LCVP (pełna angielska nazwa: Landing Craft, Vehicle, Personel) to amerykańska barka desantowa z okresu II wojny światowej oraz okresu powojennego. Barki tego typu były budowane na masową skalę w latach 1942-1945. Szacuje się, że powstało wówczas ponad 23.000 barek tego typu. Całkowita długość LCVP wynosiła 11,5 m, przy szerokości 3,3 metra. Pusta barka ważyła ok. 8,2 tony, a prędkość maksymalna nie przekraczała 11-12 węzłów. Najczęściej na uzbrojenie pokładowe składały się dwa karabiny maszynowe Browning kal. 7,62 mm. LCVP została zaprojektowana przez amerykańskiego przedsiębiorcę i konstruktora Andrew Higgins’a w oparciu o jednostki przeznaczone do działania na terenach podmokłych, bagnach i moczarach. Bardzo często, od nazwiska konstruktora, jest nazywana „łodzią Higginsa”. Pierwsze egzemplarze tej łodzi, testowane pod koniec lat 30. XX wieku przez US Marine Corps, nie posiadały rampy wyładowczej w części dziobowej. Jednak stosunkowo szybko tę wadę usunięto, a finalnie wspomniana rampa było szerokości całej barki. Warto dodać, że LCVP były tanie i przystosowane do produkcji masowej – dość powiedzieć, że spora część ich elementów została wykonana ze sklejki! Posiadały również niewielkie zanurzenie, co pozwalało im przybić bezpośrednio do brzegu. Pojedyncza barka LCVP mogła wziąć na pokład do 36 żołnierzy z pełnym ekwipunkiem Barki tego typu były używane na szeroką skalę przez aliantów w toku takich operacji jak lądowanie w Afryce Północnej (1942 r.), na Sycylii (1943 r.) czy na plażach Normandii (1944 r.). Zostały też z powodzeniem użyte na Dalekim Wschodzie w toku walk o Guadalcanal (1942-1943) czy w czasie desantów na wyspy Iwo-Jima oraz Okinawa (1945 r.).
Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji piechoty. Od 1943 r., etatowo każda dywizja piechoty posiadała trzy pułki piechoty, złożone z kolei z trzech batalionów piechoty. Dodatkowo w skład pułku piechoty wchodziły też inne oddziały, na przykład: kompania przeciwpancerna, kompania artylerii czy kompania sztabowa. W sumie pułk piechoty US Army liczył ok. 3100 żołnierzy. Należy też pamiętać, że w skład dywizji wchodził tez silny komponent artyleryjski złożony z czterech batalionów artylerii – 3 lekkich i 1 średniego, który były najczęściej uzbrojone w haubice kal. 105 i 155 mm. Do tego dochodził jeszcze między innymi batalion inżynieryjny, kompania naprawcza, jednostka zwiadowcza czy pluton Military Police. W sumie, amerykańska dywizja piechoty od 1943 r. liczyła ok. 14.200 ludzi. Dość wyraźnie górowała artylerię nad dywizją niemiecką oraz posiadała znacznie lepsze i – przede wszystkim – w pełni zmotoryzowane środki transportu, co czyniło z niej wysoce mobilną formację taktyczną. Posiadała też znacznie bogatsze „indywidualne” uzbrojenie przeciwpancerne w postaci sporej liczby wyrzutni bazooka, których było ponad 500 w całej dywizji.
Barki typu LCVP (Landing Craft Vehicle Personnel) zostały zaprojektowane na potrzeby operacji Overlord przez amerykańskiego konstruktora Andrew Higginsa. Były wykonane całkowicie ze sklejki drewnianej i mogły pomieścić 36 żołnierzy lub lekki pojazd np. Jeep. Prędkość tych transporterów dochodziła do 17 km/h, posiadały załogę złożoną z 3 marynarzy, uzbrojenie stanowiły 2 karabiny maszynowe kalibru 12,7mm a desant wykonywano po opuszczeniu przedniej rampy. Wyprodukowano ok. 20000 barek tego typu.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
