Rycerstwo to w swej istocie stan społeczny, złożony z „zawodowych”, konnych wojowników, który wykształcił się w Europie na przestrzeni X-XI wieku, a u schyłku średniowiecza (XV wiek) przekształcił się w szlachtę. Rzecz jasna ów stan, posiadał własne prawa, przywileje, obyczaje czy ceremoniały (np. pasowanie na rycerza), które odróżniały go od duchowieństwa czy mieszczaństwa. Z militarnego punktu widzenia, upraszczając rzecz i uogólniając, można przyjąć, że przeciętne uzbrojenie przeciętnego europejskiego rycerza, w toku pełnego i późnego średniowiecza dość znacząco ewoluowało. W okresie X-XI wieku, ów „przeciętny” rycerz był uzbrojony najczęściej we włócznię oraz miecz jednoręczny. Jako broń defensywna służył mu stosunkowo prosty hełm oraz kolczuga. Rzecz jasna najczęściej walczył konno. W późnym średniowieczu (XIV-XV w.), zwłaszcza we Francji i Burgundii, ale też w wielu innych krajach Europy, ów „przeciętny rycerz” nosił już coraz częściej zbroję płytową, chroniącą go nierzadko od stóp do głowy. Na głowie nosił różne rodzaje hełmów (np. tzw. wielki hełm albo przyłbicę), a jako broń ofensywną stosował najczęściej długą kopię, a po jej złamaniu także inne rodzaje broni – np. nadziak. Miecz, jako bardzo drogi element wyposażenia, był wykorzystywany najczęściej w ostateczności. Rycerstwo europejskie najczęściej walczyło konno, wykonując klasyczną szarżę kawaleryjską na przeciwnika.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
