W dobie wojen rewolucyjnych (1792-1799) oraz - zwłaszcza - w okresie napoleońskim (1799-1815) Francja posiadała prawdopodobnie najsprawniejszą machinę wojenną na Starym Kontynencie, która nieomal doprowadziła do jej trwałej hegemonii nad Europą. Truizmem będzie stwierdzenie, że kluczowym elementem owej machiny była francuska armia. W tejże natomiast armii bardzo istotną rolę odgrywała rzecz jasna piechota liniowa. Krótko po wybuchu Rewolucji rozdzielno jednostki sformowane w okresie Ancien Regime od jednostek ochotniczych, ale już w 1793 r. wydano dekret o amalgamcie, który tworzył półbrygady piechoty liniowej złożone ze „starego” batalionu piechoty liniowej oraz dwóch batalionów ochotników. Jednak w 1803 r. Napoleon przywrócił system pułków. Francuski pułk piechoty liniowej z 1803 r. składał się z 3 batalionów, a każdy batalion dzielił się na 9 kompanii piechoty. Kolejna reorganizacja miała miejsce w 1808 r., kiedy to dwa pułki zaczęto łączyć w brygady. Natomiast liczba batalionów w pułku wzrosła do czterech, przy czym jedne z nich był zakładowy i nie ruszał w pole. Ponadto bataliony liniowe liczyły już 6, a nie 9 kompanii. Od 1808 r. francuski pułk piechoty liniowej liczył etatowo aż 3970 ludzi. W 1812 r., tuż przed kampanią w Rosji, liniowa piechota francuska liczyła 130 pułków. Podstawowym uzbrojeniem francuskiego piechura był karabin model 1777 albo AN IX o długości 1,52 metra i kalibrze od 15,5 do 17,5 mm. Do tego dochodził bagnet. Warto jednak dodać, że piechota francuska używała też na niemałą skalę broni zdobycznej – między innymi karabinów rosyjskich czy brytyjskich.
W dobie wojen rewolucyjnych (1792-1799) oraz - zwłaszcza - w okresie napoleońskim (1799-1815) Francja posiadała prawdopodobnie najsprawniejszą machinę wojenną na Starym Kontynencie, która nieomal doprowadziła do jej trwałej hegemonii nad Europą. Truizmem będzie stwierdzenie, że kluczowym elementem owej machiny była francuska armia. W tejże natomiast armii bardzo istotną rolę odgrywała Gwardia, wraz ze swoją artylerią. Ta ostatnia – artyleria Gwardii – była bez wątpienia elitą francuskiej artylerii, zwłaszcza gdy idzie o wyszkolenie i doświadczenie bojowe kanonierów. W 1809 r. owa artyleria składała się z regimentu artylerii konnej oraz regimentu artylerii pieszej. W skład obu regimentów wchodziły działa głównie 4-, 8- oraz 12-funtowe. Natomiast w 1813 r. artyleria Gwardii składała się już z regimenty artylerii konnej, który należał do Starej Gwardii, dwóch regimentów artylerii pieszej z których jeden pułk należał do Starej, a jeden do Młodej Gwardii oraz dwóch regimentów pociągów artyleryjskich. Artyleria Gwardii została użyta bojowa w kilku wielkich bitwach i kampaniach, wśród których można wskazać na przykład batalię pod Wagram (1809), bitwy pod Dreznem i Lipskiem (1813) czy bitwę pod Waterloo (1815).
Bitwa pod Waterloo została stoczona w dniu 18 czerwca 1815 roku i była ostatnią bitwą w której siłami francuskimi dowodził Napoleon Bonaparte. Przyjmuje się, że po stronie francuskiej w bitwie wzięło udział ok. 65.000 żołnierzy oraz 250 dział, natomiast po stronie anglo-holenderskiej i pruskiej walczyło w sumie ok. 123.000 ludzi, dysponujący ok. 160 działami (bez artylerii pruskiej). Stroną francuską dowodził rzecz jasna cesarz Francuzów, sprzymierzonymi – Artur Wellesley, ks. Wellington, a Prusakami – Gebhard von Blücher. Wojska brytyjsko-holenderskie, oczekując nadejścia Prusaków, ale też bazując na doświadczeniach ks. Wellingtona wyniesionych z walk w Hiszpanii, przyjęły postawę defensywną, a ich pozycja znajdowała oparcie w budynkach farm. Także pole bitwy z grząskim gruntem, nasiąknięte wodą po intensywnych opadach deszczu, sprzyjała obrońcom, bowiem utrudniało rozwinięcie ataku kawaleryjskiego. Bitwa rozpoczęła się ok. 11.30 od francuskiej kanonady artyleryjskiej, a później – atakami francuskiej piechoty na brytyjsko-holenderskie pozycje. Początkowo walczono o farmę Hougomont, ale później walka rozgorzała również na prawym skrzydle i w centrum szyku sprzymierzonych. Kolejna faza bitwy to szarże brytyjskiej kawalerii, które miały na celu odciążenie walczących piechurów, które to szarże początkowo przynosiły spore powodzenia Brytyjczykom, ale finalnie zostały odparte ze sporymi stratami. Pomimo zaciętych walk i ataków prowadzonych przez marszałka Neya ok. godziny 16.30 pozycje brytyjskie zdawały się być nie naruszone, a na pole bitwy nadciągali już Prusacy dowodzeni przez Gebharda von Blüchera. Finalnie, ok. 19.30 I Korpus pruski wszedł z marszu do walki – oznaczało to przechylenie szali zwycięstwa na stronę sprzymierzonych, pomimo ataku Starej Gwardii na pozycje brytyjskie. Bezpośrednim następstwem bitwy pod Waterloo była abdykacja Napoleona i koniec w dziejach Europy epoki napoleońskiej.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
