Akigumo był japońskim niszczycielem pod którego stępkę położono w 1940 r., wodowano w kwietniu 1941 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej we wrześniu 1941 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 118,5 m, szerokość 10,8 m, a faktyczna wyporność pełna – 2.490 ton. Prędkość maksymalna niszczyciela Akigumo dochodziła do 35 węzłów. Główne uzbrojenie w momencie wodowania stanowiło 6 dział 127 mm w trzech podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to 4 działka 25 mm, miotacze bomb głębinowych oraz osiem wyrzutni torpedowych kal. 610 mm z ośmioma torpedami zapasowymi.
Akigumo był dziewiętnastym i ostatnim niszczycielem typu Kagero. Jednostki tego typu powstały w ramach programu rozbudowy floty japońskiej z 1937 i 1939 roku. Powrócono na nich do zastosowania silnego uzbrojenia artyleryjskiego (6 dział 127 mm), które pojawiło się już na niszczycielach klasy Fubuki w latach 20. XX wieku. Nie respektowano również postanowień traktów rozbrojeniowych, dzięki czumu konstruktorzy japońscy mieli całkowicie swobodę przy projektowaniu. W efekcie powstały okręty o silnym uzbrojeniu artyleryjskim i torpedowym, dobrej dzielności morskiej, a zwłaszcza nie miały – w przeciwieństwie do wcześniejszych japońskich niszczycieli – problemów ze statecznością i wytrzymałością ogólną konstrukcji. Jedynym mankamentem było słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które jednak w czasie wojny na Pacyfiku systematycznie wzmacniano. Kariera bojowa niszczyciela Akigumo rozpoczęła się w II wojnie światowej od osłony japońskich lotniskowców atakujących bazę w Pearl Harbor w grudniu 1941 roku. Od II połowy 1942 r. r. Akigumo służył w rejonie wysp archipelagu Wysp Salomona, walcząc w zmaganiach o Guadalcanal. Wsławił się tam poważnym uszkodzeniem lotniskowca USS Hornet 27 października 1942 roku. Na przełomie lat 1943-1944 Akigumo został zmodernizowany: otrzymał nowe radary oraz wydatnie wzmocniono jego uzbrojenie przeciwlotnicze. Po modernizacji okręt wrócił do służby, ale 11 kwietnia 1944 roku został zatopiony przez okręt podwodny USS Redfin.
Shiranui (czasami spotykana nazwa: Shiranuhi) był japońskim niszczycielem pod którego stępkę położono w 1937 r., wodowano w czerwcu 1938 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w grudniu 1939 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 118,5 m, szerokość 10,8 m, a wyporność standardowa – ok. 2.100 ton. Prędkość maksymalna niszczyciela Shiranui dochodziła do 35-36 węzłów. Główne uzbrojenie w momencie wodowania stanowiło 6 dział 127 mm w trzech podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to 4 działka 25 mm, miotacze bomb głębinowych oraz osiem wyrzutni torpedowych kal. 610 mm.
Shiranui był drugim niszczycielem zaliczanym do klasy Kagero. Jednostki tego typu powstały w ramach programu rozbudowy floty japońskiej z 1937 i 1939 roku. Powrócono na nich do zastosowania silnego uzbrojenia artyleryjskiego (6 dział 127 mm), które pojawiło się już na niszczycielach klasy Fubuki. Nie respektowano również postanowień traktów rozbrojeniowych, dzięki czumu konstruktorzy japońscy mieli całkowicie swobodę przy projektowaniu. W efekcie powstały jednostki o silnym uzbrojeniu artyleryjskim i torpedowym, dobrej dzielności morskiej, a zwłaszcza nie miały – w przeciwieństwie do wcześniejszych japońskich niszczycieli – problemów ze statecznością i wytrzymałością ogólną konstrukcji. Jedynym mankamentem było słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które jednak w czasie wojny na Pacyfiku systematycznie wzmacniano. Niszczyciel Shiranui rozpoczął swój udział w II wojnie światowej od wykonywania zadań eskortowych lotniskowców zmierzających na Pearl Harbor. W styczniu 1942 r. dalej był przydzielony jako eskorta lotniskowców i działał w południowym rejonie Pacyfiku. W marcu 1942 r. wziął również udział w rajdzie japońskiej floty na Ocean Indyjski. W lecie 1942 r. dalej pozostawał w centrum najważniejszych wydarzeń na Pacyfiku, wziął bowiem udział w bitwie o Midway. Natomiast od końca lata 1942 r., aż do końca 1943 roku niszczyciel był remontowany i modernizowany. Po powrocie do służby pełnił przede wszystkim zadania konwojowe i eskortowe. Niszczyciel Shiranui zatonął 27 października 1944 roku w wyniku ataków amerykańskiego lotnictwa w czasie bitwy w Zatoce Leyte.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat