Shigure był japońskim niszczycielem pod którego stępkę położono w grudniu 1933 r., wodowano w maju 1935 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej we wrześniu 1936 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 107,5 m, szerokość 9,9 m, a faktyczna wyporność pełna – 1.690 ton. Prędkość maksymalna niszczyciela Shigure dochodziła do 34 węzłów. Główne uzbrojenie w momencie wodowania stanowiło 5 dział Type 3 kal. 127 mm w dwóch podwójnych i jednej pojedynczej wieży, a uzbrojenie dodatkowe to 2 karabiny maszynowe kal. 13,2 mm, miotacze bomb głębinowych oraz osiem wyrzutni torpedowych kal. 610 mm. Shigure był drugim niszczycielem typu Shiratsuyu. Jednostki tego typu powstały z poszanowaniem limitów wyporności narzucanych na rząd w Tokio przez międzynarodowe traktaty rozbrojeniowe, zwłaszcza traktat londyński z 1930 roku. Jednostki tego typu stanowiły w istocie modyfikację okrętów klasy Hatsuharu – jednocześnie oznaczały chwilowe wycofanie się floty japońskiej z budowy wielkich niszczycieli pokroju typu Fubuki. W stosunku do typu Hatsuharu, jednostki typy Shiratsuyu różniły się znacznie poprawioną statecznością, węższym kadłubem i mniejszą wypornością. Zachowano to samo uzbrojenie artyleryjskie, ale wzmocniono uzbrojenie torpedowe. Piętą achillesową okazało się bardzo słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które w toku wojny na Pacyfiku nieustannie modernizowano i wzmacniano. Niszczyciel Shigure był jednym z najbardziej zasłużonych niszczyli w japońskiej flocie i nie przypadkowo zasłużył sobie na miano „szczęściarza” czy „niezatapialnego”. Swój szlak bojowy w czasie II wojny światowej rozpoczął w mało efektowny sposób: w grudniu 1941 roku pełnił rolę osłony japońskich okrętów linowych na wodach macierzystych, ale już w maju i czerwcu 1942 r. wziął udział w bitwach na Morzu Koralowym i pod Midway. Następnie, w okresie od II połowy 1942 do początku 1943 r. brał udział w walkach w rejonie Guadalcanal, biorąc udział w jednej z bitew morskich koło tej wyspy (12-15.11.1942). W 1944 roku Shigure wziął udział w wielkich zmaganiach morskich na Morzu Filipińskim oraz w Zatoce Leyte. Niszczyciel został zatopiony dopiero 24 stycznia 1945 r. w wyniku ataku torpedowego przeprowadzonego przez okręt podwodny USS Blackfin.
Samidare (jap. Wczesny Letni Deszcz) był japońskim niszczycielem pod którego stępkę położono w 1934 r., wodowano w lipcu 1935 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w styczniu 1937 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 107,5 m, szerokość 9,9 m, a faktyczna wyporność pełna – 1.700 ton. Prędkość maksymalna niszczyciela Samidare dochodziła do 34 węzłów. Główne uzbrojenie w momencie wodowania stanowiło 5 dział 127 mm w dwóch podwójnych i jednej pojedynczej wieży, a uzbrojenie dodatkowe to 2 karabiny maszynowe kal. 13 mm, miotacze bomb głębinowych oraz osiem wyrzutni torpedowych kal. 610 mm. z ośmioma torpedami zapasowymi.
Samidare był piątym niszczycielem typu Shiratsuyu. Jednostki tego typu powstały z poszanowaniem limitów wyporności narzucanych na rząd w Tokio przez międzynarodowe traktaty rozbrojeniowe, zwłaszcza traktat londyński z 1930 roku. Jednostki tego typu stanowiły w istocie modyfikację okrętów klasy Hatsuharu – jednocześnie oznaczały chwilowe wycofanie się floty japońskiej z budowy wielkich niszczycieli pokroju typu Fubuki. W stosunku do typu Hatsuharu, jednostki typy Shiratsuyu różniły się znacznie poprawioną statecznością, węższym kadłubem i mniejszą wypornością. Zachowano to samo uzbrojenie artyleryjskie, ale wzmocniono uzbrojenie torpedowe. Piętą achillesową okazało się bardzo słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które w toku wojny na Pacyfiku nieustannie modernizowano i wzmacniano. Niszczyciel Samidare swój szlak bojowy w czasie II wojny światowej rozpoczął od wzięcia udziału w „Operacji M” – czyli desantów japońskich na Filipinach w grudniu 1941 roku. W lutym 1942 wziął udział w bitwie na Morzu Jawajskim, przyczyniając się tam znacznie do japońskiej wiktorii. W czerwcu tego samego roku pełnił służbę osłonową lotniskowców walczących pod Midway. Następnie, w okresie od sierpnia 1942 do lutego 1943 r. brał udział w walkach w rejonie Guadalcanal stanowiąc element tzw. Tokyo Express. W dalszej części 1943 roku walczył w bitwach: pod Vella Lavella oraz w Zatoce Cesarzowej Augusty. W czerwcu 1944 roku stanowił element osłony zespołu lotniskowców w bitwie na Morzu Filipińskim. Niszczyciel Samidare został zatopiony 25 sierpnia 1944 roku przez amerykański okręt podwodny USS Batfish.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat