalnego rozkazu nazistowskiego dyktatora Niemiec – Adolfa Hitlera. Dowódcą Luftwaffe – od samego jej początku, właściwie aż do końca II wojny światowej – był Herman Göring. Rozwój ilościowy niemieckich sił powietrznych w okresie 1935-1939 był błyskawiczny, a na ich wyposażenie weszły wówczas maszyny, które de facto służyły aż do końca wojny, między innymi myśliwiec Me-109, bombowiec nurkujący Ju-87 Stukas czy bombowce średnie takie jak He-111 czy Ju-88. Także niektórzy niemieccy piloci zdobywali wówczas doświadczenie bojowe służąc w ramach Legionu Condor w toku wojny domowej w Hiszpanii (1936-1939). Ponadto, Luftwaffe jeszcze przed wojną była ukierunkowana w taki sposób, aby móc jak najskuteczniej wspierać działania wojsk lądowych. Odbiło się to na jej wyposażeniu, strukturze oraz organizacji, jak również na szkoleniu pilotów. Niemieckie siły powietrze z sukcesami wyszły z kampanii w Polsce, Norwegii czy we Francji, przy czym w tej ostatniej kampanii Luftwaffe poniosło stosunkowo duże straty – tak w samolotach, jak i w personelu. Natomiast bardzo bolesną lekcją była Bitwa o Anglię, w toku której odniosła zdecydowaną porażką, tracąc znacznie więcej samolotów, a przede wszystkim dobrze wyszkolonych pilotów niż przeciwnik. Zupełnie nawiasem można dodać, że w toku tej bitwy jednym z lepszych pilotów myśliwskich Luftwaffe był Adolf Galland. W toku walk na froncie wschodnim (1941-1945) niemieckie siły powietrzne, zwłaszcza na początku konfliktu, dominowały jakością samolotów oraz wyszkoleniem załóg i pilotów, co przekładało się na horrendalne straty lotnictwa radzieckiego oraz prowadziło do fantastycznych wręcz wyników zestrzeleń niemieckich asów myśliwskich, takich jak np. Hermann Graf czy Walter Nowotny. Jednak w latach 1942-1943 szala zwycięstwa w wojnie powietrznej nad Europą zaczęła się wychylać w stronę lotnictwa radzieckiego oraz – przede wszystkim – alianckiego, które dzięki takim maszynom jak najnowsze wersje Spitfire’a czy P-51 Mustang, zadawała niemieckiej Luftwaffe coraz większe straty, także w toku walk nad Niemcami i w toku bombardowań strategicznych. Nawet dążenie Luftwaffe do wykonania skoku jakościowego poprzez wprowadzenie do linii maszyn odrzutowych, takich jak np. Me-262 czy Ar-234 w latach 1944-1945 nie przyniosło efektu, a coraz gorzej wyszkoleni piloci niemieccy, ponosili coraz wyższe straty w starciu z maszynami alianckimi. Przyjmuje się, że od początku wojny do stycznia 1945 r. straty personelu Luftwaffe wyniosły ok. 140 tys. osób zabitych oraz ok. 155 tys. osób zaginionych.
Home Guard to brytyjska organizacja wojskowa podlegająca strukturalnie British Army z okresu II wojny światowej. Została sformowana w maju 1940 r., a jej całkowite rozformowanie nastąpiło w grudniu 1945 roku. Bardzo często przyjmuje się, że Home Guard została sformowana w celu obrony Wysp Brytyjskich przed spodziewaną niemiecką inwazją w lecie 1940 roku. Jednak do jej zadań należało też wspomagania regularnych jednostek British Army stacjonujących w kraju, dbanie o utrzymanie porządku publicznego, ale też – choć znacznie rzadziej – strzeżenie ważnych wojskowo obiektów. Początkowo (1940 r.) nosiła nazwę Local Defence Volunteer, ale szybko przyjęła swoją docelową nazwę. W jej szeregach służyli mężczyźni nie nadający się z powodu swego stanu zdrowia albo kondycji fizycznej do służby w regularnych oddziałach liniowych z tego względu często była nazywana „Armią Tatusiów”. W szczytowym momencie Home Guard liczyła ok. 1,5 miliona mężczyzn pod bronią. Warto też dodać, że formacja ta była złożona wyłącznie z ochotników. Ze względu na charakter formacji, Home Guard otrzymywała sprzęt o niższej wartości od jednostek liniowych – pomimo tego dysponowała nie tylko bronią strzelecką (np. karabin Enfield M1917 czy karabin M1918 BAR), ale też pojazdami opancerzonymi (np. Standard Car 4x2 Beaverette).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
