Bardzo często za datę narodzin awiacji morskiej w Cesarskiej Marynarce Wojennej Japonii (ang. Imperial Japanese Navy, w skrócie IJN, jap. Nippon Kaigun) przyjmuje się dzień 16 marca 1923 r., kiedy to podporucznik Sunishi Kira wylądował swym samolotem na pokładzie lotniskowca Hosho, który zresztą wszedł do służby rok wcześniej (1922 r.). Godzi się jednak dodać, że w toku lat 20. XX wieku wielu oficerów japońskiej marynarki postrzegało lotniskowce, jako siły pomocnicze wobec pancerników i okrętów liniowych, mając w pamięci wielki sukces admirała Heihachiro Togo pod Cuszimą w 1905 roku. Także i poziom techniczny ówczesnych japońskich samolotów pokładowych nie był najwyższy. Ten stan rzeczy zaczął jednak ulegać zmianie już w altach 30. XX wieku między innymi za sprawą późniejszego admirała Isoroku Yamamoto, który właśnie w lotniskowcach postrzegał główny oręż w wojnie morskiej. Był zdecydowanym zwolennikiem rozwoju japońskiego lotnictwa pokładowego, co przełożyło się na budowę lub modernizację takich okrętów jak Kaga, Akagi, Hiryu, Soryu czy Zuikaku. Także japońskie konstrukcje lotnicze nie tylko doszlusowały do światowej czołówki, ale zaczęły wyznaczać w niej standardy, by wskazać słynny myśliwiec Mitsubishi A6M Zeke czy samolot torpedowy Nakajima B5N Kate. Ten intensywny rozwój doprowadził do tego, że w chwili wybuchu wojny na Pacyfiku IJN dysponowała 10 lotniskowcami, na których bazowała ponad 500 maszyn pokładowych, ze świetnie wyszkolonymi załogami. Jak groźny był to oręż pokazały pierwsze miesiące zmagań na Pacyfiku. Należy jednak pamiętać, że już w toku owej wojny IJN miała spore problemy, aby na przykład zastąpić w linii na masową skalę samolot A6M Zeke czy wprowadzić do linii udanego następcę B5N, czyli samolot torpedowy B6N Tenzen. Także proces szkolenia pilotów morskich okazał się wadliwy i został zdystansowany przez rozwiązania stosowane w US Navy.
Nakajima A4N był japońskim, pokładowym samolotem myśliwskim w układzie dwupłata, o konstrukcji mieszanej, z podwoziem stałym z okresu międzywojennego. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Nakajima Hikari 1 o mocy 730 KM. Oblot prototypu miał miejsce w 1934 roku. Rok później rozpoczęła się produkcja seryjna, trwająca do 1940 roku, która doprowadziła do wytworzenia ok. 220 egzemplarzy tego samolotu. Uzbrojenie pokładowe składało się z dwóch karabinów maszynowych Type 87 kal. 7,7 mm.
Nakajima A4N powstał na zamówienie dowództwa japońskiej marynarski wojennej, która potrzebowała nowego myśliwca pokładowego, zdolnego zastąpić starsze samoloty tego rodzaju. Aby skrócić czas prac badawczo-rozwojowych wytwórnia Nakajima oparła się przy konstruowaniu nowej maszyny na innym swoim samolocie: A2N. Zmiany w stosunku do pierwowzoru były jednak spore: przede wszystkim zastosowano zupełnie nowy silnik, wydatnie poprawiono aerodynamikę, zmniejszono przekrój poprzeczny kadłuba, a zwiększono rozpiętość skrzydeł. Maszyna weszła do służby w 1936 roku, zastępując maszyn A1N oraz A2N. Jednak w toku eksploatacji zgłaszano wiele zastrzeżeń co do jej osiągów – zwłaszcza prędkości maksymalnej oraz prędkości wznoszenia. Nakajima A4N została też szybko wycofana ze służby, bowiem już od 1940 roku była zastępowana w linii przez Mitsubishi A5M. Maszyny Nakajima A4N wzięły udział w początkowej okresie konfliktu w Chinach w latach 1937-1940/1941.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat