Aichi D1A był japońskim bombowcem nurkuj±cym, w układzie dwupłata z okresu międzywojennego oraz II wojny ¶wiatowej. Napęd – w wersji D1A2 - zapewniał pojedynczy silnik Nakajima Hikari 1 o mocy 730 KM. Oblot protypu miał miejsce w 1934 roku, a produkcja seryjna rozpoczęła się krótko póĽniej, kończ±c się wytworzeniem ok. 600 egzemplarzy tego samolotu. Uzbrojenie pokładowe składało się z trzech karabinów maszynowych wz. 92 kal. 7,7 mm. Samolot mógł także zabierać ładunek bomb o masie do 310 kilogramów.
Aichi D1A powstał w odpowiedzi na zamówienie dowództwa japońskiej marynarki wojennej, które w latach 1933-1934 chciało pozyskać pokładowy bombowiec nurkuj±cy. Wytwórnia Aichi projektuj±c now± maszynę w ogromnym stopniu oparła się na zakupionym w Niemczech samolocie Heinkel He-66. W toku produkcji seryjnej powstały dwie podstawowe wersje tego samolotu. Pierwsz± wersj± produkowan± seryjnie był Aichi D1A1, napędzany silnikiem Nakajima Kotobuki 2. Krótko póĽniej wszedł jednak do linii model A1D2, który posiadał poprawion± aerodynamikę, kształtem osłon podwozia głównego oraz wykorzystaniem innej jednostki napędowej. Samoloty tego typu zostały użyte w pocz±tkowym okresie wojny japońsko-chińskiej z lat 1937-1945. Finalnie zostały wycofane z linii do 1942 roku. Ich jedynym zagranicznym użytkownikiem było Mandżukuo.
Mitsubishi M5A to japoński, jednosilnikowy samolot myśliwski o układzie dolnopłata i konstrukcji metalowej z okresu II wojny światowej. Był to pierwszy jednopłatowy myśliwiec Cesarskiej Marynarski Wojennej. W początkach lat trzydziestych dowództwo marynarki japońskiej podjęło program oparcia rozwoju lotnictwa morskiego na własnych konstrukcjach. Ogłoszone w 1932 roku wymagania taktyczno-techniczne na pokładowy samolot myśliwski nie przyniosły efektu, więc w dwa lata później wydano nowe, poprawione wymagania, wg których nowy samolot myśliwski miał mieć prędkość maksymalną nie mniejszą niż 350 km/h i czas wznoszenia na 3000 m nie dłuższy niż 6 min 30 sek.. Rozpiętość i długość nie mogły przekraczać 11,0 i 8,0 m, ze względu na wymiary podnośników na lotniskowcach. Zespół pod kierunkiem inż. Jiro Horikoshi w zakładach Mitsubishi opracował projekt Ka-14. Oblot prototypu z silnikiem Nakajima Kotobuki 5 (551KM) i płatem w kształcie litery W (w widoku od przodu) odbył się w lutym 1935 roku. Okazało się, że spełnia on z nadmiarem stawiane przed nim wymagania (np. prędkość maksymalna była wyższa o 100 km/h). Gorzej było ze statecznością i dlatego w następnym prototypie napędzanym silnikiem Kotobuki 3 (646KM) zrezygnowano z płata w kształcie litery W. Zachowano natomiast eliptyczny obrys płata. Pomimo stałego podwozia i odkrytej kabiny aerodynamika samolotu była opracowana bardzo starannie, a sam układ wolnonośnego dolnopłata był przewrotem w dotychczasowej tradycji dwupłatowych myśliwców pokładowych. Próby 6 prototypów przebiegały bardzo pomyślnie i w 1936 roku samolot został skierowany do produkcji z silnikiem Nakajima Kotobuki 2 Kai 1 (581KM) jako myśliwiec pokładowy marynarki Typ 96, Model 1, A5M1. Samoloty seryjne weszły do służby w 1937 roku i wkrótce wzięły udział w konflikcie japońsko-chińskim. Dzięki temu Japończycy osiągnęli wtedy zdecydowaną przewagę w powietrzu, która jeszcze wzrosła po wprowadzeniu ulepszonego modelu A5M2a z silnikiem Kotobuki 2 Kai3A. Wkrótce skierowano do produkcji model A5M2b, który przejściowo miał zakrytą kabinę załogi, co jednak nie odpowiadało japońskim pilotom myśliwskim. Odmianą produkowaną w największej liczbie była A5M4 z silnikiem Kotobuki 41 o mocy startowej 714KM i 789KM na wysokości 3000 m i z dodatkowym, zewnętrznym zbiornikiem paliwa o pojemności 160 dm3. Model 3, z silnikiem rzędowym Hispano Suiza 12Xers nie był produkowany seryjnie. Ogółem wyprodukowano około 1000 samolotów A5M, w tym około 800 w zakładach macierzystych. W 1941 roku samoloty te zaczęto przesuwać stopniowo do drugiej linii. Użyto ich ponownie dopiero pod koniec wojny jako Kamikaze. W 1943 roku pojawiła się dwumiejscowa, treningowa odmiana, oznaczona A5M4-K (103 egzemplarze). Samolot nosił w alianckim kodzie oznaczenie Claude, choć pierwszemu prototypowi przypisano oznaczenie Sandy, nie wiedząc, że był to tylko prototyp. Dane techniczne (wersja A5M4): długość: 7,55m, rozpiętość skrzydeł: 11m, wysokość: 3,2m, prędkość maksymalna: 440km/h, zasięg maksymalny: 1200km, pułap maksymalny 9800m, uzbrojenie: stałe-2 karabiny maszynowe Typ 97 kal.7,7mm.
Yokosuka B4Y1 był japońskim, pokładowym samolotem torpedowo-bombowym w układzie dwupłata, o konstrukcji metalowej, z podwoziem stałym z okresu międzywojennego. Napęd zapewniał pojedynczy silnik gwiazdowy Nakajima Hikari 2 o mocy 843 KM. Oblot prototypu miał miejsce w 1935 roku, a w latach 1936-1938 trwała produkcja seryjna. W jej toku powstało ok. 205 egzemplarzy tego samolotu. Uzbrojenie pokładowe składało się z pojedynczego karabinu maszynowego Type 92 kal. 7,7 mm. Samolot mógł zabierać torpedę o masie do 80 kg lub ładunek bomb o masie do 500 kilogramów.
B4Y1 powstał w oparciu o wymagania techniczne dowództwa japońskiej marynarki wojennej z 1934 roku stawiane nowym samolotom pokładowym. Na czele zespołu konstruktorów stan±ł Sanae Kawasaki, który postanowił wykorzystać w nowym samolocie jak największ± ilo¶ć już produkowanych elementów i podzespołów – przykładowo skrzydła B4Y1 zostały niemal w cało¶ci przejęte z wodnosamolotu E7K1. Finalnie, samolot B4Y1 okazał się udan± maszyn± o dobrych wła¶ciwo¶ciach aerodynamicznych. Za jego produkcję było odpowiedzialnych kilka zakładów, przede wszystkim wytwórnie Nakajima i Mitsubishi. Samoloty tego typu zostały zaokrętowane na lotniskowcach Akagi, Hosho, Kaga, Ryujo i Soryu. Był również bardzo intensywnie wykorzystywany na pocz±tku wojny w Chinach (1937-1945).
