Przyjmuje się, że Cesarska Marynarka Wojenna Japonii (ang. Imperial Japanese Navy, w skrócie IJN, jap. Nippon Kaigun) została sformowana w 1869 roku, czyli w epoce Meiji, a od ok. 1920 r. była trzecią potęgą morską świata. Formalnie została rozwiązana w 1947 roku. Marynarka ta, opromieniona sporymi sukcesami odniesionymi w wojnie z Rosją z lat 1904-1905, w okresie międzywojennym (1919-1939) intensywnie się rozwijała, zwłaszcza w latach 30. XX wieku, wprowadzając do służby wiele świetnych klas okrętów – by wspomnieć chociażby fenomenalne jak na swój czas niszczyciele typu Fubuki czy projekt pancerników typy Yamato – ale też bardzo udane bronie morskie. Mowa tu zwłaszcza o słynnej „długiej lancy”, czyli torpedzie Type 93 kal. 610 mm, która swoimi osiągami deklasowała analogiczne konstrukcje zachodnie. Z powodzeniem rozwijano też awiację morską. Można przyjąć, że tylko w latach 1937-1941 do służby w IJN weszły okręty o łącznej wyporności blisko 350.000 ton standardowych! Co więcej, ludzie służący na tych często bardzo wartościowych okrętach, byli poddani reżimowi żelaznej wręcz dyscypliny, ale też (zwłaszcza w przypadku oficerów) posiadali staranne i świetne wyszkolenie. Przyjmuje się na przykład, że japońscy oficerowie marynarki byli nieprzeciętnymi nawigatorami, niezłymi taktykami i generalnie stanowili bardzo wymagających przeciwników, co potwierdziły pierwsze miesiące wojny na Pacyfiku. W Japonii, do dzisiaj, za najwybitniejszego z owych oficerów, uznaje się admirała Isoroku Yamamoto, który odpowiadał za opracowanie planów ataku na Pearl Harbor (1941) oraz pierwszych miesięcy wojny na Oceanie Spokojnym. Jednak od 1942 r. i klęski poniesionej pod Midway, IJN zaczęła coraz wyraźniej ulegać przewadze ilościowej oraz technologicznej US Navy. Nie przywiązywała też wystarczającej wagi do rozwoju elektroniki pokładowej (zwłaszcza radarów) czy działań ZOP, co z czasem odbiło się na niej fatalnie.
