Schnellboot S-100 to zbiorcza nazwa klasy niemieckich kutrów torpedowych z okresu II wojny światowej. Jednostki tego typu były budowane w latach 1943-1944. Ich długość sięgała ok. 34,9 m, przy wyporności standardowej ok. 93 ton. Prędkość maksymalna dochodziła natomiast do 42-43 węzłów. Uzbrojenie jednostek tego typu było bardzo zróżnicowane, ale najczęściej składało się z 2 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm z czterema torpedami, 3 lub 4 działek kal. 20 mm oraz pojedynczego działka kal. 37 mm albo kal. 40 mm.
Niemiecka marynarka wojenna już w toku I wojny światowej intensywnie pracowała nad rozwojem kutrów torpedowych, a prace te – zahamowane klęską w 1918 r. – były kontynuowane na przełomie lat 20. i 30. XX wieku. Ich owocem było pojawienie się w 1930 r. pierwszego nowoczesnego jak na owe czasy kutra torpedowego oznaczonego jako S-1, a rok później (1931 r.) produkcja jednostek klasy S-2 (w sumie 5 jednostek). Dalszy, dość długi, ale intensywny rozwój tego rodzaju jednostek doprowadził do powstania klasy S-100 (niem. Schnellboot S-100). Jednostki tej klasy posiadały bardzo wysoką prędkość marszową oraz maksymalną, przy swoich rozmiarach – niezłą dzielność morską, a przede wszystkim były stosunkowo silnie uzbrojone. Warto dodać, że była to chyba najliczniejsza klasa niemieckich kutrów torpedowych z lat 1939-1945. Kutry torpedowe klasy S-100 operowały na bardzo wielu akwenach: od Morza Śródziemnego, przez Morze Czarne, po Morza Bałtyckie i Północne. Szacuje się, że w okresie 1943-1945 zatopiły albo poważnie uszkodziły ok. 40 okrętów wroga i ok. 100 statków handlowych.
U-booty Type VII były niemieckimi okrętami podwodnymi, których budowę zainicjowano w 1936 roku. Długość jednostek Type VII wynosiła zależnie od podtypu: od 64,5 m do 77,6 m, szerokość od 5,85 m do 7,3 m, a wyporność podwodna – od 725 ton do 1181 ton. Prędkość maksymalna U-bootów Type VII na powierzchni wynosiła ok. 17 węzłów, a maksymalna prędkość podwodna – ok. 8 węzłów. Uzbrojenie główne stanowiło 5 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm z łącznie 11-16 torpedami zabieranymi na pokład okrętu. Uzbrojenie dodatkowe to 1 działo kal. 88 mm, 1 działko przeciwlotnicze kal. 20 mm albo 1 działo 37 mm oraz 2 zdwojone działka 20 mm na podtypach VII D i VII F.
U-booty Type VII były podstawowym niemieckim orężem w toku bitwy o Atlantyku oraz stworzyły serię najliczniej wyprodukowanych okrętów podwodnych w historii marynistyki! W toku produkcji seryjnej powstało kilka podtypów tej klasy okrętów. Chronologicznie pierwszym był Type VII A, który powstał w oparciu o sięgający korzeniami I wojny światowej, U-boot Type III. Początkowo posiadał jedynie 4 wyrzutnie torpedowe, ale cechował się bardzo dobrymi właściwościami konstrukcyjnymi – na przykład możliwością bardzo szybkiego zanurzenia. Kolejnym typem był Type VII B, który zabierał większą ilość torped zapasowych oraz miał mniejszy promień skrętu pod wodą. Posiadał też zmieniony układ steru. Najliczniej produkowanym był Type VII C, który posiadał na wyposażeniu aktywny sonar, ale też posiadał większą maksymalną głębokość zanurzenia i już w pierwszych wersjach tego podtypu – wyraźnie zwiększony zasięg (na powierzchni do ok.16.300 km). Kolejną wersją był Type VII D, który pełnił rolę podwodnego minowca. Ostatnim wprowadzonym do służby był Type VII F, który zaprojektowano jako podwodny transportowiec torped, poprzez dodanie za kioskiem specjalnej sekcji. Jednak w związku ze zmianami realiów walki na Atlantyku i skróceniem zasięgu patroli innych U-bootów Type VII F był używany jako podwodny transportowiec. W okresie od 1936 do 1945 roku powstało ok. 700 okrętów podwodnych tego typu.
Z31 był niemieckim niszczycielem pod którego stępkę położono w 1940 r., a wodowano w maju 1941 roku. Niszczyciel wszedł do służby linowej w niemieckiej marynarce wojennej (niem. Kriegsmarine) w kwietniu 1942 roku. Długość okrętu wynosiła 127 m, szerokość 12 m, a wyporność pełna – 3.600 ton. Prędkość maksymalna niszczyciela Z31 wynosiła aż 38,5 węzła! Uzbrojenie główne w chwili wodowania stanowiły 4 dział kal. 150 mm w czterech pojedynczych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to: 4 działka kal. 37 mm, 9 działek kal. 20 mm oraz 8 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm i miny.
Z31 był dziewiątym okrętem typu Narwik lub typu 1936A, ale pierwszym podtypu Mob. Niszczyciele tego typu były rozwinięciem niszczycieli Typu 1936. Główne zmiany poszły w stronę wzmocnienia uzbrojenia i wymiany artylerii głównej z armat kal. 127 mm na armaty kal. 150 mm. Nieznacznie również poprawiono dzielność morską oraz minimalnie wydłużono zasię pływania. W efekcie powstała seria wielkich niszczycieli, która mogła w sprzyjających warunkach stoczyć bój z alianckimi krążownikami lekkimi czy francuskimi wielkimi niszczycielami. Podtyp Mob posiadał natomiast wzmocnione uzbrojenie przeciwlotnicze. Kariera bojowa niszczyciela Z31 rozpoczęła się w grudniu 1942 roku, kiedy został przebazowany do Norwegii. Zdążył wziąć udział w bitwie na Morzu Barentsa 31 grudnia 1942 roku. W latach 1943-1944, z przerwami służył na wodach norweskich i północnym Atlantyku. W styczniu 1945 roku podjął próbę przedarcia się na Bałtyk, jednak został uszkodzony przez okręty brytyjskie i dopiero po remoncie przedostał się na ten akwen w marcu tego samego roku. Od marca do kwietnia 1945 roku wspierał niemieckie wojska lądowe walczące z nacierającą Armią Czerwoną, m.in.: w rejonie polskiego Trójmiasta. Z31 przetrwał wojnę i jako zdobycz wojenna został przekazany Wielkiej Brytanii, a później Francji, gdzie został wcielony do marynarki wojennej tego kraju w 1946 roku pod nazwą Marceau. Okręt przeniesiono do rezerwy dopiero w 1953 roku, a zezłomowano na początku lat 60. XX wieku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
