Mercedes D.III był niemieckim silnikiem lotniczym z okresu I wojny światowej. Jego pierwsze testy miały miejsce w 1914 roku. Silnik - w wersji D.III au - miał masę 310 kilogramów, przy objętości skokowej 14,8 litrów. Jego moc maksymalna dochodziła do 174 KM. Był jednym z najważniejszych, niemiecki silników lotniczych późnego okresu I wojny światowej.
Mercedes D.III był 6-cylindrowym silnikiem rzędowym chłodzonym cieczą. Powstał jako rozwinięcie silnika Mercedes D.II. W stosunku do swego poprzednika posiadał jednak większą masą, pojemność skokową oraz generował większą moc maksymalną. Posiadał również pompą paliwową zlokalizowaną w innym miejscu i nieco innej konstrukcji. Bazował jednak na niemal identycznym korpusie, jak również powielał wiele rozwiązań konstrukcyjnych z modelu D.II. W toku produkcji seryjnej powstało tylko kilka wersji rozwojowych silnika Mercedes D.III, jak na przykład: D.III (pierwsza wersja produkcyjna), D.IIIa (model udoskonalony, o mocy maksymalnej 170 KM) czy D.III au (nieoficjalne, ale bardzo często stosowane oznaczenie modelu o mocy maksymalnej rzędu 180-200 KM). Silniki Mercedes D.III różnych wersji napędzały takie samoloty jak na przykład: AEG C.IV, Albatros C.I albo C.III, Fokker D.IV lub D.VII czy też Pfalz D.III.
Mercedes-Benz D.III to niemiecki silnik lotniczy, wykorzystany po raz pierwszy w1914 roku. Jeden z najpopularniejszych niemieckich silników tego czasu. Był to silnik 6-cylindrowy, rzędowy, chłodzony wodą o pojemności 14,7l. Gaźnik podwójmy, poruszający po 3 cylindry. Pierwsze wersje posiadały moc 160KM, ale ostatnia (D.IIIav) z 1918 roku, już 200KM. Silniki te montowano w samolotach firm Albatros, Fokker, Halberstadt, Hansa-Brandenburg, Junkers, LFG Roland, Rumpler czy Pfalz.
