Tamiya 31211 Japanese Aircraft Carrier Taiho

Taiho (jap. Wielki Feniks) był japońskim lotniskowcem pod którego stępkę położono w lipcu 1941 r., wodowano w kwietniu 1943 roku, a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w marcu 1944 roku. Długość okrętu wynosiła 261 m, szerokość 27,7 m, a wyporność pełna – 37.300 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Taiho wynosiła 33 węzły, a jego główne uzbrojenie stanowiły 74 samoloty pokładowe.

Taiho miał rozpocząć serię czterech lotniskowców typu Taiho, ale po jego zwodowaniu dalszych prac nad pozostałymi jednostkami zaniechano. Stanowił rozwinięcie lotniskowców typu Shokaku, a przede wszystkim po raz pierwszy w japońskiej marynarce zastosowano na nim opancerzony pokład lotniczy na całej jego długości. Od kwietnia 1944 roku stanowił jednostkę flagową wiceadmirała Ozawy oraz całej japońskiej 3 Floty. Pierwszą i ostatnią bitwą Taiho w toku II wojny światowej były zmagania na Morzu Filipińskim w czerwcu 1944 roku. W ich toku (19 czerwiec 1944 r.) nowy japoński lotniskowiec został storpedowany przez amerykański okręt podwodny USS Albacore, który trafił Taiho jedną ze swoich torped. To wystarczyło, aby posłać ten wielki okręt na dno – po sześciu godzinach walki z pożarami Taiho zatonął.