Yukikaze był japońskim niszczycielem pod którego stępkę położono w 1938 r., wodowano w marcu 1939 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w styczniu 1940 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 118,4 m, szerokość 10,8 m, a faktyczna wyporność pełna – 2.600 ton. Prędkość maksymalna niszczyciela Yukikaze dochodziła do 34,5 węzła. Główne uzbrojenie w momencie wodowania stanowiło 6 dział 127 mm w trzech podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to 4 działka 25 mm, miotacze bomb głębinowych oraz osiem wyrzutni torpedowych kal. 610 mm z ośmioma torpedami zapasowymi.
Yukikaze był ósmym niszczycielem typu Kagero i jedynym który przetrwał II wojnę światową. Jednostki tego typu powstały w ramach programu rozbudowy floty japońskiej z 1937 i 1939 roku. Powrócono na nich do zastosowania silnego uzbrojenia artyleryjskiego (6 dział 127 mm), które pojawiło się już na niszczycielach klasy Fubuki w latach 20. XX wieku. Nie respektowano również postanowień traktów rozbrojeniowych, dzięki czumu konstruktorzy japońscy mieli całkowicie swobodę przy projektowaniu. W efekcie powstały okręty o silnym uzbrojeniu artyleryjskim i torpedowym, dobrej dzielności morskiej, a zwłaszcza nie miały – w przeciwieństwie do wcześniejszych japońskich niszczycieli – problemów ze statecznością i wytrzymałością ogólną konstrukcji. Jedynym mankamentem było słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które jednak w czasie wojny na Pacyfiku systematycznie wzmacniano. Kariera bojowa niszczyciela Yukikaze była bardzo bogata i rozpoczęła się w II wojnie światowej od wspierania japońskich akcji desantowych na Filipinach w grudniu 1941 roku. Następnie, na początku 1942 r., wspierał kolejne japońskie akcje w rejonie Holenderskich Indii Wschodnich. W czerwcu wziął udział w bitwie o Midway, a od sierpnia 1942 r. służył w rejonie wysp archipelagu Wysp Salomona, walcząc w zmaganiach o Guadalcanal. Stanowił tam istotny element, tzw. Tokyo Express, czyli wykorzystywania szybkich niszczycieli i lekkich krążowników japońskich do przerzucania zaopatrzenia dla żołnierzy walczących na Gudalcanal. W toku walk wziął m.in.: udział w bitwie koło wysp Santa Cruz (październik 1942). W 1944 roku walczył także w bitwie na Morzu Filipińskim oraz w Zatoce Leyte – przetrwał obie te bitwy! Co więcej, w kwietniu 1945 r. stanowił osłonę pancernika Yamato w czasie operacji Ten-Go. Po tej operacji służył na wodach macierzystych i pomimo licznych alianckich ataków powietrznych oraz uszkodzenia po wejściu na minę– doczekał końca wojny. W lipcu 1947 r. został przekazany w ramach reparacji wojennych flocie chińskiej, gdzie służył pod nazwą Tan Yang aż do 1956 r. Niszczyciel Yukikaze vel. Tan Yang został zezłomowany w 1970 roku.
Isokaze był japońskim niszczycielem pod którego stępkę położono w 1938 r., wodowano w czerwcu 1939 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w listopadzie 1940 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 118,5 m, szerokość 10,8 m, a faktyczna wyporność pełna – 2.600 ton. Prędkość maksymalna niszczyciela Isokaze dochodziła do 35 węzłów. Główne uzbrojenie w momencie wodowania stanowiło 6 dział 127 mm w trzech podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to 4 działka 25 mm, miotacze bomb głębinowych oraz osiem wyrzutni torpedowych kal. 610 mm z ośmioma torpedami zapasowymi.
Isokaze był dwunastym niszczycielem typu Kagero. Jednostki tego typu powstały w ramach programu rozbudowy floty japońskiej z 1937 i 1939 roku. Powrócono na nich do zastosowania silnego uzbrojenia artyleryjskiego (6 dział 127 mm), które pojawiło się już na niszczycielach klasy Fubuki w latach 20. XX wieku. Nie respektowano również postanowień traktów rozbrojeniowych, dzięki czumu konstruktorzy japońscy mieli całkowicie swobodę przy projektowaniu. W efekcie powstały okręty o silnym uzbrojeniu artyleryjskim i torpedowym, dobrej dzielności morskiej, a zwłaszcza nie miały – w przeciwieństwie do wcześniejszych japońskich niszczycieli – problemów ze statecznością i wytrzymałością ogólną konstrukcji. Jedynym mankamentem było słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które jednak w czasie wojny na Pacyfiku systematycznie wzmacniano. Kariera bojowa niszczyciela Isokaze była bardzo bogata i rozpoczęła się w II wojnie światowej od wspierania japońskich lotniskowców w czasie ataku na Pearl Harbor w grudniu 1941 roku. Później w styczniu-lutym 1942 r. walczył w rejonie dzisiejszej Indonezji i Malezji, a w kwietniu tego roku wziął udział w słynnym rajdzie floty japońskiej na Ocean Indyjski. W czerwcu wziął udział w bitwie o Midway, a od sierpnia 1942 r. służył w rejonie wysp archipelagu Wysp Salomona, walcząc w zmaganiach o Guadalcanal. Stanowił tam istotny element, tzw. Tokyo Express, czyli wykorzystywania szybkich niszczycieli i lekkich krążowników japońskich do przerzucania zaopatrzenia dla żołnierzy walczących na Gudalcanal. W październiku 1942 r. walczył w bitwie morskiej koło wysp Santa Cruz, gdzie wziął aktywny udział. W lutym 1943 r. został uszkodzony w wyniku czego było remontowany przez kilka następnych miesięcy – do linii wrócił w lipcu 1943 roku, walcząc znowu w rejonie wysp Salomona. W czerwcu 1944 r. Isokaze wziął udział w bitwie na Morzu Filipińskim, a po tej bitwie pełnił zadania eskortowe i konwojowe. Ostatnią jego misją, była operacja Ten-Go w kwietniu 1945 r. Niszczyciel Isokaze został samozatopiony przez załogę w wyniku ciężkich uszkodzeń 7 kwietnia 1945 roku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat