Aber 35L-005N Lufa z hamulcem wylotowym Pak 40/3 do Mardera III M

7,5 cm PaK 40 (niem. PaK 40 – Panzerabwehrkanone 40) to niemiecka armata przeciwpancerna (ppanc.) kal. 75 mm, która została opracowana w latach 1939-1941, a weszła do służby na większą skalę na przełomie lat 1941/1942. W sumie powstało ok. 23.000 egzemplarzy tego działa w latach 1941-1945, a pod koniec II wojny światowej było ona wręcz podstawowym orężem przeciwpancernym wielu jednostek Wehrmachtu. Armata ta strzelała trzema głównymi rodzajami amunicji. Chronologicznie najwcześniejszym z był Panzergranate 38 HL/B, czyli pocisk przeciwpancerny typu HEAT. Jego masa wynosiła 4,57 kilograma, a opuszczał lufę działa z prędkością 450 m/s. Kolejnym typem był Panzergranate 39 (niemiecki skrót: PzGr.39) o masie 6,8 kg i prędkości początkowej 790 m/s. Wreszcie trzecim typem pocisku był Panzergranate 40 (niemiecki skrót: PzGr.40), stanowiący swoistą „modernizację” PzGr.39. W tym przypadku pocisk ważył tylko 4,05 kilograma, ale jego prędkość początkowa wynosiła aż 990 m/s! Na dystansie 1000 metrów, pociski tego typu mogły pokonać płytę pancerną nachyloną pod kątem 30 stopni o grubości: 75 mm (Panzergranate 38 HL/B), 80 mm (PzGr.39) oraz 97 mm (PzGr.40). Były to wartości pozwalające spokojnie zwalczać na tym lub nieco niższym dystansie radzieckie czołgi T-34/76 czy KW-1.