Messerschmitt Bf-109 to niemiecki, jednosilnikowy samolot myśliwski o konstrukcji metalowej, w układzie dolnopłata z usterzeniem klasycznym. Okazał się podstawowym i najliczniej produkowanym myśliwcem Luftwaffe w czasie II wojny światowej. Oblot prototypu miał miejsce 29 maja 1935 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1936-1945. W sumie szacuje się, że łącznie wyprodukowano około 35000 myśliwców Messerschmitt Bf-109 wszystkich odmian, z czego wiele po wojnie trafiło do sił powietrznych Czech i Izraela. Korzenie Bf-109 sięgają konkursu ogłoszonego w 1933 roku przez Luftwaffe na nowy samolot myśliwski. W konkurencji z He-112, projekt Bf-109 początkowo przegrał, ale dzięki intrygom Williego Messerschmitta , projekt mógł być kontynuowany i ostatecznie to on okazał się zwycięzcą konkursu, stając się podstawowym myśliwcem Luftwaffe. W toku produkcji powstało kilka głównych odmian samolotu Bf-109. Pierwszą serią przedprodukcyjną był Bf-109B (Berta) z różnymi wersjami silnika Junkers Jumo 210 (A lub Da). Były one testowane w Hiszpanii od 1937 roku w czasie wojny domowej. Kolejna wersja to Bf-109C (Cezar). Posiadały one inny silnik od wersji B, oraz rozbudowane uzbrojenie złożone z dwóch działek 20mm oraz 2 km kal.7,92mm. Także te maszyny walczyły na niebie Hiszpanii. Trzecia wersja to Bf-109D (Dora) z silnikiem Junkers Jumo 210 Da lub Daimler-Benz DB 600. Walczyła ona w kampanii wrześniowej, ale na przełomie 1939/1940 została zastąpiona przez wersję E. Najsłynniejszym modelem był Bf-109E (Emil) z silnikiem Daimler-Benz 601A lub N. Jako pierwszy model posługiwał się trzy-, a nie dwu-łopatowym śmigłem. Bf-109E walczyły w kampanii francuskiej, nad Anglią oraz w Afryce Północnej i na froncie wschodnim. Asem, który rozpoczął swoją karierę właśnie na Bf-109E był słynny Adolf Galland. Kolejna wersja to Bf-109F (Friedrich), która zdaniem niemieckich pilotów była najdoskonalsza aerodynamicznie. Posiała zmieniony kształt kadłuba, skrzydeł, owiewki kabiny, ale nie zastosowano nowego silnika. Wprowadzano go do służby na przełomie 1940/1941 roku. W ramach rozwoju konstrukcji opracowywano kolejne specyfikacje Bf-109, z których wersję G (Gustav) wyprodukowano w największej ilości egzemplarzy. Najpoważniejszą zmianą podnoszącą osiągi maszyny było zamontowanie nowego 12-cylindrowego silnika Daimler-Benz DB605A o mocy 1475KM. Uzbrojenie Bf-109G stanowiła para karabinów maszynowych 13mm znajdujących się w kadłubie przed owiewką kabiny pilota, oraz działko MG151 20mm lub cięższe MK108 30mm. Ostatnią produkowaną na masową skalę wersją był Bf-109K (Kurfirst), której produkcja ruszyła w październiku 1944 roku. Jako silnik zastosowano jednostkę Daimler-Benz DB 605DB lub DC. Bf-109K był najszybszą wersją z produkowanych w czasie II wojny światowej, osiągając do 730km/h. Poza tym powstały dwie wersje- H i Z, były to jednak wersje raczej eksperymentalne i ich produkcja wielkoseryjna nie ruszyła. Kolejne usprawnienia w dziedzinie napędu i uzbrojenia uczyniły Messerschmitta Bf-109 jednym z najgroźniejszych myśliwców II wojny światowej, a jednocześnie pokazały ogromny potencjał drzemiący w nieco kanciastym płatowcu stworzonym przez Williego Messerschmitta. Dane techniczne (wersja Bf-109 G-6): długość: 8,95m, rozpiętość skrzydeł: 9,92m, wysokość: 2,6m, prędkość maksymalna: 640km/h, prędkość wznoszenia: 17m/s, zasięg maksymalny: 850km, pułap maksymalny 12000m, uzbrojenie: stałe- 2 karabiny maszynowe MG131 kal.13mm oraz 1 działko MG151 kal.20mm , podwieszane-250 kg bomb, lub 2 wyrzutnie pocisków Wfr. Gr. 21.
