Panzergrenadier, to niemieckie określenie na formację grenadierów pancernych, czyli oddziały piechoty szkolone do walki w ścisłym współdziałania z własnymi czołgami. Określenie to zaczęto oficjalnie stosować od 1942 roku, kiedy to dywizje piechoty zostały przemianowane na dywizje grenadierów, a dywizje piechoty zmotoryzowanej na właśnie dywizje grenadierów pancernych. Warto dodać, że w latach 1937-1942 na określenie pułków piechoty służących w jednostkach pancernych stosowno określenie Schützen Regiment. Teoretycznie podstawowym wyposażeniem dywizji grenadierów pancernych miał być opancerzone transportery półgąsienicowe, zwłaszcza Sd.Kfz.251, ale ze względu na niewystarczającą produkcję bardzo często piechota ta była transportowana ciężarówkami. Standardowo dywizja grenadierów pancernych składała się z trzech pułków piechoty, po dwa bataliony w każdym pułku oraz liczne jednostki wsparcia w tym między innymi jednostki przeciwpancerne, przeciwlotnicze, saperskie czy łączności. Często wykorzystywano w tych formacjach działa samobieżne, taki jak np. StuG III. Warto dodać, że dywizje grenadierów pancernych były formowane nie tylko w Wehrmachcie, ale też w Waffen SS – za przykład niech posłuży Dywizja Totenkopf czy Dywizja Hohenstaufen.
Pomimo przegranej w I wojnie światowej, niemiecki korpus oficerski w okresie międzywojennym nadal postrzegał główny środek do zwycięstwa w przyszłej wojnie w operacji ofensywnej. Wyciągnął zatem inne doświadczenia z Wielkiej Wojny, aniżeli jego francuski odpowiednik. Bazując na doświadczeniach z lat 1914-1918, między innymi na taktyce infiltracji stosowanej przez oddziały Stosstruppen, ale też dostrzegając intensywny rozwój lotnictwa i broni pancernej, część niemieckiego korpusu oficerskiego (np. gen. Heinz Guderian) opracowała teoretyczne założenia tzw. wojny błyskawicznej (niem. Blitzkrieg), czyli dążenie do powalenia przeciwnika jedną, decydującą operacją ofensywną prowadzoną w możliwie krótkim czasie i przy maksymalnym natężeniu sił i środków. Podług tej ofensywnej doktryny wojny był też szkolony niemiecki korpus oficerski w latach 30. XX wieku oraz w toku wojny światowej. Warto też dodać, że niemieccy oficerowie niemal wszystkich szczebli w toku II wojny światowej stosowali zasadę tzw. dowodzenia przez zadania (niem. Auftragstaktik), czyli nakreślali swym podwładnym zadanie do osiągnięcia oraz siły jakimi dysponowali, natomiast wykonanie zadania pozostwiali całkowicie w ich gestii. Taki model dowodzenia, opierający się na bardzo dobrze i jednolicie wyszkolonych oficerach, prowadził do tego, że armia niemiecka była wysoce elastyczna w działaniu i potrafiłą reagować szybciej na różnych szczebalch, aniżeli ich przeciwnicy (np. armia francuska w toku kampanii z 1940 r. czy armia sowiecka z 1941 r.). System ten zdał egzamin (zwłaszcza na niższych szczeblach) w toku całej II wojny światowej. Warto też dodać, że w niemieckim korpusie oficerskim z okresu II wojny światowej służyło wielu nieprzeciętnych dowódców, między innymi: Erich von Manstein, Heinz Guderian, Erwin Rommel czy Walter Model.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
