Pomimo gwałtownego rozwoju japońskiej marynarki wojennej w latach 30. XX wieku, jej dowództwo nie przywiązywało z początku dużej wagi do rozwoju radarów morskich – tak kierowania ogniem, jak i wykrywania jednostek nawodnych czy samolotów. Co ciekawe, przyjmuje się, że pierwszy, japoński magnetron wnękowy powstał już w 1937 roku, a zatem niemal w tym samym czasie co w Wielkiej Brytanii. Jednak dowództwo cesarskiej marynarki wojennej nie było zainteresowane tym niemałym w owym czasie osiągnięciem technologicznym i „dało się” wyprzedzić w tej materii swym przyszłym przeciwnikom. Co więcej, Japonia cierpiała na niedobory niklu – surowca bardzo potrzebnego przy konstrukcji radarów w latach 30. i 40. XX wieku – co też hamowało rozwój detektorów radiolokacyjnych w tym kraju. Wszystko to sprawiło, że w toku wojny na Pacyfiku (1941-1945) japońska marynarka wojenna borykała się z zacofaniem technologicznym w dziedzinie radarów morskich. Rzecz jasna w okresie 1941-1945 starano się zminimalizować tę różnicę, wprowadzając dwa główne rodzaje radarów morskich: Type 21 oraz Type 22. Były to radary ogólnego przeznaczenia (ang. General Purpose Radar), które posiadały także możliwość wykrywania celów powietrznych. Jednak ich możliwości, jak również ilość wyprodukowanych sztuk ustępowały osiągnięciom amerykańskim. Co więcej, chociaż prototypowe egzemplarze zaczęły się pojawiać już w 1942 r., to jednak na szerszą skalę zaczęto je stosować dopiero pod koniec 1943 roku, a zatem w czasie gdy stawało się już jasne, że Japonia przegra wojnę na Pacyfiku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
