Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji pancernej. Od 1943 r., etatowo dywizja pancerna składała się z trzech batalionów pancernych, trzech batalionów piechoty zmechanizowanej, trzech batalionów artylerii oraz wielu pododdziałów wsparcia. Wyjątek stanowiły na 2 oraz 3 Dywizje Pancerne, które zachowały strukturę z dwoma pułkami pancernymi po trzy bataliony pancerne w każdym. Z tego tytułu były często nazywane ciężkimi dywizjami pancernymi. W skład batalionu pancernego, innych dywizji niż 2. i 3., wchodziły trzy kompanie pancerne – 3 złożone z czołgów średnich (M4 Sherman) oraz jedna złożona z czołgów lekkich (M3/M5 Stuart). Z kolei w skład batalionu piechoty zmechanizowanej wchodziły trzy kompanie piechoty, kompania obsługi oraz pododdział sztabowy. Amerykańska dywizja pancerna posiadała też, podobnie jak dywizja piechoty, bardzo silny komponent artyleryjski, złożony z artylerii samobieżnej – najczęściej z haubic M7 Priest, których etatowo było 54 w dywizji. W sumie, amerykańska dywizja pancerna liczyła m.in.: ok. 11.000 ludzi, ok. 250 czołgów i ok. 500 transporterów opancerzonych M2/M3.
M3 Lee lub Grant był amerykańskim ciężkim średnim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1941 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1941-1942. W sumie powstało ok. 6300 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji. M3 Lee był napędzany pojedynczym silnikiem Continental R 975 EC2 o mocy 340 KM albo dwoma silnikami General Motors 6-71 o łącznej mocy 375 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza armat M2 lub M3 kal. 75 mm umieszczona w kadłubie, pojedyncza armata M5 lub M6 kal. 37 umieszczona w wieży oraz 2-3 dwa karabiny maszynowe Browning1919A kal.7,62 mm.
Kampania francuska z 1940 roku wywarła na dowództwie amerykańskiej armii lądowej bardzo dużo wrażenie i uświadomiła jej, że wdrażany wówczas do produkcji czołg M2 nie spełnia wymagań pola walki. W oczekiwaniu na konstrukcję docelową, jaką okazał się M 4 Sherman, zlecono opracowanie konstrukcji przejściowej, mającej umożliwić w miarę równorzędną walkę z wozami Pz.Kpfw III oraz Pz.Kpfw IV. Tak, w 1941 r., powstały pierwsze protypu czołgu M3 Lee – nazywanego przez Brytyjczyków Grant. Nowy czołg miał kilka zalet (niezłe opancerzenie w chwili wprowadzenia do linii, wysoką niezawodność oraz silne uzbrojenie), ale posiadał wiele wad: niską zdolność do pokonywania przeszkód terenowych, bardzo wysoką sylwetkę utrudniającą maskowanie – zwłaszcza w warunkach pustynnych – oraz niską podatność na modernizację. To sprawiło, że od 1943 roku był systematycznie wycofywany z jednostek liniowych na rzecz wozu M4 Sherman. Był natomiast wykorzystywany po 1943 roku przez Armię Czerwoną na drugorzędnych kierunkach walk oraz w toku walk na Pacyfiku przez Amerykanów. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji wozu M3 Lee. Chronologicznie pierwsze była oznaczano jako M3 i posiadała jeszcze nitowany pancerz. Krótko później pojawiła się wersja M3A1 z pancerzem odlewanym, a później M3A2 z pancerzem spawanym. Ostatnią wersją była M3A5 z pancerzem nitowanym, ale wydłużoną lufą armaty 37 mm.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
