Nudelman N-37 to radzieckie działko lotnicze kal. 37 mm z okresu Zimnej Wojny. Broń weszła do służby w 1946 roku, a jej produkcja trwała od 1946 r. do początku lat 60. XX wieku. Całkowita masa broni równa się ok. 100 kilogramom, a całkowita długość tego działka (w wersji N-37D) dochodzi do 2,46 metra. Działko N-37 cechuje się szybkostrzelnością teoretyczną na poziomie 400 strzałów na minutę, a prędkość początkowa pocisku dochodzi do ok. 690 m/s. Prace projektowe nad N-37 rozpoczęły się jeszcze w toku II wojny światowej, a jej pierwsze prototypy były testowane w 1945 roku. Działko to stanowiło swoistą modernizację działka NS-37 w którym dążono przede wszystkim do obniżenia masy własnej, przy możliwie jak najmniejszej redukcji parametrów balistycznych broni. Od początku również zakładano, że broń będzie montowana na myśliwcach odrzutowych, których głównym celem będzie przechwytywanie amerykańskich bombowców strategicznych. W toku produkcji powstała kilka wersji tej broni, między innymi: N-37 (wersja podstawowa), N-37D (wersja z hamulcem wylotowym na lufie) czy N-37L (wersja z przedłużoną lufą). Działko N-37, w różnych wersjach, montowano na takich samolotach jak chociażby: MiG-9, MiG-15 czy MiG-17.
Nudelman-Suranow NS-23 to radzieckie, automatyczne działko lotnicze kal. 23 mm z okresu Zimnej Wojny. Broń była produkowana w latach 1944-1949, a weszła do służby jeszcze w toku II wojny światowej, ale na większą skalę – dopiero po 1945 roku. Jej całkowita masa równała się ok. 37 kilogramom, a długość lufy tego działka to 1,45 metra. Działko NS-23 cechowało się szybkostrzelnością teoretyczną na poziomie 550 strzałów na minutę, a prędkość początkowa pocisku dochodziła do ok. 690 m/s. Działko NS-23 zostało opracowane przez A. E. Nudelmana oraz A. Suranowa na potrzeby sowieckich sił powietrznych, które dążyły do pozyskania następcy działka WJa-23 (nawiasem też kalibru 23 mm) z czasów II wojny światowej. W stosunku do swego poprzednika nowego działo zostało pomniejszone, zmniejszono jego wagę oraz znacząco ograniczony jego odrzut. Zachowano też zbliżoną szybkostrzelność, ale wszystko to odbyło się kosztem spadku prędkości początkowej pocisku. Powstały dwa główne warianty NS-23: NS-23KM przeznaczone do zabudowy w skrzydłach samolotów oraz NS-23S z synchronizatorem, przeznaczone do montowania w kadłubie i strzelania przez tarczę obracającego się śmigła. Działko było montowane na takich samolotach jak chociażby Ił-10, Ła-7, Ła-9, ale też MiG-9, MiG-15 czy Ił-28. Na przełomie lat 40. i 50. działko NS-23 został zastąpione przez działko NR-23 o zwiększonej szybkostrzelności.
