Włoskie siły powietrzne, a właściwie Wojskowy Korpus Aeronautyczny (wł. Corpo Aeronautico Militare) zostały sformowane w styczniu 1915 r., jako część wojsk lądowych Królestwa Włoch. Niezależnym rodzajem sił zbrojnych stały się w 1923 r. przyjmując nazwę Regia Aeronautica. W niemałym stopniu bazowały na doświadczeniach wojsk lądowych związanych z różnego typu aerostatami, ale też samolotami wyniesionymi przede wszystkim z wojny włosko-tureckiej z lat 1911-1912. Doczekały się również jednego z najwybitniejszych teoretyków wojny powietrznej w XX wieku – Giulio Douheta, zagorzałego zwolennika maszyn określanych dzisiaj jako bombowce strategiczne.
Mając to na uwadze, warto jednak wskazać, iż w chwili przystąpienia do Wielkiej Wojny Corpo Aeronautico Militare cierpiał na zdecydowany brak maszyn myśliwskich, a jego taktyka była przestarzała i mało skuteczna. Z czasem jednak wyposażenie uległo wyraźnej poprawie, zarówno w wyniku importu maszyn z Francji oraz – w mniejszym stopniu – Wielkiej Brytanii, jak i w wyniku rozwijania własnej produkcji lotniczej. Dość powiedzieć, że w owym czasie powstało na terenie Italii ok. 20.000 płatowców i aż 38.000 silników lotniczych! Corpo Aeronautico Militare wykorzystywał w toku I wojny światowej rozliczne typy maszyn, wśród których można wskazać chociażby: Ansaldo A.1, Caproni Ca.5, Macchi M.5, ale też Farman MF.11, SPAD S.VII, Hanriot HD.1 czy Nieuport 10, 11 czy 17. Warto też wspomnieć o włoskich asach myśliwskich pokroju: Ferruccio Ranza (17 tryumfy powietrznych), Silvio Scarionego (26 wiktorii) czy hrabiego Francesco Baracca (34 zwycięstwa powietrzne).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
