Druga wojna w Zatoce Perskiej (ang. 2003 invasion of Iraq) została formalnie rozpoczęta w dniu 19 marca 2003 r., a formalnie zakończyło ją wystąpienia prezydenta USA George W. Busha juniora w dniu 1 maja 2003 roku. Warto jednak pamiętać, że wojska amerykanskie oraz państw je wspierających pozostawały oficjalnie w Iraku aż do 2011 roku. Główną przyczyną konfliktu było dążenie USA do zniszczenia przypuszczalnie posiadanej przez Irak broni masowego rażenia oraz również przypuszczalne sponsorowanie przez ten kraj międzynarodowego terroryzmu – hasło szczególnie nośne i istotne dla obywatelu USA po tragicznych zamach z 11 września 2001 roku. Po jednej stronie barykady, w toku tej wojny, stanęły wojska koalicji anty-irackiej złożone z sił kilku państw (w tym z Polski), ale przede wszystkim ze Stanów Zjednoczonych, które łącznie liczyły w okresie marzec-kwiecień 2003 r. ok. 180.000-200.000. Z czasem, liczebność tych sił uległa zmianie. Ich przeciwnikiem były siły irackie, które można szacować na ok. 350.000-380.000 żołnierzy. Paradoksalnie zatem, siły irackie miały przewagę liczebną, ale wyraźnie ustępowały siłom koalicji na pozostałych płaszczyznach sztuki wojennej. W przeciwieństwie do I wojny w Zatoce dowództwo sił koalicji zdecydowało się prowadzić jednoczesne bardzo intensywne działania na lądzie i w powietrzu, stawiając przede wszystkim na zaawansowanie technologiczne własnych sił, zaskoczenie oraz prędkość działania. Głównym celem operacji było zajęcie Bagdadu, a miano tego dokonać w wyniki gwałtownego rajdu wojsk koalicji w głąb Iraku. Warto dodać, że w toku tej wysoce ruchowej fazy wojny wojska koalicji pomijały większe miasta czyniąc wyjątek dla ważnego miast Basra. W ciągu 21 dni od rozpoczęcia natarcia wojska koalicji dotarły do Bagdadu, a w dniu 9 kwietnia 2003 r. stolica Iraku znajdowała się już formalnie w rękach sił koalicji. Rozpatrując wojnę z czysto militarnego punktu widzenia zakończyła się ona całkowitym sukcesem wojsk koalicji, odniesionym bardzo szybko i przy minimalnych stratach własnych. Z politycznego jednak punktu widzenia okazała się zwycięstwem dyskusyjnym, a co więcej zaangażowała wojska amerykańskie w długotrwałe działania stabilizacyjne na terenie Iraku których koszt – tak ludzki, jak i ekonomiczny – zapewne przekroczył koszty operacji z marca-kwietnia 2003 roku.
M1 Abrams jest współczesnym, amerykańskim czołgiem podstawowym III generacji. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w latach 70. XX wieku, a produkcja seryjna rozpoczęta w 1979 r. trwa do dzisiaj. Do chwili obecnej (2018 r.) wyprodukowano ok.10500 czołgów tego typu. M1 Abrams jest napędzany silnikiem turbowałowym (turbinowym) Avco Lycoming AGT-1500C o mocy 1500 KM. Uzbrojenie pojazdu to w wersji M1 armata czołgowa M68A1 kal. 105 mm, a w wersji M1A1 i późniejszych - armata czołgowa M256 kal. 120 mm. Uzbrojenie dodatkowe stanowi 1 karabin maszynowy kal. 12,7 oraz 2 karabiny maszynowe M240 kal. 7,62 mm.
M1 Abrams powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie na nowy czołg podstawowy ogłoszone przez US Army już w latach 60. XX wieku. Nowy wóz miał zastąpić w armii amerykańskiej czołgi rodziny Patton (M47-M48-M60). Początkowo podjęto kooperację z firmami niemieckimi w projekcie oznaczonym jako MBT-70. Jednak po kilku latach współpracę zakończono i dalsze prace skupiły się wyłącznie w firmach amerykańskich, a zwłaszcza w koncernie Chrysler Defence. Pomimo bardzo długiego procesu prac analitycznych, studyjnych i eksperymentalnych trwającego niemal 15 lat, wprowadzony do linii na początku lat 80. XX wieku M1 Abrams okazał się konstrukcją niemal rewolucyjną i znacznie przewyższającą ówczesne konstrukcje radzieckie. M1 Abrams cechuje się przede wszystkim niespotykaną – przed 1979 rokiem - w czołgach tej klasy mobilnością i manewrowością, dzięki zastosowaniu potężnego silnika o mocy 1500 KM. Inną sprawą, że wybór silnika turbinowego okazał się niezbyt trafiony bowiem wymaga on bardzo starannej obsługi i jest podatny na zapalenie się. M1 Abrams posiada również bardzo dobry pancerz, wykorzystujący kompozyty oraz SKO (system kierowania ogniem). W wersji M1A1 został również uzbrojony w świetną armatę kal. 120 mm. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji czołgu M1 Abrams. Pierwsze znaczące ulepszenia zostały wprowadzone w wersji M1A1, której produckaj ruszyła w 1985 roku – polegały przede wszystkim na zastosowaniu znacznie skuteczniejszej armaty kal. 120, zamiast działa kal. 105 mm. W 1992 weszła do linii wersja M1A2, która posiada znacznie bogatsze wyposażenie elektroniczne niż wersje poprzednie oraz pancerz wykorzystujący zubożony uran. Następnie pojawiła się wersja M1A2 SEP, która posiadała jeszcze doskonalszy pancerz. Ostatnimi wersjami rozwojowymi czołgu Abrams są wersje M1A2 SEPv2 oraz M1A2 SEPv3, które posiadają zaawansowane systemy wymiany informacji, kontroli pola walki, kierowania ogniem oraz usprawnione systemy kierowania uzbrojeniem dodatkowym. Czołg M1 Abrams został wyeksportowany do kilku krajów, m.in.: Arabii Saudyjskiej, Australii, Egiptu czy Kuwejtu. Wozy tego typu wzięły udział w kilku operacjach, z których najważniejsze to wojna w Zatoce Perskiej w latach 1990-1991 oraz wojna w Iraku w 2003 roku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
