Bitwa o Charków została rozegrana w dniach od 21 lutego do 18 marca 1943 roku. Przyjmuje się, że po stronie niemieckiej w batalii wzięło udział ok. 70.00 żołnierzy, natomiast po stronie sowieckiej – ok. 340 tys. żołnierzy. Po stronie niemieckiej dowodził feldmarszałek Erich von Manstein, natomiast po stronie sowieckiej – marszałek Filip Golikow. Geneza bitwy charkowskiej z 1943 r. sięga niemieckiej klęski pod Stalingradem z lutego 1943 r. oraz przejścia Armii Czerwonej do ofensywy w kierunku zachodnim na obszarze dzisiejszej południowo-zachodniej Rosji, która to ofensywa była wymierzona w niemiecką Grupę Armii „Południe”. Na początku lutego 1943 r. wojska radzieckie wyzwoliły między innymi Charków, Kursk i Biełgorod. Jednocześnie jednak, pomimo sukcesów, wojska radzieckie zostały mocno rozciągnięte, szwankowała ich logistyka, a przede wszystkim poniosły w toku działań ofensywnych stosunkowo wysokie straty. W zaistniałej sytuacji, pomimo znaczącej przewagi liczebnej wroga, wojska niemieckie (siłami zwłaszcza wojsk pancernych – między innymi II Korpusu Pancernego SS) podjęły ofensywę i w okresie od 21 do 28 lutego 1943 r. okrążyły i zniszczyły wojska Armii Czerwonej walczące na południe od Charkowa. W dniu 4 marca II Korpus wkroczył do miasta, odbijając je z rąk sowieckich do 15 marca, a trzy dni później został odbity Biełgorod. Bitwa charkowska doprowadziła do ustabilizowania frontu wschodniego aż do batalii na Łuku Kurskim w lipcu 1943 roku. W toku walk Sowieci stracili ok. 80.000 ludzi, podczas gdy strona niemiecka – ok. 11.000 ludzi.
Panzergrenadier, to niemieckie określenie na formację grenadierów pancernych, czyli oddziały piechoty szkolone do walki w ścisłym współdziałania z własnymi czołgami. Określenie to zaczęto oficjalnie stosować od 1942 roku, kiedy to dywizje piechoty zostały przemianowane na dywizje grenadierów, a dywizje piechoty zmotoryzowanej na właśnie dywizje grenadierów pancernych. Warto dodać, że w latach 1937-1942 na określenie pułków piechoty służących w jednostkach pancernych stosowno określenie Schützen Regiment. Teoretycznie podstawowym wyposażeniem dywizji grenadierów pancernych miał być opancerzone transportery półgąsienicowe, zwłaszcza Sd.Kfz.251, ale ze względu na niewystarczającą produkcję bardzo często piechota ta była transportowana ciężarówkami. Standardowo dywizja grenadierów pancernych składała się z trzech pułków piechoty, po dwa bataliony w każdym pułku oraz liczne jednostki wsparcia w tym między innymi jednostki przeciwpancerne, przeciwlotnicze, saperskie czy łączności. Często wykorzystywano w tych formacjach działa samobieżne, taki jak np. StuG III. Warto dodać, że dywizje grenadierów pancernych były formowane nie tylko w Wehrmachcie, ale też w Waffen SS – za przykład niech posłuży Dywizja Totenkopf czy Dywizja Hohenstaufen.
Początkowo jednostka Leibstandarte SS Adolf Hitler stanowiła ok.120-osobowy oddział straży przybocznej niemieckiego dyktatora, który zostal sformowany w marcu 1933 roku i był dowodzony przez Josepha „Seppa” Dietricha. Bardzo szybko jednostka rozrosła się do ok. 800-osobowego oddziału, a kryteria przyjęcia do niej były bardzo surowe. Kierowano się nie tylko zdolnościami fizycznymi kandydatów, ale stosowano w owym czasie tak absurdalne kryteria jak „czystość rasowa” i sprawdzano genealogię kandydatów nie rzadko do kilku pokoleń wstecz! W chwili wybuchu II wojny światowej jednostka była już pułkiem zmotoryzowanym i walczyła w kampanii wrześniowej (1939 r.), a później także w Belgii i we Francji w 1940 roku. W 1940 r. jednostka została rozbudowana do wielkości brygady, a w 1941 r. skierowano ją do kampanii na Bałkanach, gdzie między innymi walczyła na terenie Grecji. Od czerwca 1941 r. jednostka Leibstandarte SS Adolf Hitler brała udział w operacji Barbarossa. W lecie 1942 r. została przesunięta do Francji i przemianowana na dywizję grenadierów pancernych. Od początku 1943 r. dywizja walczyła na froncie wschodnim, na terenach Ukrainy, a w lecie tego samego roku brała udział w walkach na Łuku Kurskim. Na krótko (w 1943 r.) została przerzucona do Włoch, aby pod koniec 1943 r. znowu powróciła na front wschodni, już jako dywizja pancerna. Na początku kolejnego roku (1944 r.) dywizja została skierowana do Belgii, gdzie zostały odbudowane jej stany osobowe i park maszynowy. Od czerwca 1944 r. walczyła z aliantami zachodnimi w Normandii, ponosząc w toku tych walk ciężkie straty. W ich wyniku została wycofana do Niemiec i ponownie odbudowana – w grudniu 1944 r. jednostka brała udział w ofensywie w Ardenach, ale już w styczniu 1945 r. została przerzucona na Węgry. Jednak zostałą tam zdziesiątkowana, a w kwietniu tego samego roku jej niedobitki przedzierały się na zachód, aby poddać się wojskom alianckim. Jednostka Leibstandarte SS Adolf Hitler była uważana za najbardziej elitarną spośród dywizji Waffen SS i nie rzadko udowadniała swoją wysoką wartość bojową. Należy jednak pamiętać, że jej żołnierze w toku II wojny światowej dopuścili się wielu zbrodni wojennych, włączając to mordowanie jeńców (by wymienić zbrodnię w Taganrogu czy Malmedy) czy ludności cywilnej. Wielu żołnierzy i oficerów tej jednostki stanęło z tego tytułu (po 1945 r.) przed sądem – często będąc skazywanymi na kary śmierci.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat