Ch-23 (oznaczenie NATO: AS-7 Kerry) to radziecki, kierowany pocisk klasy powietrze-ziemia z okresu Zimnej Wojny oraz czasów współczesnych. Prace rozwojowe nad nim były realizowane od 1965 r., a produkcja seryjna wystartowała najpewniej w 1973 roku. W przypadku wersji podstawowej długość pocisku wynosiła 359 cm, przy średnicy korpusu liczonej na 27,5 cm oraz rozpiętości skrzydeł (lotek) rzędu 78,5 centymetrów. Przyjmuje się, że zasięg operacyjny sięgał od 8 do 10 kilometrów. Z kolei masa własna broni oscylowała wokół 110 kilogramów.
Ch-23 został opracowany na potrzeby sił powietrznych ZSRR, jako niewielki, o niskiej masie i możliwie tani w produkcji, kierowany pocisk powietrze-ziemia, będący swoistym odpowiednikiem amerykańskiego AGM-12. Początkowo prace nad tą bronią realizowana w biurze projektowo-konstrukcyjnym OKB Wympieł, ale stosunkowo szybko zostały one przeniesione do OKB Zwiezda. Konstrukcyjnie, nowy pocisk był zbliżony do Ch-66, posiadał jednak dalece zmienioną część ogonową oraz był napędzany innym paliwem rakietowym.
Pocisk Ch-23 co prawda wszedł do produkcji i służby, ale okazał się niezbyt udanym, przede wszystkim na dalece niedoskonały system naprowadzania gwarantujący ograniczone szanse trafienia pociskiem w cel – czy to w locie nurkowym czy poziomym. Była także problematyczna w obsłudze, a jej skuteczność jeszcze spadła przy złych warunkach pogodowych. W kolejnych wersjach rozwojowych problemom tym starano się zaradzić, pocisk nadal jednak był daleki od doskonałości. Rakieta Ch-23 mogła być przenoszona przez takie samoloty jak na przykład: MiG-23, MiG-27, Su-17 oraz Su-24.